fb

Ik Laura, Nymfomane #67: Afscheid nemen. Ik ben er niet zo goed in

Net als een televisieserie die allang is opgenomen, liep dit blog ook trager dan mijn real life. Als ik op vrijdag mijn eigen verhaal op Damespraatjes teruglas, was ik allang weer wat stappen verder in mijn leven. Zo heb ik inmiddels gekozen voor een man en mijn leven als nymfomane aan de wilgen gehangen. En dus heb ik geen spannende bedverhalen meer voor jullie…

Ik ben samen met David, mijn grootste en moeilijkste liefde ever. We wonen in zijn huis, maar ik heb mijn etage in de Jordaan niet opgezegd. Een mooie uitvalsbasis voor het geval we een enorme ruzie krijgen en ik even tabak heb van hem. Ook houd ik mijn woning aan voor het geval het misgaat. Ik zeg dat niet tegen David, terecht dat hij daar woedend om zou worden, maar zo zit ik nou eenmaal in elkaar. Ik kan het betalen dus waarom zou ik het opgeven?

Chris is weer uit mijn leven verdwenen. Ons afscheid was hartverscheurend. “Meisje, weet je zeker dat je de juiste keuze maakt? Ik kan je zo gelukkig maken.” Zijn verslagen blik staat op mijn netvlies gebrand. Hij zat naast me op de bank en ik kroop tegen hem aan. Hij nam me in zijn armen en wiegde me als een baby. “Denk je dat ik niet genoeg van je houd, Vanderlau? Hm? Dat doe ik wel. Met heel mijn hart. Je bent nooit uit mijn gedachten geweest. Geen seconde.” Hij fluisterde de woorden in mijn haar. Ik huilde. Voorzichtig legde hij me op de bank, kroop bovenop me en kuste me teder. Aandachtig kleedde hij mij en daarna zichzelf uit en gleed zacht en ritmisch in en uit me. Toen ik klaarkwam, stroomden de tranen over mijn wangen. Na de finale-stoot waarmee hij zijn zaad diep in me schoot, omhelsde ik hem. Zonder uit me te gaan, lag hij boven op me. We huilden om wat niet zou komen, om wat waarschijnlijk nooit zou gebeuren. Chris nam een snelle douche, kleedde zich aan en streek nerveus met zijn hand door zijn haar. Ik liep op hem af en vlijde me tegen zijn lijf. Zijn sterke armen sloeg hij om mee heen. “Meisje, meisje. Ik ga je missen. Bye Lorie, bye.”

Lees ook: Hoe het allemaal voor Laura begon

Heb ik de juiste keuze gemaakt? Zeg het maar. Hoe weet je dat? Zal de tijd je dat leren? De avond na zijn vertrek bleef ik alleen. Ging niet op mannenjacht, maar zat in mijn onesie op de bank en rookte de ene sigaret na de andere. Toen ik een appje van Chris kreeg dat hij had ingecheckt, huilde ik voor de zoveelste keer die dag. Hij zei niet waarheen zijn vliegtuig vloog. Gek genoeg voelde ik dat het goed was. En dat als hij en ik waren voorbestemd, hij op een mooie dag heus wel weer op mijn pad zou kuieren.

De dag na het afscheid van Chris stond David onverwachts voor mijn deur met een boodschappentas vol ontbijt. Ik viel zowat uit bed van verbazing. Dat had hij nog nooit gedaan. “Lil’ fucker. Sinaasappelsap. Vitamines zullen je goed doen.” Gretig hapte ik in een chocolade croissantje. Grijnzend keek David me aan. “Wat ben je toch een ongelofelijk lekker wijf en een lief meisje.” Hij duwde me achterover op het bed, stopte het overgebleven stuk croissant in een keer in zijn mond, en kuste me. Hij hield mijn armen boven mijn hoofd, keek me bloedgeil aan. “Ik ga je aan flarden neuken. Right here. Right now.”

Tijdens het vullen van verhuisdozen heb ik wat tranen gelaten. Afscheid nemen van mijn leventje en alleen nog maar met David neuken is zo anders. Maar: ik ben vastberaden om het vol te houden.

Ook neem ik afscheid van jullie, mijn lezers. Nu ik heb gekozen voor David en alleen nog maar met mijn handen op mijn rug kijk naar andere mannen, is mijn leven tussen de lakens een stuk saaier geworden. Ik ga het schrijven van de blogs missen; het werkte therapeutisch en dat jullie het massaal lazen, was de kers op mijn taart. Niemand had het over mijn blogs, de schaamte was kennelijk te groot om toe te geven dat ze wel heel lekker waren om te lezen, maar de cijfers logen er niet om. Ze waren zo zalig om te schrijven. Dat deed ik overal. Ik klapte schaamteloos mijn laptop open op een vol terras om vervolgens de vuige verhalen aan het beeldscherm toe te vertrouwen. Soms keek ik op, in de ogen van een man en dacht: ‘kerel, je moest eens weten.’ Maar niemand wist het.

Dit geheim, deze verhalen neem ik mee in mijn graf. De enige die weet wie ik werkelijk ben is Sandra van Damespraatjes. Ik dank haar voor haar vertrouwen dat ze me gaf, de bescherming die ze bood. Nooit heeft zij mijn ware identiteit onthuld terwijl er echt wel momenten waren dat het vuur aan haar schenen werd gelegd.

Wie weet zien of lezen jullie me weer, het leven zit immers vol zalige en aangename verrassingen.

Het ga jullie geil.

2 reacties

Kim -

Vandaag via fb op jouw blogs gekomen.. Heb ze vandaag allemaal gelezen.. Ben benieuwd hoe het met je gaat en of jullie nog samen zijn!?

S. -

Nee!! Ik ga je blogs zo missen! Misschien een update over een tijd?? Dit is net als een serie waarbij je niet weet of er een vervolg gaat komen. Geniet van je nieuwe leven, het geluk is je gegund!

Reageer ook