Gwen en Ryan zijn de trotse ouders van drie kinderen. “Pepijn is 10 jaar, Tom 12 jaar en Guus is 15 jaar oud. Drie stoere mannen die steeds zelfstandiger worden. Alleen Pepijn zit nog op de basisschool en Tom en Guus gaan naar de middelbare. Pepijn is echt mijn lieve kleintje en nog helemaal dol op mama. Dat zal er heus een beetje uitgaan als hij ook naar de brugklas gaat. Jammer, maar het hoort erbij. Zeker als ik zie hoe het nu gaat met Guus vind ik het soms lastig. Hij is onwijs aan het puberen. Dat kan ik nog wel verkroppen. Maar er is één ding wat me groot verdriet doet.”
Mama’s-kindje
Guus was vroeger een echt mama’s-kindje. “Huilend stond hij voor het raam van de kleuterklas, toen ik hem daar voor het eerst naartoe bracht. We konden elkaar moeilijk loslaten en ik heb het er echt moeilijk mee gehad dat hij naar de basisschool ging. In de jaren daarvoor was ik gestopt met werken om zo veel mogelijk te kunnen moederen. Heerlijke tropenjaren die ik voor altijd zal koesteren.”
Gemengde gevoelens
Zo anders was het toen Guus naar de middelbare school ging. “Niks huilen of zich vastklampen aan mama. Met een grote tas op zijn rug fietste hij naar zijn eerste schooldag. Ryan en ik riepen nog om even te zwaaien, maar hij was al weg. Zonder omkijken trapte hij richting de nieuwe fase. Gemengde gevoelens van trots en geluk, maar ook verdriet en een gevoel van verlies; ik denk dat veel ouders het herkennen. Mijn kleintjes vliegen uit.”
Noemt me Gwen
Iets wat Guus sinds een paar maanden doet, is dat hij zijn ouders niet meer aanspreekt met ‘papa en mama’. “Hij noemt ons nu Ryan en Gwen. En och wat doet mij dat pijn. Ik vind het zo moeilijk dat hij geen mama of mam meer wil zeggen… Elke keer als hij me ‘Gwen’ noemt, moet ik huilen vanbinnen. Ik vind het zo erg dat ik hem al vaak heb gevraagd me gewoon weer mama te noemen. Maar hij vertikt het.”
Hij ziet het anders
Omdat het Gwen zo veel verdriet doet, bespreekt ze het regelmatig met Ryan. “Ik zeg dat we moeten optreden. Dat hij ons gewoon papa en mama noemt en niet doet alsof we vreemden zijn. Ryan is het daar niet mee eens en ziet het probleem niet. ‘Lekker belangrijk hoe hij ons noemt. Als hij zich maar gedraagt’, zegt hij dan. Ja, daar heeft hij deels gelijk in. En Guus gedraagt zich heus. Hij haalt goede cijfers, komt altijd op de afgesproken tijd thuis en maakt weinig ruzie met zijn broers. En tóch kan ik dit niet verkroppen.”
Is dit tijdelijk?
Gwen vraagt zich af of er meer moeders zijn die door hun kinderen met de voornaam worden aangesproken. “Is dat normaler dan ik misschien denk? Of kan ik best eisen dat hij mama zegt. Of is dit iets tijdelijks en zal het ooit weer veranderen? Ik ben zo benieuwd hoe andere moeders dit ervaren of hebben ervaren. Wie weet helpt het mij. Want bij mijn man en kinderen vind ik die steun echt niet…”
Bovenste afbeelding: Freepik
Angelique -
Wat een reacties! Ik ben 35 en ik noem mijn ouders nog steeds ma en pa! Ik vind het echt niet oke als mijn kinderen mij bij mijn voornaam gaan noemen en zal dan ook gewoon niet reageren als ze dat zouden doen! Voor hen ben ik mama of ma en dat wens ik altijd zo te houden. Hij is natuurlijk aan het puberen , maar ik zal toch aangeven dat je niet bij je voornaam genoemd wil worden door hem en hem anders lekker negeren tot hij dat wel doet!