Voor moeders die op andermans kind passen, is het waarschijnlijk de grootste nachtmerrie als er iets met het oppaskindje gebeurt. Jip (36-jaar) maakte het vorige week mee. Ze paste op een klasgenoot uit de kleuterklas van haar dochtertje (4 jaar). Het jongetje nam tijdens het doen van de boodschappen de benen en was bijna een uur spoorloos. De moeder van het zoekgeraakte kindje was erg geschrokken én ook heel boos op Jip. Jip begrijpt dat ze is geschrokken, maar die woede? Daar is ze het niet mee eens. “Het is niet mijn schuld dat haar zoontje slecht is opgevoed. Ik raakte nooit eerder een kind kwijt tijdens oppassen!”

Oppassen

Toen de moeder van James twee weken geleden huilend op het schoolplein stond en niemand haar troostte, snelde Jip naar haar toe. “Snotterend vertelde ze mij dat haar vader die dag was overleden. Omdat ik ook geen vader meer heb, wist ik precies hoe zij zich voelde. Ondanks dat haar zoontje James en mijn dochter Fenna pas net bij elkaar in de klas zaten, bood ik haar mijn hulp aan. Die hulp kwam als geroepen. Ze zocht iemand die volgende week dinsdag een paar uur op James kon passen, zodat zij rustig naar de uitvaart kon.”

Boodschappen voor moeder

Eigenlijk komt het Jip heel slecht uit om James precies die dag uit school mee te nemen. “Ik zorg voor mijn moeder. Ze is al jarenlang alleen en is niet meer goed ter been. Op dinsdagmiddag ben ik vrij en doe ik samen met Fenna altijd de boodschappen voor mijn moeder. Daarna gaan we even bij haar langs, zetten we het eten in haar ijskast en drinken gezellig koffie.” Jip kan de afspraak met haar moeder niet afzeggen of verplaatsen, maar wil ook de moeder van James niet in de steek laten. “Ik vroeg haar of ik James mee mocht nemen naar de supermarkt en mijn moeder. Daar stemde ze mee in.”

Doe wat ik wil

Fenna, het dochtertje van Jip, is een lief en rustig meisje. “Daar heb je echt geen kind aan. Ze is pas vier, maar weet zich altijd goed te gedragen. Mijn man en ik steken veel tijd en energie in de opvoeding en kunnen haar daardoor overal mee naartoe nemen.” Dat niet elke ouder zo met de opvoeding omgaat, wordt pijnlijk duidelijk als Jip met haar dochter Fenna en vriendje James door de supermarkt loopt. “Al bij het in de auto zetten van de kinderen merkte ik dat James een stuk drukker is dan Fenna. Zo weigerde hij zijn gordel om te doen en zat vanaf de achterbank hard tegen de passagiersstoel aan te trappen. Toen ik hem vroeg om daar mee op te houden, zei hij: ‘ik doe wat ik wil’. En dat uit de mond van een jochie van vier!”

Luisterde niet

In de supermarkt rent James meteen bij Jip weg. “Ik riep hem terug, maar hij luisterde niet. Met een mandje in zijn hand stormde hij de winkel in en begon allemaal eten te pakken. Toen ik tegen hem zei dat het bij ons thuis anders ging en dat we nu alleen voor oma de boodschappen deden, wilde hij dat niet horen.” Na een heftige ronde, vol discussies met James, komt Jip met de kinderen bij de kassa. “Terwijl ik de boodschappen op de band leg, afreken en het eten in tassen stop, is James er vandoor gegaan. Ik heb dit niet gezien of gemerkt. Ook Fenna wist niet waar hij was.”

