Voor Letty was het al jaren een vanzelfsprekendheid: Oud en Nieuw vieren met dezelfde groep vrienden. Tien jaar lang deden ze het samen. Eerst met z’n allen in kleine appartementen, later in ruime huizen met kinderen, logeerbedden en champagne die net iets te vroeg werd opengetrokken. Het was een traditie waar ze zich ieder jaar op verheugde. Een ankerpunt, een warme gewoonte. “Ik hield van die avonden. Je wist precies wat je kreeg: spelletjes, een tafel vol hapjes, iemand die te vroeg met sterretjes begon te zwaaien… Het voelde als familie.”
Bij andere vrienden
Dit jaar besloot Letty al vroeg te polsen wat de plannen waren. De agenda’s raken voller, de kinderen worden ouder, en voor ze het wist zou december weer voorbij zijn. Dus stuurde ze een berichtje in de groepsapp: “Dit jaar bij jullie of bij ons?” Wat ze terugkreeg, had ze totaal niet zien aankomen. “Bij allebei niet. We vieren het met andere vrienden dit jaar.” Letty staarde minutenlang naar het scherm. “Het voelde als een klap in mijn gezicht,” vertelt ze. “Ik dacht dat we hecht waren. Ik dacht echt dat dit onze traditie was. Het was opeens weg, zonder uitleg.”
Geen ruzie, geen spanning
Wat het ingewikkelder maakt, is dat er nooit ruzie is geweest. Geen woordenwisselingen, geen verwijten, niets wat Letty kan aanwijzen als oorzaak. “Dat maakt het misschien nog pijnlijker. Als er iets gebeurd was, had ik het misschien kunnen plaatsen. Nu voelt het alsof ze er ineens geen zin meer in hadden. In ons.” Het stel in kwestie — laten we ze Martijn en Roos noemen — heeft wel vaker periodes waarin ze druk zijn met werk, sport of familie. Maar nooit heeft Letty gemerkt dat de band minder werd. “We zagen elkaar niet iedere week, maar als we elkaar zagen was het altijd goed. De kinderen speelden samen, wij haalden herinneringen op. Er was nooit een signaal dat ze afstand wilden.” In de groepsapp bleef het stil. Alleen het korte, zakelijke bericht. Geen uitleg, geen sorry, niets. “Ze hadden ook kunnen zeggen: ‘We willen dit jaar iets anders proberen, maar we vieren het graag nog eens samen.’ Of: ‘Het komt even niet uit, maar we waarderen jullie vriendschap.’ Maar er kwam helemaal niks.”
Jaren vol herinneringen
Letty bladert soms door haar telefoon en ziet foto’s van eerdere vieringen. De zelfgemaakte oliebollen, de kinderen die met te grote veiligheidsbrillen naar vuurwerk keken, de kus die iedereen elkaar gaf om twaalf uur. “Ik word daar melancholisch van. Je bouwt samen een geschiedenis op, en dan ineens lijkt het alsof dat niets waard is.” Voor Letty is Oud en Nieuw nooit zomaar een feestje geweest. Het was een moment van verbinding. “Het jaar begon altijd goed samen. We hadden inside jokes, vaste tradities, de champagne die Martijn steevast liet knallen precies op de laatste seconde… Dat soort dingen raak je kwijt als mensen uit het niets besluiten dat ze iemand anders boven jou verkiezen.”
Onzekerheid steekt de kop op
Sinds het bericht is Letty niet meer dezelfde in de groepsapp. Ze reageert voorzichtig, denkt drie keer na voor ze iets schrijft. “Ik wil niet needy overkomen, maar ik voel me onzeker. Alsof ik iets fout heb gedaan zonder dat iemand het me vertelt.” Iedere mogelijke verklaring is al door haar hoofd gegaan. Zijn ze jaloers? Zijn ze uitgekeken op haar en haar man? Vinden ze Oud en Nieuw met een andere groep gezelliger? “Ik weet het allemaal niet. En het ernaar vragen voelt ook ongemakkelijk. Alsof je iemand dwingt om te zeggen waarom ze je links laten liggen.” Haar man probeert het te relativeren, zegt dat mensen soms nieuwe dingen willen, dat het geen afwijzing hoeft te zijn. Maar voor Letty voelt het wel zo. “Je hoeft iemand niet te haten om hem te kunnen kwetsen.”
De waarde van traditie
Een traditie van tien jaar betekent voor iedereen iets anders. Voor Letty staat het voor verbinding, loyaliteit en stabiliteit. Voor anderen misschien voor gezelligheid zonder verplichtingen. “Misschien zagen zij het meer als losse avonden, en niet als iets dat bij ons hoorde. Misschien zit daar het verschil.” Na een paar weken besloot Letty dat ze haar Oud en Nieuw niet liet verpesten door teleurstelling. Ze nodigde andere vrienden uit, stelde een mooie plank met hapjes samen en zorgde voor een leuke avond. “Het was anders. Gezellig, maar anders. En dat mag ook. Nieuwe tradities moeten ergens beginnen.”
Toch knaagt het nog steeds
Hoewel Letty het een plekje probeert te geven, is de pijn niet weg. “Ik kan mensen makkelijk vergeven, maar vergeten doe ik niet zo snel. En ergens voelt het alsof er een hoofdstuk is afgesloten zonder dat ik het einde mocht lezen.” Of ze ooit nog samen Oud en Nieuw zullen vieren? Letty weet het niet. “Als ze het zouden voorstellen, zou ik waarschijnlijk ja zeggen. Omdat ik ze mis. Maar het zou nooit meer hetzelfde voelen. Iets in mij is beschadigd.” Voor nu probeert ze vooral te accepteren dat vriendschappen veranderen, dat tradities kunnen verschuiven en dat sommige teleurstellingen erbij horen. “Maar eerlijk? Ik mis ze. En ik mis wat we samen hadden.”
Afbeelding: Freepik
