fb

Ik Laura, nymfomane #23: Hete ontmoeting bij de dierenarts

Cash lag in de doos op zijn zij. Tongetje uit zijn bek. Munchkin liep rondjes erom heen. Piepte hartverscheurend. Ik zakte op mijn knieën, voelde in de hals van mijn buldoggie. Vaag voelde ik iets kloppen. In elk geval was hij niet ijskoud, wat inhield dat ie niet dood was. Ik pakte de bench, legde er een dekentje in. Uit de trommel viste ik voor Munchkin een koekje. “Hier schat. Jij past op het huis, ik ga met je broertje naar de dierenarts. We zijn zo terug.”

Ik kloste de trap af, pakte mijn fiets en zette de doodzieke Cash voorzichtig voor op het rek. Als een malle trapte ik naar de dierenarts, met één hand de bench tegenhoudend. Onderweg realiseerde ik me dat ik niet van te voren had gebeld. Kon ook helemaal niet want ik had een mobielloze dag. De dierenarts zou het wel begrijpen, gokte ik.

Bezweet meldde ik me bij de receptie. Noemde mijn naam en de assistente zocht de gegevens van Cash erbij. Vroeg wat er met hem was gebeurd. Ik vertelde wat ik wist. Over de balie heen gluurde ze in de bench. “Hm, dat ziet er niet best uit, ik vraag René of hij zo gelijk even wil kijken.” René? Was Pieter, onze vaste dierenarts, weg? Het maakte me niet uit, als Cash maar beter zou worden.

De deur ging open. “Laura?” vroeg een lange man in een witte jas vragend. Ik veerde op, liep naar hem toe. Hij nam de bench van mij over. Galante kerel. Hield ik van. Hij tilde slappe Cash op en legde hem op de onderzoekstafel. Voelde in zijn buik. Mijn hondje maakte een grommend geluid. Hij luisterde met een stethoscoop. “Hm. Wat is er gebeurd?” Ik vertelde dat mijn buurman met de honden was gaan wandelen en dat een mafklapper Cash ondersteboven had gereden. “Mafklapper” herhaalde René grinnikend. Ik zei het nooit, het was een woord van Adrie.

Vanachter het scherm zoemde het apparaat zachtjes. Op de röntgenfoto werd een bloeding in de buik van mijn hondenkind zichtbaar. Mijn niet onaantrekkelijke dierenarts schreef een recept uit. Adviseerde rust. Toen ik bij de deur stond en afscheid nam, hield hij mijn hand net iets te lang vast.

Terwijl Cash in zijn bench lag, nam de dierenarts mij hard op de onderzoekstafel. Hij had zijn witte jas aangehouden, zijn lul stak uit zijn gulp. Ik hijgde, kreunde, steunde en tenslotte huilde ik. Schokkend kwam ik klaar. Bezorgd keek René mij aan. “Gaat alles wel goed?” Ik knikte. Ging op mijn buik liggen en pijpte mijn dierenarts klaar. Zijn zaad slikte ik tot zijn grote verrassing door. De rekening hoefde ik niet te betalen.

Ik was het niet van plan geweest deze keer, ik had teveel aan mijn hoofd. Naïef om te denken dat ik het vol zou houden. Een dag geen orgasme is een dag niet geleefd.

Lees ook de andere blogs van nymfomane Laura!

Laura (35 jaar) is een nymfomane die woont en werkt in Amsterdam. Ze woont samen met haar Engelse Bulldogs, Cash en Munchkin. Elke week schrijft ze voor ons een blog over haar spannende leven als nymfomane. In verband met privacy redenen schrijft Laura onder een andere naam.

Reageer ook