Ka en haar magische borstbeen

Kinderen met overgewicht. Als kind had ik er ook last van. Terwijl de schooldokter mij aan mijn oor trok –God mag weten waarom- snauwde hij tegen mijn moeder dat ik ‘veel te dik was’. Ik was 6 jaar. Zo gezond als een vis, sportte me een slag in de rondte. ‘Magere melk, geen boter, geen koek en snoep’, baste hij. Mijn moeder was zo wijs te denken: kerel, stort in elkaar. Maar toch, toch liet zijn opmerking haar niet los.

Gelukkig moest ik niet lang na het onaangename bezoek bij de schooldokter, naar de sportkeuring. Dat was toen nog. Een erg aardige kerel, zo weet mijn moeder nog. Hij deed wat testjes en klopte me op mijn schouder. Geen woord over mijn gewicht. Mijn moeder gooide een balletje over mijn kilo’s schoon aan de haak op. Verbaasd keek de arts haar aan en pakte me zachtjes bij mijn arm. Kalm klopte hij op mijn borstbeen. “Dat komt wel goed.” De Messias. Aan mijn borstbeen zag hij dat het goed kwam?! Ja! En ja het kwam goed. Van een dik propje veranderde ik in de loop der jaren naar een meisje met een gewoon gewicht. Nog steeds beste bovenbenen, heupen en bilpartij, maar, zo vertrouwde een oud-collega mij toe, dat was prima voor als ik kinderen ging baren. Ik was 16.

Altijd ben ik bezig geweest met mijn gewicht. De ene periode wat meer dan de andere. Ik hoopte op een ideaal figuur. Toen ik erachter kwam dat modellen met benen als satéprikkers waren gephotoshopt, was ik gelukkig. Intens gelukkig. Eindelijk. Ik gaf de strijd op. Daar was niet tegenop te lijnen. Toen ik mijn twee boenders op deze aardkloot neerplantte, had ik wat overgewicht. Wat overwicht? Ik had zo ongeveer morbide obesitas. Holy moly! Dit gevecht kon ik niet alleen aan, en ik schakelde de diëtiste in. Die mij, godzijdank, geen dieet voorschreef, maar mij liet zien hoe ik gezond en verantwoord kon eten. Vier jaar later ben ik nog steeds twintig kilo lichter. Dankzij mijn diëtiste, mijn stok achter de deur.

De geschiedenis herhaalt zich. Mijn oudste, gezegend met goede bovenbenen en dito billen, is hetzelfde lot beschoren. Wat ik dat kind allemaal te eten gaf? Pizza, patat en pannenkoeken zeker? Nou, nou??!! De dame van het Consultatiebureau stond met haar handen in haar zij en sprak mij, moeder van twee kinderen, toe alsof ik zwakzinnig was. Alsof ik mijn kinderen mishandelde met voedsel. Ineens voelde ik wat mijn moeder ooit voelde bij die schoolarts. Een oergevoel. Een hete bal in mijn buik. Als ik die uitbraakte was ik voorgoed van haar verlost. Ik deed het niet. Ik keek de dame strak aan, pakte mijn oudste bij zijn mollige armpje en verliet zwijgend haar kamer. Waar mijn moeder nog ‘stort in elkaar’ had gedacht, flitste door mijn hoofd ‘sterf’. Het zou de laatste keer zijn dat ik naar het Consultatiebureau ging. Voortaan deed De Man dat, die als de dood was dat ik een bloedbad zou aanrichten. Het raakte me. Het sneed me door mijn ziel.

Mijn oudste moest niet veel later naar de schoolarts. En daar zat ze, die vriendelijke vrouw die op de oma van Sien van Sellingen –onze favoriete kinderserie- leek. Toen mijn oudste zich na allerlei testjes en toestanden weer in zijn kleren hees, de dokter een hand gaf en terug ging naar zijn klas, vroeg ik haar wat ze van zijn gewicht vond. “Het is wat aan de hoge kant, maar ik zie vooral een gezond en blij jongetje. Als ik naar zijn benen kijk, schat ik in dat het een prima keeper wordt.”

Kinderen met overgewicht. Prop ze niet vol, maar help ze met keuzes maken. Zorg dat ze bewegen. Verlies vooral het borstbeen en de groei van de benen niet uit het oog. Mocht dit wel gebeuren: zoek een stok achter de deur. Of hoop dat je, net als ik toen, een Messias tegenkomt die zegt dat alles goedkomt.

Kijk voor meer informatie op de site van Kinderen in Beweging www.fysiooosterpark.nl/kindereninbeweging

De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier

Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com