fb

Lauren moest gedwongen haar huis verkopen: “Ik voelde me zo stom”

Lauren is 32 en woont in Amsterdam. Na haar studie, die ze in 2007 aan de UvA afrondde, wilde ze nog niet meteen gaan werken. Lauren ging reizen in Zuid-Amerika en liet haar vriend, hun koophuis en haar vriendinnen voor ruim acht maanden achter in Amsterdam. De wijde wereld in! Maar, toen Lauren terugkwam uit Zuid-Amerika kwam ze voor een nare verrassing te staan: haar vriend Jorian heeft in de maanden dat Lauren op reis was besloten dat hij niet samen verder wil. Lauren en Jorian gaan na 4 jaar uit elkaar en Jorian verhuist naar Leiden. Lauren staat er vanaf dat moment alleen voor, wat grote gevolgen heeft. Ze vertelde ons erover.

“Jorian en ik hebben elkaar leren kennen op de universiteit. Ik studeerde nog en Jorian was daar onderzoeksassisent. We ontmoetten elkaar bij de koffieautomaat en de vonk sloeg meteen over. Al snel waren Jorian en ik onafscheidelijk. Hij woonde in Amsterdam-Noord en ik in het centrum van de stad. Omdat we regelmatig samen in het centrum moesten zijn sliep Jorian vaak bij mij, we konden echt geen nacht zonder elkaar. Na een jaar van logeerfeestjes en heen en weer gesleep met kleding namen Jorian en ik een besluit: we gaan samenwonen.”

“‘Is dat niet wat vroeg?’ zei mijn moeder toen Jorian en ik aankondigden een huis te willen kopen. “Jullie zijn pas een klein jaartje samen, dan is  het kopen van een huis wel een hele grote stap”. En of het een grote stap was… Ondanks mijn moeder haar bedenkingen deden we het toch; Jorian en ik kochten ons eerste appartementje in Amsterdam-Oost.”

“In 2007 studeerde ik na vijf jaar zwoegen af. Wat is die studie een gevecht geweest zeg! Ik heb moeten vechten voor elk studiepunt en dat was me niet in de koude kleren gaan zitten. Toen ik tijdens mijn scriptie meerdere zenuwinzinkingen kreeg nam ik het besluit om na mijn afstuderen minstens een half jaar niks te doen. Jorian was in zijn studententijd al een keer naar Zuid-Amerika geweest en kon het mij sterk aanraden. Niets hield me tegen.”

“Tijdens mijn reis was alles geweldig. De steden die ik bezocht, de mensen die ik leerde kennen en de rust die ik vond in mezelf. Contact met het thuisfront had ik zeer onregelmatig, ik had bijna nergens goed internet en smartphones waren er ook nog niet. Maar voor mijn gevoel was mijn relatie zo sterk dat het acht maanden wat minder contact makkelijk aankon. Toen ik terugkwam in Nederland en alleen mijn ouders en mijn beste vriendin me op stonden te wachten kreeg ik een klein vermoeden dat Jorian misschien niet zo heel blij was met het geringe contact.”

“‘Jorian, ik ben thuis!’ riep ik door de gang toen ik voor het eerst sinds acht maanden weer in ons eigen huis binnenstapte. “Hee Lauren, welkom terug. Kan je even bij me komen zitten?” vroeg Jorian met een blik in zijn ogen die je niet zou verwachten bij een man die na 8 maanden zijn vriendin weer ziet. “Oh Jorian, het spijt me zo dat ik maar weinig contact heb gehouden… Ik had bijna nooit internet en bellen is zo duur” probeerde ik om het goed te praten.”

“Tijdens het gesprek blijkt dat het weinige contact geen probleem was. In tegendeel zelfs. Jorian vertelde hoe hij tijdens de acht maanden genoot van zijn rust, het zich kunnen focussen op werk en studie en het feit dat hij aan niemand verantwoording af hoefde te leggen. Hij gaf aan dat hij -ondanks dat hij wel van me hield- steeds meer opzag tegen het weer moeten delen van het appartement. Met mij… Na een gesprek van ruim twee uur verbrak Jorian de relatie en vertelde dat hij ging verhuizen. Omdat hij mijn leven niet nog verder in de war wilde gooien had hij besloten dat ik in ons appartement mocht blijven en dat hij naar Leiden zou verhuizen.”

“Omdat ik geen werk had was Jorian zo lief om mij de eerste drie maanden te helpen met het betalen van de hypotheek. Maar toen ook Jorian zonder werk kwam te zitten kon hij de dubbele woonlasten niet meer opbrengen. Inmiddels werkte ik tijdelijk in de horeca, tot ik een baan had gevonden die aansloot op mijn studie. De hypotheek betalen was zwaar, maar ik was ervan overtuigd dat ik snel beter werk zou vinden waarmee ik meer ging verdienen. Jammer genoeg lukte dat niet en moest ik dus leven van een horeca-loontje waarmee ik mijn hypotheek écht niet kon betalen.”

“Toen ik na vier maanden nog geen baan had gevonden heb ik overwogen om het huis te verkopen. Maar, gezien het een tijd was waarin je je huis aan de straatstenen niet kwijt leek te raken was dat niet makkelijk. Daarbij was het in waarde gedaald en leek het me slimmer om toch nog even te wachten en iets harder op zoek te gaan naar werk. Maar helaas, in juli 2010 was de koek echt op. Ik had zo’n grote betalingsachterstand op de hypotheek dat de bank heeft besloten het huis te verkopen.”

“Ik voelde me zo ontzettend stom. Hoe krijgt een vrouw die nota bene gestudeerd heeft het voor elkaar om géén baan te kunnen vinden?! En dat ik het dan ook nog voor elkaar kreeg om mijn huis uit te moeten… Verschrikkelijk. Na de verkoop ben ik tijdelijk bij mijn moeder in Zaandam gaan wonen. Niet ideaal, maar ik kon van daaruit rustig op zoek naar een baan en vervolgens een eigen woning. Twee maanden later vond ik een baan bij een groot kantoor in Amsterdam. Met een lekker salaris! Ik was na een paar maanden in staat om een mooie studio in Amsterdam-Zuid te huren, vlak achter het Vondelpark. Super groot is het niet, maar ik kan het in ieder geval wel betalen. Ik heb inmiddels ook een nieuwe vriend, maar met samenwonen wachten we nog even. Voor nu geniet ik met volle teugen van mijn eigen mooie plekje.”

Heb jij zelf ook een heftig verhaal wat je (anoniem) met de wereld wil delen? Mail dan naar [email protected]

 

Reageer ook