Het gat in het hart van Gemma is groot sinds ze een jaar geleden afscheid moest nemen van haar moeder. “Mijn broer Vince en ik missen mama enorm. Het was zo’n geweldige vrouw, ik kan nog steeds niet geloven dat ze er niet meer is.” Wat er nog wel is, is as. Althans: het deel van Gemma. Vince had andere plannen met de as. “Hoe kon hij dat nou doen!”
Sterke vrouw
Toen de moeder van Vince en Gemma het einde naderde, was Gemma ontroostbaar. “Mijn band met mijn moeder was hecht. Ze was ijzersterk, liet haar koppie nooit hangen, hoe moeilijk ze het soms ook had. En ze heeft het niet makkelijk gehad, dat kan ik je wel vertellen. Want toen ze in verwachting was van mij, liet mijn vader haar met Vince zitten. Hij ging ervandoor met een andere vrouw en heeft nooit naar mijn broer en mij omgekeken. Ja, tot voor een paar jaar terug, toen hij ongeneeslijk ziek was en niet lang meer had. Toen wilde hij Vince en mij spreken om alles uit te spreken. Nou, ons niet gezien, daar was hij te laat mee.”
Leuke jeugd
Haar moeder sprak nauwelijks over hun vader. “Was ook niet nodig, we waren heel goed met z’n drietjes. Ik heb een super leuke jeugd gehad met een moeder die ook vader was. Ze heeft het zo goed gedaan en Vince en ik zijn niets te kort gekomen. Vakanties vierden we in eigen land en mijn moeder had de gave altijd leuke plekken in Nederland te vinden die net even anders dan andere plaatsen waren. Ze verzon altijd leuke activiteiten en nam ons mee naar musea. Toen ik ouder werd, kon ik goed met haar praten. Mijn moeder was meer een vriendin dan een moeder en ik kon alles bij haar kwijt. Ze oordeelde nooit en dat was zo fijn.”
Ze gaf op
Als Vince en Gemma horen dat het niet zo goed gaat met de gezondheid van hun moeder, maken ze zich zorgen. “Mama was nooit ziek maar nu zag je haar elke dag een beetje slechter worden. Zo naar om te zien. Uiteindelijk kon ze niet meer en gaf ze het op. We hebben alles met haar kunnen bespreken en wisten precies wat haar laatste wensen waren. Zelfs de tekst op de kaart heeft ze zelf geschreven. Een bijzondere tijd was dat, zo puur en emotioneel maar vooral heel fijn. We hebben alles tegen elkaar kunnen zeggen en toen haar tijd daar was, gleed ze langzaam naar de andere zijde.”
Ik mis haar zo
Het verdriet en gemis zijn groot. “Het zijn de kleine dingen die ik mis. Even bellen met mama als ik een nieuwtje heb. Dan pak ik mijn telefoon en wil ik haar bellen en dan denk ik: ‘o, nee. Ze is er niet meer’. Dat is zo naar, het maakt dan gelijk zo verdrietig.” Met Vince praat ze veel en vaak over haar moeder. “Vince mist haar ook, maar is iets beter in gewoon verdergaan met leven. Ik huil nog regelmatig om haar vertrek en elke avond steek ik een kaarsje aan bij een foto op mijn kast waar ook een urn met een deel van de as van mama staat.”
Wat doen we?
Dat was nog even lastig, beslissen wat er met de as moest worden gedaan. “Sterker: Vince en ik hebben er ruzie om gehad. We hadden vlak voordat mama ging alles besproken maar vergaten het te hebben over de bestemming van de as. Samen kwamen we er niet uit en ik zag het niet zitten om de asbus tot in lengte van dagen in de kast te hebben staan terwijl mijn broer en ik er nog steeds niet uitkomen wat met de as te doen. Ik raakte geïrriteerd omdat Vince maar geen beslissing wilde nemen en toen hebben we haar as in twee asbussen laten overdoen, ik de helft, hij de helft.”
Zo in de golven
Inmiddels heeft Gemma dus een mooie sierurn gevuld met de as van haar moeder. “Ik dacht eigenlijk dat Vince uiteindelijk ook zou kiezen voor een urn, maar dat heeft hij niet gedaan. Nog steeds raak ik geëmotioneerd als ik vertel wat mijn broer met de as van mijn moeder heeft gedaan. Hij heeft het namelijk uitgestrooid over zee. Als mijn moeder ergens een hekel aan had, dan was het wel het strand en de zee. Ze vond zwemmen vreselijk. En wat doet mijn broer? Hij strooit haar zonder pardon uit in de golven.”
Waarom in zee?
Vriendinnen zeggen Gemma dat ze zich er niet druk om moet maken en moet beseffen dat Vince mag doen met de as wat hij wil. “Ja, dat weet ik ook en mijn vriendinnen hebben ook gelijk, maar ik kan er met mijn pet niet bij. Waarom moest de as van mama in het koude water worden uitgestrooid? Ze hield van het bos, daar liep ze vaak met haar hondje en daar was ze blij. Hij had haar as dan toch veel beter in dat bos kunnen strooien? Wat bezielt hem? Ik ben echt zo verdrietig en kan het beeld van de dwarrelende as in het woeste water niet van me afzetten. Sinds Vince me dit vertelde, heb ik hem niet meer gezien. Wil ik ook niet meer. Hij heeft me pijn gedaan.”
Wat vind jij? Als de as wordt gedeeld moet een ieder zelf weten wat-ie er mee doet. Je kunt daarover niet oordelen, je moet iedereen in zijn waarde laten. Of snap je het grote verdriet van Gemma juist heel goed? Vince had toch ook wel rekening met haar gevoelens kunnen houden? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Bovenste afbeelding: Unsplash+
Sanderien van Mul -
Je stelt je aan. Jij hebt nog het gedeelte van DE as van je moeder en daar heb jij mee gedaan wat jij wilde. Misschien denkt Vince wel dat jij van de pot gepleurd bent om de as in de tuin te zetten. Daar gaat het allemaal niet om. Hij heeft gedaan met de as wat hij wilde, wat voor hem het beste was om te verwerken. Gun hem dat. Je moeder heeft er inderdaad geen last meer van en jammer dat het niet met jouw fantastisch perfecte plaatje strookt, maar het is nu eenmaal zo. Heb je overigens je broer wel eens gevraagd waaróm hij dit deed? Misschien heeft hij er wel een hele ontroerende reden voor. Je weet het niet, want je gooit liever de deur naar je enige broer dicht dan dat je een beetje doordenkt en met wat empathie reageert. En ja, mijn broer reageerde ook niet zoals ik het wilde na het overlijden van onze ouders. Maar iedereen gaat om met rouw en verdriet op zijn/haar eigen manier, en daar kun je geen verwachtingen op plakken.