Ik ben geboren en getogen in Hilversum. Dat was vroeger voor vakantievrienden een interessant gegeven. Want dan brak ik natuurlijk de hele dag mijn nek over de bekende Nederlanders. Ik ontkende. Toen een vakantievriendinnetje uit Lochem bij me kwam logeren togen we naar de kroeg. En wie zat daar zijn verjaardag te vieren? Kees Driehuis! Mijn vriendin vond het geweldig en vond me een leugenaar. Want ’s middags hadden we in de Kerkstraat ook al Aad van den Heuvel zien lopen. Zijn handen diep weggestopt in de zaken van zijn zwarte regenjas.
Nog steeds vind ik het leuk als ik bekende Nederlanders zie. Ben altijd geneigd ze hard en amicaal op hun schouder te kloppen en te vragen hoe het gaat. Net op tijd realiseer ik me dat zij geen idee hebben wie ik ben.
Toen ik hoorde dat Gordon een koffietent ging openen in Blaricum hield ik de verbouwing van zijn Blushing nauwlettend in de gaten. Om drie dagen na de officiële opening met Esther en Miranda er koffie te drinken. Mijn zinnen had ik vooral gezet op de groene smoothies waarmee zo werd gedweept.
Het was werkelijk bomvol in de coffee & tea salon. Maar we vonden een plekje. Tafel nummer 13. Esther vond dat niet zo’n goed plan, maar ik wuifde haar muizenissen weg. Wat kon ons gebeuren?
Na een kwartier kwamen we erachter dat we niet aan tafel werden bediend, maar dat we aan de bar moesten bestellen. “Kijk, dat staat bovenaan de kaart”, grijnsde de ober die er uiterst smakelijk uitzag. Miranda toog naar de bar. Ah. Daar kwam Gordon de trap af. Het zweet parelde op zijn voorhoofd. In zijn hand een blad met een strakke latte macchiato en een muntthee. Ik koos een cappuccino met een What’s up doc! worteltjestaart en een groene shake. Ik verheugde me echt op de Helwegen beautyshake. De Jane Fonda pre-workout shake zou ik dan de volgende keer nemen. Toen de bestelling werd gebracht, keken Esther en Miranda met een opgetrokken neus naar mijn smoothie. Belachelijk! Hij was heerlijk. Tevreden prikten zij in hun A’damse appeltaart –gezoet met stevia-.
Toen ik een foto van de menukaart wilde maken, ging het mis. Goed mis. Ik tikte met mijn rechterhand mijn Marijke Helwegen-smoothie aan, die kantelde, Miranda probeerde het glas nog te redden, maar dat mislukte jammerlijk. Nog geen half uur binnen, maakte ik mijzelf al onsterfelijk. De dikke groene blerk zat werkelijk overal. Op mijn broek, schoenen, bank en, oh mijn god, ook op die dure Tommy Hilfiger trenchcoat van die keurige Gooise dame met aan haar voeten klompjes met pantermotief. Even overwoog ik haar op de schouder te tikken, maar zag daar vanaf. Beelden van advocaat Spong met belerend vingertje trokken langs mijn geestesoog. Hoewel iedereen me aankeek, ondernam niemand actie. Dus liep ik zelf naar de keuken voor een emmertje met sop. Gordon stond achter me. “Ik heb een Marijke Helwegen omgegooid”, verontschuldigde ik me. “Ach schat, je bent de tweede al vandaag. Ik zei het al eerder: ‘Van die shake ga je een beetje trillen’”, stelde de serverende zanger mij bulderend gerust.
Nadat zo ongeveer de hele coffee & tea salon was ontdaan van de Helwegen beautyshake, stapten we op. Nagestaard door talloze ogen.
Twee dingen staan sinds vandaag voor mij als een paal boven water: tafel 13 is te allen tijde een no go en ik luister voortaan naar Esther. Altijd.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
