Ik kook. Altijd. Of nou, dat is niet helemaal waar. Er zijn twee uitzonderingen. De eerste is barbecueën. Dat doe ik niet. Want dat is een mannending, zo lees ik altijd overal. Geen idee waarom, maar het zal wel te maken hebben met veel en vooral grote lappen vlees, die op een open vuur worden gesmeten, net te laat worden omgedraaid waardoor het meer wegheeft van een taaie lap leer met een zwarte rand. En wij vrouwen maar kwelen dat het zo fantastisch is gebakken. Ik doe daar niet aan mee. Mik die lappen toch gewoon in een koekenpan, die is niet voor niets uitgevonden denk ik dan.
Goed. Barbecueën is een uitzondering en de tweede is pannenkoeken bakken. Geen idee waarom ik dat niet doe, maar ik waag me er gewoon niet aan. In mijn leven is pannenkoeken bakken ook een mannending. Met mijn ouders en broer kampeerden we er vroeger lustig op los en gingen niet uit eten. Welnee, lekker mieren op een gasflesje. Leuk? Heel leuk. Want op dat ene pitje werden geen culinaire hoogstandjes geboren, maar wel komische situaties. Omdat je niet de hele vakantie macaroni en bruine bonen naar binnen kunt schuiven, stond op de menukaart ook: pannenkoeken. Mijn moeder bakte ze niet, nee, dat deed mijn vader. Die stond dan in zo’n snikhete tent pannenkoeken te bakken. In zijn vakantie korte broek, met een rood hoofd, liet hij het beslag met klontjes –want: oh! we hebben geen mixer-, in de koekenpan lopen. Het mooiste vond ik het keren van de pannenkoeken. Dat deed ie niet met een pannenkoek-omkeer-lepel, maar door de pan bij de steel te pakken en de halfgare pannenkoek in de lucht te gooien en weer op te vangen. Een meester was hij daarin.
Tot die ene dag op de camping in Luxemburg. Daar stond ie, mijn vader. Pannenkoeken te bakken alsof zijn leven ervan afhing. Ik keek. En zag hoe hij de halfgare lap deeg de lucht in gooide, de pan in de slaapcabine belandde en hoe hij het afgebroken steeltje in zijn handen hield. In lachen uitbarsten was even geen optie.
Nu ik twee boenders heb, is hun vader de Pannenkoeken Held. Net als mijn vader een talent. Ik heb mijn boenders geleerd hoe je je pannenkoek razendsnel kunt oprollen en naar binnen kunt schuiven. Toptijden zetten die gasten neer.
Als De Man er niet is, wijk ik uit naar de kant-en-klaar pannenkoeken van Jan. Op een bordje, 30 seconden in de magnetron en hopla. Klaar. Jan nodigde mij, als verstokte pannenkoekenfan, en mijn mannen uit pannenkoeken te komen eten op hun Jan-dag in Slagharen. De vraag –kom je?- stellen, is ‘m beantwoorden en zo reisden wij zaterdag af naar Slagharen om daar pannenkoeken te eten in het reuzenrad. Mijn boenders piepten dat ze dat niet durfden. Ik negeerde het gemekker. Instappen in het bakje, kom op. We kregen acht smakelijke pannenkoeken mee, suiker, stroop en aardbeienjam. Daarbij een drankje en daar gingen we. De hoogte in. Ik werd een beetje wiebelig. Verdorie. Dit was best heel hoog. Mijn oudste hing over het bakje. Ik kreeg een rolberoerte. Mijn kleinste kneep van de zenuwen de fles aardbeienjam leeg over zijn jasje. Geeft niet, schat, je jas is toch rood. Ik depte de jam af met een pannenkoek, rolde ‘m op en sneed ‘m in stukjes. Ik zuchtte. Wanneer ging die rottige molen weer naar beneden? Genietend van het uitzicht, kauwde De Man op zijn pannenkoek. Hij tuitte zijn lippen en constateerde: ‘De mijne zijn lekkerder. Dat komt omdat ik er altijd een scheutje karnemelk in doe’. Ja. Ja. Jaaaa. Eindelijk stopte het reuzenrad. Ik sprong uit het bakje. ’s Avonds piepte ik vrolijk een stapel pannenkoeken op in de magnetron. En at ze aan de grote tafel op. Op een veilige en acceptabele hoogte.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
