Morgen zou ik alles anders aanpakken.
Jaren geleden kreeg ik een ansichtkaart van een vriendin met een soortgelijke tekst. Morgen begin ik met afvallen. Dertien waren we. Wogen niks maar zagen in de spiegel twee olifanten. “Kijk dan, Lau, kijk dan. Als ik vooroverbuig zie je bij mijn middel een vetrol.” Tanja stond met een rood hoofd in een onmogelijke houding. Ieder ander zou bij die pose een kwab hebben. Als ik nu foto’s zie uit die tijd kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Daar stond een prachtig jong meisje. Met eindeloze benen tot haar middel. Brutale blik. Onbedorven. Met het leven als een grote belofte aan haar voeten.
Cash en Munchkin draaiden piepend rondjes rond mijn benen toen ik uit bed stapte. Ik gaapte. Zei de honden dat ik even iets aan moest doen en dat we dan naar buiten gingen. “En koffie, anders kan wordt het niks op straat,” grinnikte ik terwijl ik Cash over zijn kop kriebelde. Gewend aan mijn ochtendritueel, gingen mijn buldoggies met een diepe zucht liggen. Ik pakte mijn mobiel. Nog steeds geen teken van David. Ik stak een sigaret op, dronk mijn koffie. Ik nam me voor mijn mobiel vandaag uit te zetten. Een dag lang. Misschien werd ik daar rustiger van. Stiekem hoopte ik dat als ik ‘m morgenochtend aan zou zetten ik appjes en gesprekken van David had gemist. Zou ik het kunnen een dag lang zonder mobiel?
Ik zocht de riemen van de honden en liep de trap af. Ik kwam buurman Adrie tegen. “Meisje Laura, mag ik een stuk met je hondjes wandelen?”
Terwijl Adrie de honden uitliet, trok ik mijn sportkleding aan. Even een rondje Vondelpark. Ik moest de dag stuk zien te slaan zonder mobiel. Ik plugde mijn oortjes in en startte. Ik was nog maar net in het park toen ik tegen George, mijn Vondelparklover, aanbotste. “Laura! Hoe is het met je?” Ik voelde mijn kut onmiddellijk nat worden. Ik was vergeten hoe ontzettend geil de stem van George was. Ik keek om me heen en trok hem de bosjes in. Onder mijn sportbroekje droeg ik geen slip. Hij schoof het kruis opzij, duwde een duim diep in mijn kut terwijl zijn tong in mijn mond zat. Ik kreunde. Draaide met mijn heupen. Ik likte zijn duim af, trok zijn jeans naar beneden en pijpte zijn harde lul. “Neuk me tijger, nu.” Terwijl George in en uit me beukte, dacht ik aan David. Ik rook hem zelfs. “Mag ik je volspuiten?” hijgde hij in mijn oor. “Oh, Daaf, niets liever,” kronkelde ik onder het hitsige mannenlijf.
Daaf. Of George had het niet gehoord óf deed net alsof. Het maakte me niet uit. Hij had mazzel een verovering te zijn die ik vaker dan één keer neukte. Deed ik bij hoge uitzondering. Puffend liet ik mijn parksnack achter. “Gotta go!” zwaaide ik en rende mijn ronde. Piekerde me suf hoe ik de aandacht van David kon krijgen en vasthouden.
“Meid je mot het gewoon loslaten. Dan komp het as een boemerang terug,” hoorde ik een ras Amsterdamse tegen een vrouw zeggen. Dat was het. Loslaten. Dat ging ik doen. Opgelucht jogde ik naar huis, waar Adrie verslagen op de trap zat. “Meisje Laura, er is iets vreselijks gebeurd.”
Lees ook de andere blogs van nymfomane Laura!
Laura (35 jaar) is een nymfomane die woont en werkt in Amsterdam. Ze woont samen met haar Engelse Bulldogs, Cash en Munchkin. Elke week schrijft ze voor ons een blog over haar spannende leven als nymfomane. In verband met privacy redenen schrijft Laura onder een andere naam.
