Bij elke marshmallow die ik in mijn mond stop, groeit mijn schuldgevoel. Maar de witte bolletjes, helemaal meegenomen uit Alaska, zijn onweerstaanbaar. En bovendien: ik heb honger. Geen trek in een wortel of een tomaat, maar in iets dat ik niet hoef te kauwen, dat in mijn mond uit elkaar valt en heerlijk zoet is. Een marshmallow dus. Eigenlijk bedoeld om smores mee te maken; een Amerikaanse delicatesse. Twee biscuitjes met daartussen een marshmallow en een stukje chocola en hatsaa, boven de barbecue. Maar ja. Het is nu helemaal geen barbecueweer, praat ik het in mijn mond stoppen van de marshmallows goed.
Maar ik was toch bezig om wat kilo’s te lozen? Ja, ook. Ratna grijnst. Na het trainen, nemen we onze guilty pleasures weer even door. Favoriet is momenteel een beker gele vla met vlokfeest. Of vlokfeest met een beetje gele vla, afhankelijk van het tijdstip van de dag. En als ik in een dolle bui ben, prak ik door de gele vla met vlokfeest een lange vinger of drie. Zalig. Mocht het pak Vlokfeest onverhoopt op zijn, vind ik het geen probleem om een dikke klodder stroop door mijn vanillevla te roeren.
Vlokfeest is overigens een multifunctioneel product. Want als ik als een poema door het huis sluip, op zoek naar eten en er is niks met vet of suiker, dan doe ik het volgende. Ik pak een rijstwafel (want: weinig calorieën), smeer daar een dikke laag pindakaas op en on top, precies, Vlokfeest. Na twee van dit soort gebakjes, ben ik redelijk verzadigd.
Ratna grijnst. En vertelt dat ze iets nieuws heeft ontdekt: rijstepap. Nee, niet ambachtelijk zelfgemaakt, welnee, kant en klaar in een potje vol suiker, vet en E-nummers. Want dat zijn de lekkerste, dat weet iedereen. “Zuivel heb je nodig”, vindt Ratna, “en ik dacht aanvankelijk dat het aantal calorieën best meeviel, totdat ik goed las en zag dat het aantal calorieën dat ik dacht dat in het hele bakje zaten, het aantal per 100 gram was. Nou ja, wat is nou 100 gram? Dat proef je niet eens”, snuift Ratna.
Soms roep ik mezelf tot de orde. Dat gebeurt in de winkel. Keurig mik ik wat wortels en ander groenvoer in mijn wagentje en als ik door het koekjespad loop, kies ik niet voor die zalige, romige Negerzoenen (of hoe die krengen nu ook genoemd moeten worden), nee, ik neem keurig 1600-granen biscuitjes. Thuis, als ik ben beland in een graasbui, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan; ik wil geen 1600-granen biscuitjes, ik wil vet. Suiker. Alles wat niet goed voor me is. Daar heb ik het volgende opgevonden: men neme twee 1600-granen biscuitjes en smeert op een van die koekjes een dikke laag Nutella en plakt de andere bovenop de andere. Ik val amper af, maar ben creatiever dan ooit tevoren.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