Kwijt tijdens oppassen

Jip raakt direct in paniek en begint James te roepen. “Ik was James kwijt tijdens het oppassen… Hij was in geen velden of wegen te bekennen. De tassen met boodschappen heb ik bij de servicebalie gezet en samen met de supermarktmanager ben ik gaan zoeken. Hij in de winkel, ik buiten bij het winkelcentrum en de parkeerplaats. Na een half uur (!) in paniek met Fenna te hebben rondgerend, vonden we James. Hij stond bij een snackbar te zeuren om een ijsje. Ik barstte in huilen uit… Zo erg vond ik wat er was gebeurd. ‘Waarom is jouw moeder zo’n jankerd?’, vroeg James toen aan mijn dochter Fenna. Mijn verdriet sloeg toen om in woedde. Wat een ongelofelijk naar ventje is dit!”

Al het speelgoed

Jip wordt boos en zegt tegen James dat hij echt te ver is gegaan. Ze belt haar moeder om te zeggen dat ze pas ’s avonds de boodschappen komt brengen omdat ze James niet mee naar haar huis wil nemen. “Ik heb James op de achterbank van de auto neergezet en ben met ze naar huis gegaan. Ik voelde me heel rot naar mijn moeder -dit is haar hoogtepunt van de week- maar ik kon niet anders.” Dat James er andere normen en waarden op nahoudt, blijkt ook als Jip met de kinderen thuiskomt. “James trok meteen alle kasten open en haalde al het speelgoed eruit. Het is dat zijn moeder bij de uitvaart van haar vader was, anders had ik haar al lang gebeld met de vraag hem te komen ophalen.”

Nooit meer gesproken

Wanneer de moeder van James om zes uur (in plaats van de afgesproken vijf uur) voor de deur staat, besluit Jip haar eerlijk te vertellen wat er is gebeurd. “Het was geen lekker moment, maar ik kon het haar ook niet níét vertellen.” De reactie van de moeder van James is alles behalve fijn. “Ze ging door het lint en zei dat ze mij nooit meer op haar kind zou laten passen. Op mijn beurt heb ik gezegd dat ik dat ook niet meer wil en dat haar zoontje een onwijze etterbak is. Zij heeft James opgepakt en meegenomen. We hebben elkaar daarna nooit meer gesproken, ook niet op school.”

Ongeleid projectiel

Dat Jip en de moeder van James geen contact hebben, heeft Jip geen moeite mee. “Ik vind het alleen wel heel vervelend dat de moeder van James nare verhalen over mij de wereld inhelpt. Zo vertelt ze tegen andere ouders dat ik niet goed heb opgelet en dat ik daardoor haar kind ben kwijtgeraakt. Ze vertelt er niet bij dat haar eigen zoon een ongeleid projectiel is en naar helemaal niemand luistert. Ik weet zeker dat andere ouders uiteindelijk zullen inzien dat IK niet degene ben die hier iets verkeerd heeft gedaan, maar dat kost tijd. Ik vind dat vervelend, zeker omdat Fenna pas net op school zit.”

Oppaskind kwijt tijdens oppassen?

Raakte jij ooit een oppaskind kwijt tijdens oppassen? En hoe ging je daar toen mee om? Praat met ons mee!

Afbeelding: Julien L via Unsplash

Valerie kreeg ruzie om sturen Tikkie van 6 euro: “Ik was het zat om altijd de rekening te betalen”

Wanneer stuur je iemand een Tikkie en wanneer beschouw je iets als een traktatie? Ik vind het zelf best lastig! Om deze reden maak ik vaak een heldere afspraak over wie wat betaalt. “Zullen we de rekening splitten? Ik kan hem wel voorschieten, dan stuur ik je een Tikkie”, zeg ik bijvoorbeeld. En als ik een vriendin wil trakteren, zeg ik juist heel duidelijk: “Dit etentje krijg je van mij. Bedankt voor de gezelligheid!”. Zo ontstaat er achteraf geen gedoe over de rekening. Helaas horen wij uit onze omgeving ook weleens andere geluiden. Tikkies over extreem lage bedragen of Tikkies van mensen die zelf nooit wat betalen… LEES HIER VERDER!