Ik ben een vroege vogel. Als iedereen nog op één oor ligt, de wereld aan haar vijfde REM-slaap is begonnen, zit ik op de fiets. Zie ik hazen tikkertje spelen, eekhoorns de eikel-challenge doen en koeien sloom ontwaken.
Het mooiste moment van de dag is als ik thuiskom. Drie mannen slapen nog, terwijl ik er veertig kilometer heb opzitten. Ik maak een bak havermout, zet een pot koffie en ga met de ochtendkrant buiten zitten. Zucht diep en bedenk me telkens weer dat ik een prachtig leven heb.
Na een uurtje komt de eerste de trap af. Mijn jongste. Met een grote pluis op zijn hoofd en nog dikke ogen van de slaap vleit hij zich tegen me aan. Zegt dat ie van me houdt. Mijn oudste moet ik steevast wakker maken. Mompelt wat als ik hem vertel dat het de hoogste tijd is. Rekt zich uit. Slaat zijn arm om me heen en vraagt wat ik op zijn brood heb gedaan.
Als Bob en Tom op zijn, moet ik aan de bak. Het is dan afgelopen met de lome ochtend, tijd voor actie. Ik vul simultaan brooddozen, zorg voor twee keer drinken, schil een appeltje, ontkroon de aardbeien. Komkommer erbij? Nee, schudt mijn jongste die alles dat groen is en neigt naar gezond zijn, systematisch weigert. Ik mik de komkommer weer in de fruitschaal. Doe dik boter op de plakken ontbijtkoek, stop de voedselvoorraad in de rugzakken. Terwijl ik dat doe, komt Tommie naar me toe.
“Mam?” vraagt hij aarzelend, “is Sinterklaas nep?” Is Sinterklaas nep? Het is maandagochtend 29 mei vijf voor half acht. Op deze prachtige lentedag vraagt Tommie of Sinterklaas nep is. Ik moet schakelen. Wat ga ik antwoorden? Ik blijf langer voorover gebogen staan dan nodig. Alleen zo kan ik de situatie inschatten en tijd rekken. Als ik overeind kom, peil ik het gezicht van mijn kleinste “Wat denk je zelf?” kaats ik de vraag politiek correct terug. “Bob zegt dat ie nep is.”
Ik ga op mijn hurken zitten, trek hem op mijn knie. Zeg hem dat Sinterklaas inderdaad niet bestaat. Hij zucht diep. Wil weten waar de cadeautjes dan vandaan kwamen. Wie die zak neerzette. Ik leg het hem allemaal uit. “Wat kijk je zielig?” constateert mijn hartendiefje. Opeens realiseer ik me dat het afgelopen is met de decemberpret. Geen geintjes meer in de schoen. Geen brieven namens Piet schrijven. Geen gelukzalige hoofdjes meer als ze iets uitpakten dat ze kapot graag wilden hebben.
Mijn valse sentiment maakt plaats voor opluchting. Nooit meer vijf minuten voor sluitingstijd nog snel de vergeten wortel voor dat rottige paard halen. “Maar dat beest eet heus wel een mandarijn,” probeerde ik vorig jaar nog. Tommie was onverbiddelijk. Het moest een wortel zijn. Stond ik daar bij de kassa met een reuze peen uit te leggen dat ie voor in de schoen was. Nooit meer het hele huis afkammen, op zoek naar cadeautjes die ik in juli alvast voor het Sintfeest kocht en zo goed had verstopt dat ik ze zelf niet meer kon vinden.
Mijn kleinste staat op en geeft me een kus. Met zijn muis onder zijn arm loopt hij terug naar de kamer. “Ja,” hoor ik hem tegen Bob zeggen, “je hebt gelijk. Ze heeft net toegegeven dat die gek uit Spanje niet bestaat.”
Ik kan horen hoe ze elkaar een high five geven. Broertjes. Voor altijd.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
