Toen ik wakker werd, had ik een knoop in mijn buik die ik niet zo snel kon thuisbrengen. Ik ging op mijn rug liggen, staarde naar het plafond. De film van de avond ervoor speelde ik af. Pieter, Paul, David en al die andere mannen. Ik moest orde in mijn leven scheppen.
Waarom had ik niet gewoon één man? Zo één die van me hield, ik van hem en we leefden nog lang en gelukkig. Ik wilde liefde. Onvoorwaardelijk. In plaats van daarnaar zoeken, belandde ik continu in situaties die ik zo snel mogelijk wilde verlaten. Ik raakte verstrikt in de mannen die zich aanboden. Ik moest denken aan Chris, nu twee weken terug.
Ik was bij een vriendin in Alkmaar geweest en reed ’s avonds laat naar huis. We hadden gegeten en een film gekeken en ik had me keurig gedragen. Ik zette mijn auto op de vluchtstrook toen ik een vreemd gerammel hoorde. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik dat er een auto stopte. Een lange man stapte uit en liep naar me toe. Ik draaide mijn raampje open en verdronk in twee bruine ogen. “Kan ik je helpen?” Ik knikte.
Ik klapte de stoelen naar achteren, Chris schoof zijn broek onhandig van zijn kont. Ik omzeilde de versnellingspook en pijpte mijn redder in nood. Hij woelde door mijn haar, kreunde. Hij opende het portier schoof mij op de passagiersstoel en stond zelf op de vluchtstrook. “Doe je kont omhoog, ja zo,” hijgde hij. Terwijl ik in de auto op handen en knieën zat, nam Chris mij van achteren. De ramen besloegen. Mijn orgasme was kort, hevig en zalig. Ik liet me vallen op de stoel, de pook in mijn zij. Chris ramde door. Niet lang daarna voelde ik zijn warme zaad op mijn onderrug. Hij stak een sigaret op. “Toen ik vroeg of je hulp nodig had, doelde ik eigenlijk op je auto, dame.” Ik nam een diepe hijs van mijn sigaret. Zoende hem zachtjes in zijn nek. “Maar hier had ik meer behoefte aan,” fleemde ik, “en als je er nu voor kunt zorgen dat ik weer naar huis kan ben ik je eeuwig dankbaar.”
Hij deed de motorkap open, rommelde wat en vroeg me de auto te starten. “Als een zonnetje,” straalde ik zonder dat ik wilde weten wat hij had gedaan. Chris fatsoeneerde zijn kleding, tongde me diep ter afscheid en liep terug naar zijn auto. Ik gaf gas en reed naar huis. De volgende dag zou ik mijn auto voor de zekerheid na laten kijken.
Dat was twee weken geleden. Overzichtelijk en geil. Nu lag ik nog steeds met een knoop in mijn buik. Ik had me in de nesten had gewerkt. Hoe kreeg ik Pieter terug naar Emma zonder dat hij zou opbiechten wat er was gebeurd? Hoe lang zou mijn bestie Paul mij blijven steunen? En waar was David? Ik miste hem zo verschrikkelijk. Het was mooi geweest met die achterlijke regel die ik mezelf had opgelegd om geen contact meer te zoeken. Ik had het lang genoeg volgehouden. Ik pakte mijn mobiel en een sigaret. Ik merkte dat ik trilde toen ik een tekst tikte. Ik schreef dat het goed met me ging dat ik lekker druk was en dat ik benieuwd was hoe het met hem was. Ik tikte driftig door, las het terug en wiste mijn verhaal.
‘David, weet je. Ik mis je.’
De vinkjes werden blauw. Hij had het gelezen maar reageerde niet. Typisch David. Nooit te gretig over willen komen.
Ik hoorde de douche aangaan. Pieter was wakker. De knoop in mijn buik trok strak. Hij moest mijn huis uit. Sterker: hij moest mijn leven uit.
Maar hoe?
Lees ook de andere blogs van nymfomane Laura!
Laura (35 jaar) is een nymfomane die woont en werkt in Amsterdam. Ze woont samen met haar Engelse Bulldogs, Cash en Munchkin. Elke week schrijft ze voor ons een blog over haar spannende leven als nymfomane. In verband met privacy redenen schrijft Laura onder een andere naam.
