Ik had me voorgenomen twee weken lang geen gebruik te maken van mijn iPhone. Vakantie. Kan mij het schelen wat er in de wereld gebeurt. Na zes uur geen internet werd ik al wat onrustig. Als een horzel cirkelde ik om de receptie van de camping waar ik gratis wifi had, zo verzekerde me het blonde meisje van de receptie mij. Nou mooi niet. Ik had geen verbinding met de wereld. Driftig klikte ik allerlei wifispots aan. Het lukte niet. Vanuit het niets daalde een kalmte over me heen. Dan maar geen Facebook, Hotmail en Whatsapp, dacht ik moedig.
Vanochtend toen ik wakker werd snakte ik naar contact met de buitenwereld. Hoe deden ze dat twintig jaar terug? Ik trok ‘t ternauwernood. Ik slenterde naar het veels te kleine kampwinkeltje. Daar aangekomen stond een rij campinggasten tot buiten. Ook dat nog. Als er maar eentje voor mij overbleef. Wat deden al die gasten hier? Aha. Broodjes kopen. Dikke vette croissanten in vetvrije zakjes duwen. Ik denk dat er een man of twintig voor me was. Bloedheet in dat winkeltje, ik zweette als een otter. Cold turkey in de frisse Ardennen. Eindelijk was ik aan de beurt. Een Telegraaf graag. Ik betaalde en verliet gehaast het winkeltje. Terwijl mijn boenders de rivier afkamden in de hoop goud te vinden, sloeg ik eindelijk mijn krant open. De geur van inkt kalmeerde me.
De verhalen in de krant niet. Een dag van nationale rouw was afgekondigd in Nederland. De stoffelijke overschotten werden naar Hilversum gereden. Ik slikte. Zouden de slachtoffers geweten hebben dat ze dit niet zouden overleven? Hadden ze naar elkaar gekeken? En gezegd: ‘niet vergeten hè, dat ik van je hou?!’ Nee. Dat hadden ze niet. Ik las in de krant dat ze bij gebrek aan zuurstof razendsnel hun bewustzijn waren verloren. Een pak van mijn hart? Ik weet het niet. Ik zwaaide naar mijn goudzoekende boenders terwijl een traan over mijn wang rolde. Daar stonden mijn bloedjes. Nee, ik moest er niet aan denken.
Ik maakte verstrooid de zomerpuzzels in de krant. Bladerde verder naar de weersverwachting. Las de rouwadvertenties. En was in de war. Ik wilde ook in Nederland zijn als de kerkklokken van vijf voor vier tot vier uur van zich lieten horen op het moment dat het vliegtuig met de stoffelijke overschotten landde. Ik wilde de beelden zien van de indrukwekkende stoet van 40 rouwauto’s over de A27. Ik wilde met eigen ogen zien hoe burgemeester Broertjes, mijn burgemeester, bloemen legde bij de kazerne.
Ik zat hier. Op een camping in de Ardennen. Een prachtige zomerdag. Schaterlachende kinderen. Dikke dames die er alles aan deden bruin te worden.
Foto: ANP
Om een minuut voor vier dacht ik aan Nederland. Aan het vliegtuig dat nu zou landen. Aan de nabestaanden. Het voelde vreemd geen onderdeel uit te maken van de toestand in de wereld. Hoe bizar was het dat ik, ‘s avonds om zeven uur het vertrouwde geluid van een whatsappbericht hoorde. Ik had internet! Ik had verbinding met de wereld! Ik zoog het nieuws op, bekeek de foto’s, verslond de verhalen. Stuurde snel appjes naar het thuisfront.
Toen ik ’s avonds straalmisselijk van de citroenkaars voor de tent zat, mijmerde ik over vroeger. Over de tijd dat de wereld tijdens de vakantie stilstond. Niet leek te draaien. Je stuurde een kaartje naar het thuisfront en als je genoeg muntgeld had, belde je vanuit een ranzige telefooncel waar standaard een beduimelde telefoongids lag. Tevreden keek ik naar mijn smartphone. Bellen en appen in de frisse lucht. Wat een vooruitgang.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
