Ik heb twee boenders. Ze schelen twee jaar en zijn nu op een leeftijd dat ze of elkaars hersentjes inslaan, of dat ze gebroederlijk de prachtigste creaties bouwen met die pietepeuterige Lego-steentjes waar ik de zenuwen van krijg. Zij niet. Houden ze uren vol en dat zijn voor mij ook heel leuke uren.
Naast Lego zijn ze uiteraard fan van buitenspelen. Dat stimuleer ik ook, want dat moet van het Consultatiebureau. De mevrouw van het Consultatiebureau zegt dat buitenspelen heel belangrijk is voor de ontwikkeling van kinderen. Deze mevrouw vergeet gemakshalve dat het mij bakken met extra werk oplevert, maar ik ben de beroerdste niet.
Want mijn kinderen zijn echte golddiggers. Ik kan nooit normaal over straat met ze. Ze zijn namelijk altijd op zoek. Op zoek naar schatten. Zo kan het gebeuren dat ik niets vermoedend buiten loop en dat mijn oudste ineens een snoekduik maakt omdat hij een schat ziet liggen. Waar deze schatten uit bestaan? Uit steentjes. Kromme stokjes. Een uitgekauwd Stimorolletje. Muntjes. Tegenliggers, veelal ouderen met rollator, zijn hun leven niet zeker als mijn boenders op de stoep speuren. Ze zijn niets ontziend. Menig buurvrouw heeft staan tollen om haar as omdat mijn oudste dacht een euro te zien glimmen. Ja, hij gaat voor de blingbling-schatten, dus hij duikt schroefjes, moertjes, muntjes en goud op. De jongste heeft zijn oog vooral laten vallen op blaadjes, takjes, eikeltjes en afgerukte bloemen.
Die schatten worden nadat ze zijn gevonden aan mij overhandigd zoals een kat zijn dode vogel übertrots aan zijn baasje geeft. Dan ben ik de bezitter van die ranzige schatten. Want zo’n steentje zit altijd onder het zand. Ik vraag me ook altijd een beetje paniekerig af of er geen hond overheen heeft gepiest. Mijn jaszakken zitten altijd vol met troep en zand. Als ik wel eens zuchtend mijn beklag op het schoolplein doe, op zoek naar lotgenoten, word ik meewarig aangekeken.
Toen ik in Alaska was en mijn kleine vriendje van vijf mij daar zijn treasurepot liet zien, wist ik een ding zeker: mijn boenders krijgen ook een treasurepot. Zullen ze blij mee zijn.
En dat is ook zo. Twee doorzichtige koektrommels fungeren als treasurepot. Daarin worden al die ranzige schatten gemikt, dekseltje erop en klaar.
Bovendien ga ik tegenwoordig de deur niet meer uit zonder wat boterhamzakjes in mijn jaszak te proppen zodat de schatten daar in kunnen, en ik eindelijk zandvrije jaszakken heb.
Ik begin het te leren…
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
m de haan -
heel erg leuk om te lezen.
ik kijk al uit naar het volgende.