Tien jaar geleden werd ik overgehaald om een lesje bodybalance te volgen. Ik was toen al een fanatiek spinner. Fietste twee keer in de week het snot voor mijn ogen. Draaide mijn benen uit mijn lijf en gooide mijn hoofd leeg op Faithless hit ‘God is a dj’. Naast conditie is het ook goed om kracht te doen, raadde de fitnessinstructeur mij aan. Dus sloot ik aan bij het bodypumpklasje. Laadde mijn stang op met flinke kiloschijven en stond als een grote kerel te buffelen.
Om te ontspannen, lokte diezelfde fitnessinstructeur mij naar die bodybalanceles. Het was op een dinsdagavond. Ik moest me haasten. Had een deadline op de redactie die ik ternauwernood haalde. Gejaagd holde ik het lokaal binnen waar absolute rust heerste. Op zalvende toon werd ik welkom geheten door de juf. Ik knikte beleefd en een beetje beschaamd. Mijn ademhaling zat hoog. Toen ik opzij keek zag ik dat mijn buurman op zijn blote voeten stond. Snel veterde ik mijn schoenen los. Ik moest aarden, zei de juf. Contact maken met de vloer en mijzelf. Vervolgens moest ik met mijn armen voor mijn borst maaien. “Duw je problemen weg. Blaas ze na.” Niemand leek verrast door deze voor mij onbegrijpelijke opdracht. Een half uur voor het einde van de les tijgerde ik het lokaal uit. Dit was niets voor mij.
Ik ging door met spinning en pumpen. Naast groepslessen stortte ik me ook in de zaal op zwaar ijzer. Stond onwennig tussen enorme spierbundels gewichten weg te duwen. Mijn leven kreeg een wending die ik niet had zien aankomen. Ik moest mijn rust nemen. “Blijf vooral sporten, dat is alleen maar goed,” raadde de bedrijfsarts aan.
Nog veel later, ik werd ouder en milder, stond ik open voor rust. Kalmte. Zocht naar de zin van mijn leven. Probeerde te achterhalen wie ik was. Om daar antwoord op te krijgen, moest ik stoppen met rennen. Jagen. Haasten. Hijgen. Ik moest tot mezelf zien te komen. Ik las er boeken over. Daarin stond niet zelden: ga mediteren. Mediteren? Hoe dan?
Ik installeerde een app. Een half uur mediteren vond ik ambitieus. Vijftien minuten een bodyscan sprak me meer aan.
Ik drukte op start. Hoorde de zee en een stem die zei: ‘de bodyscan wordt ook wel de ligmeditatie genoemd. Maar als je niet kunt liggen: een stoel is ook prima.’ Ik zuchtte. Had behoefte aan duidelijkheid. Ik moest als het ware van binnenuit ervaren dat ik lag. ‘Breng de aandacht naar de beweging van je buik.’ Ik had tijd nodig om daar over na te denken. ‘Laat je adem gewoon zijn zoals die is’. Nou vooruit. Dat deed ik.
Uit het niets hoorde ik in de verte gongslagen. Ik zat rechtop in mijn bed en was gedesoriënteerd. Ik greep mijn mobiel. Het was twee uur ’s nachts.
Grijnzend trok ik het dekbed over me heen.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.