Ik hield ‘m vast, dat zalig geurende babyjongetje. Mijn eerste. Bob. Ik maakte foto’s van zijn handjes. Van zijn voetjes. Opdat ik nooit zou vergeten hoe klein het allemaal was. Inmiddels heb ik twee beren van mannen. Van de zachte babyvoetjes van weleer is weinig meer over. Hoewel ik het nooit had gedacht, vind ik het leuk dat ze ouder worden.
Op de geboorte van Bob was ik nog niet voorbereid; het kereltje kwam vijf weken eerder dan we hadden uitgerekend. Het was een gaaf mannetje. De mooiste baby van de wereld. Twee jaar later werd Tom geboren. Twee keer het geboortegewicht van zijn broer en een groot hoofd. Ik genoot me suf. Een derde lag niet in de planning. Het was mijn laatste baby. Tom werd een jaar. Was toen officieel een dreumes. Ontroerd nam ik afscheid van een tijd die niet meer terug kwam.
Laatst had ik het liefste babymeisje van de wereld in mijn armen. Ik legde haar hoofdje tegen mijn linkerkant van borst aan zodat ze mijn hart hoorde kloppen. Langzaam gingen haar oogjes dicht. Ze gluurde nog even door haar wimpers, smakte met haar lipjes en viel in slaap. Heerlijk. Ook fijn was het haar weer terug te geven aan de kersverse moeder. “Ik wil ook een zusje. Mag het mam?” vroeg Tom. Ik schudde mijn hoofd. Nee. Ik vond ze nog steeds hartenbrekers die kleine mormeltjes, maar ik wilde niet meer. Klaar ermee.
Want ik vind het ook heerlijk dat Bob en Tom groter worden. Waarom?
- Ze worden wijs. Vooral in de auto hebben we prachtige gesprekken. Het valt me op dat ze al zo veel weten, zo wijs zijn. Hoewel ik nooit uit het oog verlies dat het kinderen zijn, is er weinig dat ik niet met ze bespreek.
- Ze kunnen boodschappen doen. Ik ben Hoofd Boodschappen. Ondanks dat ik lijstjes schrijf met wat ik moet kopen, vergeet ik zo nu en dan wel eens wat. Baal ik enorm van. Want ik heb geen zin meer om weer die super in te gaan. Op de hoek van onze straat zit een supermarkt. En nu Bob en Tom ouder zijn, kunnen zijn daar mijn vergeten boodschappen halen.
- Ze worden zelfstandig. Nu ze tien en echt zijn kunnen ze zelf douchen en aan kleden. Ik kan vanaf de bank zeggen dat ze naar boven moeten. Niet veel later hoor ik de douche aangaan, hebben ze onderling uitgevochten wie als eerste gaat en als ik een kwartier later ga kijken, tref ik twee jongetjes in hun pyjama aan. Hun haren gekamd, hun tanden gepoetst.
- Ze helpen mee. Hoewel niet altijd van harte helpen Bob en Tom mee in het huishouden. Zo brengen zij glas en plastic weg en sinds kort wassen ze op zondag af. Ook ruimen ze steeds vaker hun eigen spullen op.
- Ze krijgen humor. Lachen doe ik graag en veel. Mijn mannen hebben inmiddels ook hun gevoel voor humor ontwikkeld. Ik vind dat geweldig. Ze maken leuke grappen, hebben fantastische opmerkingen.
Welke leeftijdsfase van je kinderen vond jij het leukst, grappigst of moeilijkst? Hoe oud zijn je kinderen nu? Laat het ons weten! Praat met ons mee in de comments onder dit artikel.
Karin van Leeuwen (45 jaar) is eigenaar van tekstbureau De Gooise Pen. Heeft meer dan twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee mannen Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven (momenteel is ze druk met een boek!) is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool voor spinninglessen en krachttrainingen. Alledrie haar mannen atletieken en Bob en Tom doen daarnaast aan freerunning.
