fb

Ka overwint een grote angst

Het is vijf uur ’s ochtends, de wereld wordt langzaam wakker. Ik gaap. Ben moe. Het vliegtuig naar Kaisery steeg ’s avonds op, landde diep in de nacht. Ik heb niet geslapen. Vanaf het vliegveld werd het reisgezelschap met een bus naar Cappadocië gereden. Om daar een ballonvaart te maken. De zon zien opkomen terwijl ik in een mandje zit. Ik rek me uit, gaap en pak een kop oploskoffie.

“Ka, ga je met me mee? Twee dagen naar Turkije?” vroeg Sandra een paar weken eerder. Heerlijk. Er onverwacht even tussenuit. Ze waarschuwde voor een loodzwaar programma. Met als hoogtepunt die ballonvaart. Ik twijfelde. Ik heb hoogtevrees. Als ik een vriendin in een galerijflat op de zeventiende verdieping bezoek, loop ik als een krab naar haar voordeur, de muur in mijn rug houdend. Ik kijk vooral niet over de balustrade. Een ballonvaart, zo wijsneust mijn omgeving, is heel anders. Hangend onder zo’n gevaarte heb je nergens last van. Wat moet ik doen? De foto’s die ik ervan zie zijn adembenemend.

vriendinnen-in-de-lucht

Staand in een mand waarin twintig man past, haal ik diep adem. Ik kan er nog uit. Ik zoek de blik van Sandra, sluit mijn ogen. Adem in door mijn neus, uit door mijn mond. Ik hoor de gasbranders gevaarlijk sissen. De ballonvaarders lachen, praten hard in een voor mij onbekende taal. We zijn los. Negentien passagiers juichen, ik open voorzichtig mijn ogen. Kijk recht voor me uit. Zie het grillige landschap van verschillende gesteentetypen. Ook zie ik een boom die de crew kennelijk niet spot. Ik hoor het kraken van takken. Een uur voordat ik opsteeg las ik dat in februari een toerist omkwam tijdens een vaart in de lucht. In dit gebied. Het zal toch niet….

Na een kwartier voel ik dat mijn lijf ontspant. Dat ik mijn regelmatige ademhaling terug krijg. Zelfs geniet van het uitzicht. Als Sandra vraagt samen op de foto te gaan met de andere ballonnen op de achtergrond, knik ik. Ik schuifel naar de rand, wil het niet maar doe het toch: ik werp een blik naar beneden. Zweet breekt me uit.

Een uur hang ik in de lucht. Geniet ik van het uitzicht, koester ik de stilte op grote hoogte. Als we veilig zijn geland, krijg ik een glas champagne die ik zonder pardon achterover sla om zes uur ’s ochtends. Ik heb het gedaan. Ik heb gewoon een van mijn angsten overwonnen, juich ik als ik een tweede glas van de tafel grijp.

Mijn diploma van goed gedrag tijdens de ballonvaart leg ik zorgvuldig onderin mijn koffer. Thuisgekomen plak ik m op mijn prikbord. Ik pak mijn ‘Ka is bang voor’-lijstje en vink ‘ballonvaart’ af. Ik voel me onoverwinnelijk.

Twee dagen later pak ik hetzelfde briefje. Ga met mijn vinger langs mijn uitdagingen, stop bij: de was ophangen.

Die dag laat ik de dwangneurose ‘kleding ophangen met knijpers van dezelfde kleur en grootte’ los. Ik sidder als ik naar de wapperende onderbroeken, sokken en shirts vastgezet met een janboel aan knijpers kijk. Daarna ben ik extra alert voor rampspoed. Maar: de wereld draait gewoon door, dierbaren blijven leven en ik heb niet meer tegenwind dan normaal.

Ik zucht van opluchting. Maar wacht nog even met de volgende challenge. Gewoon voor de zekerheid.

Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.

Reageer ook