Ka viert Nationale Complimentendag

“Het klinkt zo vanzelfsprekend.. een complimentje geven als iets goed gaat! Tóch doen we het in de praktijk maar bitter weinig. Dat komt omdat het geven van complimenten helaas (nog) niet echt in de volksaard van de Nederlanders zit. We zien wel vaak wat fout gaat, maar veel minder wat er goed gaat. Jammer, want juist in deze uitdagende tijden kunnen we wel wat extra positivisme gebruiken”, lees ik op www.nationalecomplimentendag.nl. Want ja, zondag 1 maart is het Nationale Complimentendag.

Ik heb mijn hart op mijn tong. Mijn mening laat ik, gevraagd en ongevraagd, graag horen. Het zou zonde zijn die onder stoelen of banken te steken. En als klap op de vuurpijl heb ik een knoertharde stem waarvan de volumeknop lang geleden op ‘hard’ is gezet, en terugdraaien niet meer gaat.

Mijn collega Esther zette mij regelmatig ‘uit’ op de redactie. Als ik weer eens met grootse gebaren en luide stem dat vreemde creatuur gehuld in Cora Kemperman-gewaden van de afdeling verkoop nadeed, terwijl dat vreemde creatuur achter me stond, sleepte Esther me weg van een enorme afgang. Want leg dat maar eens uit.

Toen een collega ooit met superkort geblondeerd haar de redactie opwandelde, terwijl ze dag ervoor nog gedag had gezegd met een dikke bos bruin haar op haar hoofd, moest ik alle zeilen bijzetten om niet onaardig te doen. Vooraan in mijn mond lag: “Wat zie jij eruit!”, maar dat kon ik op tijd inslikken. Ik pruttelde: “Goh, dat is een, een heel, een heel apart kapsel.” ‘Dat staat je goed’ erachter aan zeggen, kon ik niet. Dat zou huichelen zijn. En daar houd ik niet van.

Nu ik wat ouder word, word ik wat milder en huichel ik zo nu en dan. Ik zie ook in dat het geven van complimenten een leuke bezigheid is. Dat de complimenten-in-ontvangstnemers daar van groeien. Op de site van de Nationale Complimentendag lees ik dat veel mensen moeite hebben om een compliment in ontvangst te nemen. Dat herken ik ook. Zo heb ik een vriendin die steevast als ik haar een compliment geef over een kledingstuk, antwoordt: ‘stelt niks voor, het is een uitverkoopje’. Ja dus? Dan nog vind ik het leuk.

Ik ben altijd een beetje argwanend als ik complimenten krijg. Het ligt er natuurlijk aan wie het compliment geeft, maar soms voel ik me er ongemakkelijk bij. Of weet ik even niet waar het compliment in schaapskleren naar toe gaat. Dit is er zo een: “Ga jij eigenlijk nog naar de diëtiste?” Dat is een vraag waarvan ik onzeker word. Want wat bedoelt de vragensteller. Bedoelt ie dat ik er strak uitzie, en helemaal niet meer naar de diëtiste zou hoeven gaan? Of bedoelt ie: nou nou, je ziet er uit als een overgelopen muffin, ik mag toch hopen dat je nog wel naar de diëtiste gaat? Ik ben op mijn hoede bij dit soort vragen. Hengel ik het compliment binnen, of lik ik mijn wonden?

Soms, aan het eind van de dag als mijn kleinste en grootste man stierlijk vervelend zijn en hebben besloten vooral niet meer naar mij te luisteren, flap ik eruit: “Misschien moeten jullie maar eens een andere moeder zoeken.” Dat horen ze dan weer wel. Driftig schudt mijn oudste zijn hoofd. “Echt niet”, zegt hij zonder mij aan te kijken, “ik ken geen een andere moeder die zulke leuke grapjes maakt als jij. En zelf liedjes verzint.” Daar sta ik dan met mijn boze hoofd, het allermooiste compliment in ontvangst te nemen.

Zet m op zondag. Strooi met complimenten, neem ze stralend in ontvangst. Het is tenslotte maar een keer per jaar Nationale Complimentendag.

Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.