Drie maanden geleden trouwde Eva met haar grote liefde Marcus. “We zijn heel traditioneel. Pas na de bruiloft zijn we gaan samenwonen. Ik keek daar zó naar uit. Het idee om elke dag samen wakker te worden, samen te eten en ons eigen leven op te bouwen… het voelde als een droom die uitkwam.” De eerste weken waren heerlijk. “Alles was leuker samen. We deden boodschappen, richtten ons huis in en genoten gewoon van het getrouwde leven. Ik dacht echt: dit is het geluk waar iedereen over praat.”
Pinkie en Marcus: geen match
Maar er is één ding dat alles overschaduwt: haar kat Pinkie. “Pinkie is al zeven jaar bij me. Ze is mijn maatje, mijn troost, mijn alles. Toen ik nog alleen woonde, was zij er altijd. Ze sliep bij me in bed, zat op mijn schoot als ik tv keek. Ze is echt een deel van mijn leven.” Voor Marcus ligt dat anders. “Hij kan niet echt overweg met katten en Pinkie voelt dat natuurlijk feilloos aan. Ze blaast naar hem, rent weg als hij binnenkomt en laat zich niet aaien. Hij zegt dat hij zich niet welkom voelt in zijn eigen huis.” Alsof dat nog niet genoeg is, blijkt Marcus ook allergisch. “Hij krijgt tranende ogen, moet niezen en zegt dat hij zich niet prettig voelt in huis. Ik snap dat dat vervelend is, maar ik vind ook dat hij naar de huisarts kan gaan. Er zijn genoeg middelen tegen allergie, toch? En ik geloof dat Pinkie vanzelf aan hem zal wennen. Het heeft gewoon tijd nodig.”
Een onmogelijke keuze
Marcus denkt daar heel anders over. “Hij zegt dat hij zo niet kan leven. Hij wil dat ik Pinkie wegbreng naar zijn zus, die dol is op katten. Volgens hem is dat de beste oplossing: hij is van zijn klachten af en Pinkie krijgt een goed huis.” Maar voor Eva voelt dat als verraad. “Alleen al het idee dat ik haar moet wegdoen, breekt mijn hart. Ze vertrouwt me volledig. Hoe kan ik haar dan zomaar achterlaten? Ze zal denken dat ik haar niet meer wil.” Ze voelt zich verscheurd. “Aan de ene kant heb ik Marcus, de liefde van mijn leven. Aan de andere kant is daar Pinkie, die er altijd voor me is geweest. Hoe kies je tussen je partner en je huisdier? Het voelt alsof ik hoe dan ook iemand pijn doe.”
Boos en verdrietig
Eva probeert het gesprek open te houden. “Ik heb tegen Marcus gezegd dat ik dit niet zomaar kan. Hij vindt dat ik zijn gevoelens niet serieus neem, omdat ik vasthoud aan mijn kat. Maar ik vind dat hij míj niet begrijpt. Pinkie wegdoen is voor mij niet zomaar iets, dat voelt als het opgeven van een stukje van mezelf.” Ze merkt dat ze er steeds vaker ruzie over krijgen. “Soms negeer ik het onderwerp gewoon, omdat ik niet wéér wil huilen. Ik hoop steeds dat hij uit zichzelf met een compromis komt, maar dat gebeurt niet.”
Wat nu?
Eva weet niet wat ze moet doen. “Ik wil Marcus niet kwijt, maar ik kan Pinkie ook niet zomaar weggeven. Het idee dat ik haar nooit meer zie, doet me letterlijk pijn in mijn hart. Ik heb Marcus gevraagd: kunnen we het niet nog even aankijken? Misschien helpen medicijnen, misschien wordt de band beter als Pinkie aan hem went. Maar hij lijkt zijn beslissing al genomen te hebben.” Met tranen in haar ogen zegt ze: “Hoe kan ik kiezen? Hoe kan ik mijn man gelukkig maken zonder mijn kat te verliezen? Ik voel me zo alleen in deze situatie.”
Joris -
Hahahaha, jullie waren zou ouderwets dat hij voor jullie huwelijk nooit bij jullie, jou en je kat, thuis kwam? Allergie is nooit ter sprake gekomen? Ik zie één oplossing, en dat is dat hij teruggaat naar zijn eigen huis en jullie lekker gaan latten.