Ka vreest de schoolfotograaf

Het is half drie. Ik sta op het schoolplein te wachten terwijl een zeurmoeder met een lijzige stem tegen me aan klaagt. Mijn hart maakt een sprongetje als ik mijn kleinste zie. Hij trekt een sprintje, gooit vlak voor de finish, dat ben ik dus, zijn rugzak naar me toe. Met één hand vang ik hem. Hij slaat zijn armpjes om me heen, frummelt een papiertje in mijn handen en stiert naar zijn fiets. Het verfrommelde papiertje stop ik ongelezen in mijn zak. Ik ben niet zo goed met al die nieuwsbrieven. Ik raak ze kwijt. Standaard.

’s Avonds haal ik het propje uit mijn zak. En lees het. De schoolfotograaf komt. Wat? Wanneer? Oh god. De schoolfotograaf. Ik ril. Denk aan de tijd dat ik zelf werd gefotografeerd door de schoolfotograaf. Zo’n man die uit elkaar knalde van de foute grappen. Van mijn moeder moest ik ook met mijn vier jaar oudere broer op de foto. “Zo, pak d’r maar effe lekker vast”, knipoogde hij naar mijn broer. Ik kan je zeggen als 8 en 12 bent wil je mekaar ‘niet effe lekker vastpakken’. Op al die foto’s kijk ik dan ook als een verschrikt konijn dat in twee koplampen kijkt. Echt heel leuke foto’s voor aan de muur. Mijn oma maakte het helemaal gezellig en liet alle jaargangen hangen. Verschrikkelijk.

Ik was dus niet zo’n fan van de schoolfotograaf. Nog steeds niet. Want je zou verwachten dat na al die jaren zo’n schoolfotograaf ook lekker mee is gegaan met zijn tijd. Nee hoor. Het zijn nog steeds van die harkerige foto’s. Twee jaar achter elkaar vergat ik dat die beste man met zijn camera kwam. Daar stond mijn oudste in zijn oudste Snoopy T-shirt, een pruik haar op zijn hoofd en een nep lach. Vorig jaar verheugde ik me op de foto van mijn oudste en jongste samen. Leuk dacht ik nog, zo’n old skool foto. Toen ik m kreeg viel ik zo wat flauw. De foto was gewoon onscherp. Wazig. He? Ik mailde de fotograaf. Nee helaas. Dit was de enige die hij van mijn bloedjes had genomen…

Toch neem ik me elk jaar voor goed in de gaten te houden wanneer die paparazzifotograaf zijn studiootje in de gymzaal opbouwt. En elk jaar faal ik jammerlijk. Dit jaar dreigt het goed te gaan. De beste man komt donderdag. Mijn oudste is vorige week naar de kapper geweest die ziet er prima uit en mijn jongste kan ik woensdag nog in de stoel van de kapper krijgen. Kleding die ze aan moeten voor de foto is fris gewassen, keurig opgevouwen en apart gelegd. Er kan weinig misgaan. Toch?

“Mam! Hoe vind je mijn haar?”, vraagt mijn kleinste. Ik kijk m aan. Schrik. “Ja, de kapper zei nog: ‘je pony is een beetje kort, maar dat groeit wel aan. Wat is een pony mam? Dat is toch een babypaard?” Oh nee. Oh nee. Pony? Het kind heeft bijna geen pony meer.

Hoewel in de voorschriften van de paparazzifotograaf staat dat een petje een no go is, negeer ik dat volkomen en zet mijn jongste een gezellige pet op. “Maar maar maar”, hoor ik mijn kleinste nog pruttelen als ik m de gymzaal induw. “Lief lachen en die man negeren. Dan komt het allemaal goed”, adviseer ik mijn verbouwereerde kleinste.  En zo niet, dan hebben we volgend jaar weer een kans.

Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.