Vijf jaar geleden kregen Lieve en haar vriend Udo een zoontje: Marc. “Ik was toen 41. Dat het zo makkelijk op de natuurlijke manier lukte, was voor ons eigenlijk best een verrassing.” En dat hun zoontje zo veel zou veranderen, had Lieve nooit gedacht. “Ineens wilde ik dingen waar ik daarvoor nooit over na had gedacht, zoals het rijden van een gezinswagen, weg uit de stad en trouwen met Udo.”
Het rijden van een gezinswagen en weg uit de stad waren dingen die niet alleen Lieve wilde. “Ook Udo had hier zelf al over nagedacht. Al voor het einde van het eerste trimester hadden we een nieuw huis en een nieuwe auto gevonden.” Waar Udo niet over had nagedacht, was over zijn relatie met Lieve. “Udo en ik zijn al bijna 15 jaar samen. In al die jaren hebben we het nooit over trouwen gehad, ons samenlevingscontract was wat ons betreft voldoende.”
Zelfde achternaam
Het was bij het gemeentehuis, toen Lieve ineens anders over trouwen dacht. “Ik was 16 weken zwanger en Udo en ik waren op het gemeentehuis omdat Udo ons ongeboren kind moest erkennen. Hier mochten we ook direct een achternaam voor het kind opgeven. Udo vulde hier automatisch zijn achternaam in. Dat was dat: Udo en ons kind zouden dezelfde achternaam delen. En ik deelde hier niet in mee.”
Eenmaal thuis van het gemeentehuis trekt Lieve zich terug in de badkamer. “Udo vroeg natuurlijk direct wat er aan de hand was en wat hij kon doen. ‘Met me trouwen’ riep ik vanuit de badkamer. Aan de andere kant van de deur was het stil. En er kwam geen antwoord.” Verdrietig komt Lieve de badkamer uit en ziet Udo op het bed zitten. “Ik wist niet dat je dat wilde….” zei Udo tegen haar.
Steeds geen aanzoek
Die avond hebben Lieve en Udo het over wat er die middag is gebeurd. “Ik wil de achternaam met mijn partner en kind delen. Eerst vond ik trouwen niet belangrijk, maar nu ineens wel.” Direct belooft Udo dat ze zullen trouwen, maar dat hij haar wel graag officieel ten huwelijk wil vragen. “Hij wilde het niet halsoverkop doen. ‘Als we het doen, dan doen we het goed’ zei hij.”
Dagen, maanden en jaren verstrijken. Zoontje Marc gaat inmiddels naar de basisschool, het gezin is aangevuld met hond Bobby en Lieve heeft haar 45ste verjaardag gevierd. “Maar trouwen? Nee, was er nog niet van gekomen. Udo had me ruim vijf en een half jaar na ons gesprek nog steeds niet ten huwelijk gevraagd.” Lieve vertelt tegen haar beste vriendin dat ze baalt dat het er nog steeds niet is gebeurd. “Zij vroeg me waarom ik hem zelf niet gewoon een aanzoek deed. En dat heb ik gedaan.”
Op één knie
Op een koude zaterdagavond in januari, brengt Lieve Marc naar oma “Ik wilde hem thuis vragen, op een plek waar we ons allebei fijn voelen. Hier heb ik een uitgebreid diner gekookt en ben tijdens het toetje op één knie gegaan.” Udo wist niet wat hij moest zeggen. “Na het aanzoek bleef het lang stil, maar uiteindelijk zei hij ‘ja’. Toch heeft het hem nog een lange tijd niet lekker gezeten dat ik degene was die het aanzoek deed.”
Eind september stappen Lieve en Udo in het huwelijksbootje. “Ik kijk er enorm naar uit. Het wordt een hele mooie, intieme dag met onze beste vrienden en familie. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen!”
