Johanna zucht terwijl ze de keuken inloopt. “Ik weet niet meer wat ik moet doen,” zegt ze zacht. “Gert zegt steeds dat hij het gaat doen, maar het gebeurt gewoon niet. En als ik dan iemand anders laat komen, wordt hij boos. Het voelt alsof ik tussen twee vuren zit.”
Hoe het begon
Johanna en Gert zijn inmiddels veertig jaar getrouwd. Ze zijn nog steeds gelukkig samen, al is het verliefde vuur van vroeger wel gedoofd. “We lachen veel, hebben leuke vakanties en genieten van elkaar. Maar er is één ding dat maar terugkomt en echt irritant is,” vertelt Johanna. “Gert belooft voortdurend klusjes te doen in huis, maar uiteindelijk gebeurt er niets.”
Kleine klusjes, grote frustratie
Het gaat om van die klusjes die eigenlijk best snel gedaan kunnen worden, maar door uitstel nooit afgerond raken. Een loszittende wc-bril, een kapotte lamp in de oven, een lekkende dakgoot , schilderen van de buitenmuur in de tuin… Johanna kan het lijstje bijna eindeloos verlengen. “Elke keer als er iets opvalt, zegt hij: ‘Dat doe ik nog wel.’ Maar weken, soms maanden later, ligt alles nog steeds ongewijzigd.”
De rol van pensioen
Nu Johanna met pensioen is, ziet ze deze onafgemaakte klussen steeds vaker. “Ik ben meer thuis en zie alles wat gedaan moet worden. Voorheen had ik het gevoel: ach, laat maar. Maar nu het zo duidelijk wordt, kan ik er niet meer omheen.” Voor Gert is dat een ander verhaal. “Hij vindt het mijn probleem dat ik ineens alles zie. Hij zegt dat hij best iets wil doen, maar wel op zijn eigen tempo.”
De frustratie groeit
Johanna voelt de spanning toenemen. “Het is alsof ik continu op de rem moet trappen. Ik wil geen discussie, maar ik kan het ook niet negeren. Als ik dan een loodgieter, schilder, elektricien of tuinman inhuur voor kleine klusjes die al lang wachten, wordt Gert boos. Hij vindt het pure tijdsverspilling.” Voor Gert zijn sommige dingen niet urgent. “Een losse wc-bril kan een maand wachten, een kapotte lamp in de oven is niet dramatisch, en de dakgoten hoeven echt niet direct leeg. Maar Johanna ziet het anders. Voor haar telt elk detail.”
De spagaat
Johanna begrijpt Gerts standpunt, maar voelt zich niet serieus genomen. “Het voelt alsof mijn zorgen geen gewicht hebben. Ik wil gewoon dat ons huis goed onderhouden wordt en dat de klusjes gedaan worden. Het is niet dat ik alles meteen wil, maar een beetje initiatief van hem zou fijn zijn.” Gert daarentegen zegt: “Ik doe het wel, maar op mijn tempo. Waarom alles zo gehaast?”
Een patroon dat blijft
Het patroon herhaalt zich al jaren. “Elke keer als er iets op de lijst komt, belooft hij het. En elke keer gebeurt er niets. Totdat ik het zelf oppak. Dan is het weer: ‘Waarom huur je iemand in? Dat wilde ik toch doen?’ Het voelt alsof ik nooit goed kan doen,” zegt Johanna. “Het is een terugkerende strijd die we al veertig jaar voeren.”
De impact op de relatie
Ondanks de irritatie blijft de liefde voor Gert groot. “We zijn best gelukkig, echt. Maar dit punt blijft een bron van wrijving. Het leidt tot kleine discussies die steeds terugkomen en het knaagt aan me. Soms voel ik me schuldig dat ik het zelf oppak, soms voel ik me boos dat hij zijn belofte niet nakomt.”
Zoeken naar balans
Johanna probeert een middenweg te vinden. “Ik wil niet dat ons huis verloedert, maar ik wil ook niet dat elke dag een strijdpunt wordt. Soms neem ik genoegen met ‘Gert gaat het doen’ en wacht ik rustig af, andere keren huur ik iemand in en leg ik het uit. Het blijft een delicate balans tussen geduld en daadkracht.”
Afbeelding: Freepik
