Zo. Januari. Januari vind ik saai. Feest is gevierd. Geld is op en de goede voornemens die je niet neemt, knagen toch ergens. Want diep van binnen, wil je wat kilo’s kwijt. Moet je wat meer bewegen en doelen stellen.
Zo heeft De Man een heel mooi doel dit jaar: het er levend vanaf brengen tijdens de obstakel-ren Mud Masters. Wel ’s van gehoord, Mud Masters? ‘Mud Masters is een uitdagend hindernisparcours gebaseerd op echte mariniersstormbanen. Je waant je voor even de actieheld die je altijd al hebt willen zijn en overwint de meest indrukwekkende obstacles samen met vrienden én onbekenden’, juicht de website. De Man gaat het doen. Jij niet, Ka? Nee natuurlijk niet. Ik kan niet eens over een hekje springen zonder dat ik val, blijf haken of dat het hekje opengaat. Op grote hoogtes word ik kotsmisselijk van de hoogtevrees en als ik dan ook nog vanaf zo’n grote hoogte moet springen of anderszins moet bewegen, moet ik overgeven. Dus nee. Ik doe niet mee.
De Man weet al even dat hij mee gaat doen. Samen met wat hardloopmaatjes. Als hij ’s avonds het laatste kerstkransje naar binnen heeft geschoven, zucht hij diep. Het moet er maar eens van komen, vindt hij. Actie. Voorzichtig opper ik dat ie misschien wat krachttraining moet gaan doen. Vindt hij ook. De volgende dag pakt hij de weegschaal. Hij kijkt naar beneden. Staat daar nou ‘ho?’, roept hij verschrikt. Ik kijk. Nee. Er staat ‘lo’. Het batterijtje is bijna op. Hij stopt er een nieuwe in. Die doet het als een dolle. De Man krabt op zijn hoofd. Werk aan de winkel.
Die zondag duikt hij in zijn kledingkast op zoek naar sportkleding. “Ik ga met mijn hardloopvrienden CrossFitten”, deelt hij achteloos mee. Ik verslik me in mijn rustgevende mok ochtendthee. Ik peil, zorgvuldig, of hij weet wat dat inhoudt. Ongeveer ja. Ik raad hem aan vóór de CrossFit en daarna een aspirientje te slikken.
Vol goede moed maar onwetend fietst hij naar de sportbox. Als hij na anderhalf uur terugkomt, is ie lijkbleek. En kapot. “Sjonge”, zucht De Man, “wat is dat zwaar. Gelukkig vormde ik een duo met Merel en die was niet zo fit.” Al snel kom ik erachter dat De Man dankzij de miserabele conditie van Merel nog leeft. Als hij de oefeningen met een ervaren en superfitte crossfitter had uitgevoerd, was hij er een stuk beroerder aan toe geweest. “En”, zo steekt De Man monter zijn vinger op, “er is nog iets wat mijn leven heeft gered. De donut die we na afloop kregen.”
Ik grijns. De eerste stap naar een fit jaar en de Mud Masters is gezet. Ik vrees dat de weegschaal de donut die De Man met huid en haar verslond niet door de vingers ziet. Maar ach, een kniesoor die daar op let. Over een paar maanden is De Man wel mooi een actieheld die hij altijd al had willen zijn.
Lees ook:
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
