Toen Lieke drie jaar geleden samen met haar partner Mark in hun huidige huis trok, voelde het als een nieuwe start. “We hadden eindelijk iets gevonden dat helemaal van ons was. Een fijne buurt, genoeg ruimte en een gezellige woonkamer. Ik zag het helemaal voor me: samen op de bank, kaarsjes aan, een dekentje erbij. Dat beeld klopt ook wel, alleen blijkt de temperatuur in huis een veel groter probleem dan ik ooit had gedacht.”
Altijd koud
Vanaf het eerste najaar merkt Lieke dat ze het vaak koud heeft. “Ik ben echt een koukleum. Zodra ik stilzit, krijg ik koude handen en voeten. Voor mij is 21 graden eigenlijk het minimum om me comfortabel te voelen. Mark vindt dat overdreven. Hij loopt het liefst in een T-shirt rond en zegt dat 19 graden meer dan genoeg is. Dat verschil klinkt klein, maar in de praktijk zorgt het continu voor irritatie.”
Dekentjes en truien
In het begin probeert Lieke zich aan te passen. “Ik dacht: prima, dan trek ik wel een extra trui aan of kruip ik onder een dekentje. Maar na een lange werkdag wil ik me gewoon ontspannen zonder vijf lagen kleding. Ik merk dat ik chagrijnig word als ik weer met een fleecevest en sokken aan op de bank zit, terwijl Mark klaagt dat hij het ‘veel te warm’ krijgt als ik de thermostaat hoger zet.”
Energieprijzen als argument
Mark haalt er al snel de energierekening bij. “Hij is heel bewust bezig met besparen, wat ik ergens ook begrijp. Maar elke discussie eindigt met: ‘We hoeven toch niet voor heel het huis te stoken omdat jij het koud hebt?’ Dat raakt me. Het voelt alsof mijn comfort minder belangrijk is dan een paar euro besparen. Zeker omdat hij zonder problemen de airco aanzet in de zomer, maar dat lijkt hij zelf niet zo te zien.”
Geen compromis
Lieke probeert meerdere keren het gesprek aan te gaan. “Ik stel voor om vaste momenten af te spreken waarop de verwarming iets hoger mag, bijvoorbeeld ’s avonds. Of om alleen de woonkamer extra te verwarmen. Mark vindt dat onzin en zegt dat ik me aanstel. Volgens hem moet ik gewoon accepteren dat het huis niet altijd ‘lekker warm’ kan zijn. Dat woord aanstellen doet pijn. Het voelt alsof mijn gevoel letterlijk wordt weggewuifd.”
Meer dan alleen warmte
Langzaam merkt Lieke dat het niet alleen meer over temperatuur gaat. “Het staat symbool voor hoe we met elkaars behoeften omgaan. Ik heb het gevoel dat ik degene ben die altijd moet toegeven. Als ik er iets van zeg, krijg ik te horen dat ik dramatisch doe. Terwijl het voor mij echt invloed heeft op hoe ik me thuis voel. Een huis moet toch een plek zijn waar je je comfortabel en gehoord voelt?”
Bezoek merkt het ook
Zelfs vrienden merken de spanning op. “Als er visite is, vragen mensen soms of het raam open mag omdat Mark het warm heeft, terwijl ik stiekem hoop dat iemand zegt dat het koud is. Ik voel me dan bijna opgelaten om de thermostaat hoger te zetten. Alsof ik iets onredelijks vraag. Dat vind ik confronterend, want dit is mijn eigen huis. Ik wil me niet klein maken om de sfeer maar goed te houden.”
Escalatie in de winter
Afgelopen winter loopt het echt uit de hand. “Het was buiten ijskoud en ik zat met een kruik op de bank. Toen ik de verwarming hoger zette, draaide Mark hem zonder iets te zeggen weer omlaag. Ik barstte in tranen uit. Het voelde zo respectloos. We kregen een enorme ruzie waarin alles eruit kwam: dat ik me niet serieus genomen voel en dat hij vindt dat ik te weinig rekening met hem houd.”
Waar ligt de grens?
Na die ruzie praten ze dagenlang nauwelijks met elkaar. “Ik vroeg me af: waar ligt de grens? Gaat dit echt alleen over graden of over iets groters? Ik wil geen relatie waarin ik constant moet vechten voor iets basaals als warmte. Tegelijk wil ik ook geen drama maken om iets dat voor buitenstaanders misschien triviaal lijkt. Maar voor mij is het dat niet.”
Op zoek naar een oplossing
Lieke hoopt dat ze samen alsnog een middenweg kunnen vinden. “Misschien met slimme thermostaten, een extra kachel of duidelijke afspraken. Ik wil best meedenken, zolang mijn behoefte maar serieus wordt genomen. Het gaat me niet om winnen, maar om erkenning. De temperatuur in huis mag dan een klein detail lijken, maar het zegt zoveel over hoe je met elkaar omgaat.”
Nog geen einde
Voorlopig is het laatste woord er nog niet over gezegd. “Elke keer als ik het koud heb, voel ik die spanning weer opkomen. Ik hoop dat Mark inziet dat dit voor mij meer is dan comfort alleen. Ik wil me thuis voelen in mijn eigen huis, zonder strijd om de thermostaat. Want als zoiets kleins al zoveel ruzie veroorzaakt, vraag ik me soms af wat er gebeurt bij echt grote beslissingen.”
Afbeelding: Freepik
