Omdat het maar zo blijft regenen en ik geen zin in sla en komkommer heb als het koud is, raak ik mijn winterkilo’s niet kwijt. De vetcellen die ik verzamelde door afgelopen chocoladeletters, stamppotten en warme chocomelk regelmatig naar binnen te stampen, vinden het gesneden en blijven op mijn heupen, bovenbenen en buik zitten. Die kleine etterbakjes met hun vetarmpjes over elkaar lachen mij gewoon keihard uit. Ik maak me maar niet al te veel zorgen, hoewel ik dat beter wel zou kunnen doen omdat zorgen maken energie vreet en misschien en passant ook die vetcellen meesleurt.
Tot de zon gaat schijnen en ik de zomergeest te pakken krijg en lekkere salades eet, groene smoothies uit mijn blender tover en zo nu en dan een waterijsje eet, shop ik mijn kleding maar gewoon een maatje groter. Het zij zo. Dacht ik.
Want het lijkt wel of alle vrouwen dezelfde maat als ik hebben. Mijn maat, een gezellige 44, hangt namelijk nauwelijks in de rekken. Ik heb dat zelfde probleem met schoenen. Ik leef op grote voet. Ik heb maat 41 soms 42. Als ik een leuk paar zie in die maat, moet ik geen seconde twijfelen maar gelijk afrekenen die patas, want de andere dames met maat 41 staan te popelen ze ook te kopen en uit betrouwbare bron weet ik dat schoenwinkels van maat 41 en 42 slechts een paar inkopen. Voordeel daarvan is wel dat ik in de uitverkoop niet zelden mijn slag kan slaan.
Maar goed, kleding. Ik las laatst in de krant dat stylist Edith Dohmen pleit voor meer dameskleding in maat 46/48 op haar website stylehasnosize.com Ik ben daar het daar volkomen mee eens. En dan geen XXL-lijn die bestaat uit grote lappen, maar de gewone collectie die in de winkel hangt, maar dan een maatje groter. Dat zou het shoppen een stuk aangenamer maken. Minder frustrerend ook. Want met een maatje meer zou het niet nodig moeten zijn om altijd maar die eeuwige tunieken te dragen. Van die oversized blouses waarin het lijkt of je zeven maanden zwanger bent.
Jaren terug had ik een goede vriend die van lekker eten hield. Kleding kopen was altijd een hele toestand. Regelmatig stond hij zwetend in een zweethokje zijn voorhoofd afvegend aan het gordijn te wachten tot de verkoper terugkwam met nog een grotere maat. Hij vertrouwde de hele kledingindustrie niet. “Het is een complot, Ka”, siste hij terwijl hij zich in een te krappe spijkerbroek probeerde te wurmen, “al die hippe merken willen gewoonweg niet dat dikke mensen in hun kleding lopen. Daar schamen ze zich voor.”
Als ik weer eens op jacht ben naar leuke kleding en driftig door de rekken zoef van hippe merken waar ik alleen maar maat S zie hangen, denk ik aan die goede vriend.
Zou hij dan toch gelijk hebben?
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
insure car a day -
Regardless of the fact that Obama got his facts slightly off, I still don’t think corporations should be able to spend money on political advertising one way or the other. Maybe it isn’t contributing millions to a politician directly, but it doing it indirectly; it is still aiding in a politician’s campaign. The end result is similar. A corporation’s interests rarely align with the interests of the population.