Och, wat keek ik er naar uit. En vooral: wat was ik er aan toe. Een dagje sauna met mijn zweetmatties Josefien en Tineke. Twee maanden terug sloegen we onze slag; op een online actiesite boekten we voor een prikkie een dagje sauna in Gelderland. Wel een stuk rijden, maar de prijs was zo scherp, dat dat wel kon.
Een maand voordat we zouden gaan, ontdekte Josefien dat ze die dag niet kon. Ik mailde de sauna met het verzoek ons dagje een week door te schuiven. Geen punt, beste mevrouw Ka, maar er werd wel 4,95 administratiekosten gerekend. Per persoon. Hoewel we dat alle drie nogal onvriendelijk vonden, gingen we mokkend akkoord.
Alles werd omgezet. Ik kreeg de bevestiging thuis. Aan het eind van het mailtje stond: ‘houd u er rekening mee dat het tweede dinsdag van de maand badpakkendag is? Badkleding dragen is dan verplicht’. Ik kreeg vlekken in mijn nek. Badpakkendag?! Lekker zweten in badpakkenstof. Het leek me weinig aantrekkelijk. Hyperend appte ik mijn zweetmatties. Er was geen weg terug. Omboeken zou ons wederom vijftien euro kosten. We besloten ons er bij neer te leggen.
Eindelijk was het zover: ons dagje brak aan. Zonder file scheurden we naar Gelderland. Toen we binnenkwamen stond er een lange rij van mensen die naar binnen wilden. Ik keek om me heen. Het werd me pijnlijk duidelijk waarom sauna’s ooit badpakkendag in het leven hadden geroepen. Ik zag links en rechts mensen die ik liever niet poedelnaakt zag. Eindelijk waren we aan de beurt. “Heeft u uw badpak bij u”, vroeg de perfect opgemaakte baliemedewerkster professioneel. We knikten. “Heeft u een flesje water?” Verschrikt keken Josefien en Tineke elkaar aan. En kochten een flesje gevitaliseerd water voor drie euro. Per flesje. Gevitaliseerd water? Het werd een spannende dag.
We stiefelden naar de kleedkamer en hesen ons in onze badkleding. Eerst maar eens koffie met worteltjestaart om de dag nog enigszins een gezonde touch te geven. De eerste sauna was een vier-elementen-sauna ofzoiets. Vanuit de speakers klonk een bandje met regen, wind en andere geluiden waar ik uiterst onrustig van werd. Rustig werd ik wel van het liggen in die hitte in mijn badpak. Eigenlijk was het wel prettig. Ik kon gewoon met mijn benen wijd op de houten planken liggen zonder dat andere saunagasten naar binnen gluurden. Ook bleven mijn bollen prima op hun plek en wat was ik blij dat ik vorig jaar een corrigerend badpak had aangeschaft. Mijn buik was zo plat als een dubbeltje. Ik begon lol te krijgen in die badpakkendag.
We lagen op ons ligbedjes in de zon. Bestelden smoothies met bietjes bij de ober, stampten schaamteloos alle gerechten van het lunchbuffet naar binnen, bleven alert door de vele cappuccino’s, lieten ons loom masseren.
Op de terugweg kauwden we op ons dagje sauna. En waren het over eens; zo’n badpakdag was zo slecht nog niet. Zeker niet in een corrigerend exemplaar.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
Voor foto sauna: Dank aan Thermen Bussloo
