Ik snap het fenomeen fidget spinner niet. Ik kom er maar gewoon voor uit. Ik begrijp het echt niet. Ineens was het er. Een apparaatje waarmee kinderen kunnen friemelen. Als je het ronddraait, zoeft het heel hard. Het gerucht gaat dat het de concentratie van kinderen kan verhogen. Zeker als ze ADHD hebben.
In een vrij vroeg stadium praatte Bob mij bij over de fidget spinner. Legde uit dat fidget in het Engels friemelen is. Ging er vanuit dat ik wel wist wat een spinner was. Ik vroeg wat je met dat ding kon doen. “Eh, gewoon ronddraaien dus.” Ronddraaie. Snapte ik niks van. Waarom zou je zo’n ding willen spinnen? Wat voegde het dan toe aan je leven? Mijn oudste haalde zijn schouders op. Werd vooral niet vrolijk van al die vragen die ik stelde. Vond mij eigenlijk een zeiksnor en wilde gewoon zo’n ding hebben. En zijn broertje ook.
Ik belandde op een voetstuk tijdens onze trip naar Parijs. Want in Montmartre, waar drie mannen gapend op me stonden te wachten als ik weer eens een winkel indook, zag ik ze liggen. Ik koos een zwarte en een groene, betaalde tien euro en wist dat ik de held van de dag zou zijn. Dat ik de resterende dagen in de Franse hoofdstad kon doorbrengen als een koningin.
Toen ik naar buiten liep en mijn mannen verveeld tegen een Franse muur aantrof, toverde ik de cadeautjes uit mijn zak.
Ik werd gekust en gekroond. Was de beste mama ever. Echt.
Toen begon de ellende. Die spinners moesten overal mee naar toe. Zaten ze met dat draaiende schijfje op hun vinger in de metro. Niet zelden vloog dat ding onder de benen van een krantlezende Fransman die verstoord opkeek als een van de twee op zijn knieën onder de stoel dook maar dan ook wel weer de harten van de medereizigers stal door ‘eksuzee mwa’ te mompelen.
Tot twee keer toe werd de hele hotelkamer op z’n kop gezet omdat dat rottige speelgoedje nergens te vinden was. We konden niet naar de Eiffeltoren voordat de fidget spinner tevoorschijn was gekomen. Ik werd er gek van. De Man had zich al die tijd opvallend afzijdig gehouden. Ik kwam erachter dat als ik even niet keek, hij er ook kunstjes mee oefende. Het eigenlijk wel een geinig dingetje vond.
Inmiddels ben ik gewend aan de suizende schoteltjes. Applaudisseer op de automatische piloot als er werkelijk kapot vette trucs mee worden gedaan. Schuif zwijgend doch stralend de bank van de muur als er daar weer een onder is geschoven. Ik heb ze tenslotte zelf cadeau gedaan.
In de Metro las ik een artikel over de rage. Een eigenaresse van een speelgoedwinkel werd aan het woord gelaten. “Het gaat nu heel hard, maar ik denk dat het over een week of drie al klaar is. De zomervakantie gaan ze sowieso niet overleven.”
Opgelucht haalde ik adem.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
Hilda -
het is altijd zo balen dat als je er nog geen een hebt je er niet bij hoort.
kinderen zijn hard.