“Mam! Er was net een man op het voetbalveldje en die vroeg of ik Ronald Koeman wilde worden.” Zijn voetbal stuitert hij op de vloer. Ik frons. Hoezo vraagt een man dat aan mijn Tommie? “Wat heb je geantwoord?” vraag ik voorzichtig, in de hoop dat hij mijn verontruste toon niet hoort. “Dat ik niet weet wie Ronald is.”
Niet veel later komt Bob met rode wangen binnen. “Ik heb een kapot goede partij gespeeld. Ik was verdediger, er kwam geen bal doorheen.” Trots, handen in zijn zij. Ik geef hem een zoen en vraag of hij die man ook heeft gezien over wie z’n broertje het had. Hij knikt. “Die kerel is niet goed snik joh. Hij heeft zo’n heel oud Adidas pak aan en van die oude schoenen.” Bob drinkt een groot glas water in één keer op.
Ik ga verder met het schillen van aardappels, weet dat ik moet waarschuwen voor kinderlokkers, maar zonder ze de stuipen op het lijf te jagen. Ik weet nog hoe mijn eigen moeder dat deed. Ze vertelde dat er een man in de buurt rondliep die kinderen aansprak. “Hij zegt dat hij lekkere snoepjes thuis heeft en of je dan mee wil gaan. Doe dat niet kind, die meneer heeft vast lekkers maar ook heel andere plannen met jou.” Ik knikte, in de war. Mocht ik dan ook niet meer bij die oude mevrouw een snoepje uit haar stokoude blikje pakken? Ik wilde een handtekening van Bennie Wijnstekers van Feyenoord die vlakbij school woonde. Mocht ik daar nog wel aanbellen? En als mensen iets aan me vroegen, kon ik dan veilig antwoord geven? Ik was het even helemaal kwijt.
Van een andere moeder krijg ik diezelfde dag een alarmappje met een foto van een man in Adidas trainingspak. Mijn adem stokt even. Die man, daar hadden ze het over! De moeder meldt dat hij rondloopt in onze buurt en kinderen aanspreekt.
In de kamer zitten ze samen op de bank televisie te kijken. “Ik wil even wat bespreken,” zeg ik zo luchtig mogelijk. “Die man hè, die jou vroeg of je Ronald Koeman wilde worden, hebben jullie die vaker gezien?” Ze knikken allebei en Bob vertelt dat hij altijd rond het Cruyff Court scharrelt. Zijn onverschilligheid maakt me ongerust. Ik laat de foto zien. Ja. Dat is hem. Omslachtig leg ik uit dat er mensen zijn die het op kinderen hebben gemunt. Dat ze je meelokken door te zeggen dat ze lekkere koekjes hebben, of een mandje vol kittens. En dan nemen ze je mee naar huis om grote mensen dingen met je te doen. “Ik heb het dan niet over koffie drinken en over de buren roddelen.” Bob rolt met zijn ogen. “Nee, je hebt het over seks. Iiiieeeuuwww.” Verbaasd kijkt Tom naar zijn oudere broer. “Seks? Hoe dan? Hee mam, app die foto even door.”
Even later stuurt ie de foto door naar zijn vriendjes. “Zo, dan zijn zij ook gewaarschuwd.”
Ik schud mijn hoofd en ga terug naar de keuken. Appen en seks hebben nu al nauwelijks geheimen voor die mannen. Maar van Ronald Koeman hebben ze nog nooit gehoord.
Karin van Leeuwen (45 jaar) is eigenaar van tekstbureau De Gooise Pen. Heeft meer dan twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee mannen Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven (momenteel is ze druk met een boek!) is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool voor spinninglessen en krachttrainingen. Alledrie haar mannen atletieken en Bob en Tom doen daarnaast aan freerunning.
