Ellen (33) had zich zo verheugd op het moederschap. Dacht dat ze ervoor was geboren. “Meisjes uit mijn klas wilden kapster of zuster worden en ik antwoordde op de vraag steevast: moeder. Ik speelde altijd met poppen. Deed ze kleertjes aan, kamde hun haar.” Als ze Henk ontmoet is ze in de zevende hemel: hij wil niets liever dan vader worden. Nooit had Ellen kunnen bedenken dat het moederschap haar zo zwaar zou vallen.
Vaak ruzie
“Eigenlijk kan ik het gewoon niet aan. Ik word gek van die kinderen. Ik heb een jongen en een meisje. Max is tien jaar en Sanne negen. Ik durf het tegen niemand te zeggen, maar ik vind mijn kinderen niet leuk. Ze hebben vaak ruzie met elkaar en luisteren slecht naar me. Ik heb het gevoel dat ik een politieagent ben in plaats van een lieve, leuke moeder.”
Huilbaby
Ze zat op een roze wolk toen ze ontdekte dat ze zwanger was. “Ik genoot van alle aandacht en maakte de periode dat ik zwanger was van Max heel bewust mee. De bevalling was een drama. Alles dat mis kon gaan, ging mis en uiteindelijk is onze zoon via een keizersnede ter wereld gekomen. Ik deed er lang over om te herstellen van die operatie. Kwam bij dat Max een enorme huilbaby was. Al vrij snel was ik weer zwanger. Was niet helemaal de bedoeling maar we waren er blij mee.
Sanne zou alles goedmaken
Toen tijdens de twintigweken-echo bleek dat het een meisje was, kon ik mijn geluk niet op. Zij zou alles goedmaken, hoopte ik. Sanne was geen huilbaby, maar at heel slecht. Ze werd na een week of vier heel ziek. Bleek ze een bacterie in haar darmen te hebben. Dat heen en weer gesjees naar het ziekenhuis zorgde voor spanningen tussen mij en Henk. We besloten dat ik voorlopig mijn baan op zou zeggen en thuis zou zijn voor het huishouden en de verzorging van de kinderen. Ik vond het een aantrekkelijk idee. De eerste jaren ging het ook goed. Tot ze vier en vijf waren. Elke dag was ik zo blij dat ze naar school gingen en ik alleen thuis was. Vaak deed ik niets aan het huishouden, ging weer lekker naar bed als ze weg waren.”
Lekker Netflixen
Henk heeft in de gaten dat het niet goed gaat met Ellen, maar grijpt niet in. “Hij durft er niets van te zeggen omdat hij zich schuldig voelt. Ik heb nu geen baan meer en het zicht erop ben ik ook kwijt, terwijl ik het naar mijn zin had. Nu moet ik voor die kinderen zorgen en ik heb daar totaal geen plezier in. In het weekend doe ik ook niets en laat ik de opvoeding aan Henk over. Ik kan dan lekker lang in bed blijven liggen. Ook heb ik gezegd dat het beter is om de kinderen naar de naschoolse opvang te doen, dan heb ik mijn handen vrij. Kan ik lekker Netflixen of iets anders doen voor mezelf.
De zaterdagavond is mijn avond: dan ga ik op stap met mijn vriendinnen. Ik moet wel, die kinderen vreten al mijn energie.”
Jaloers op andere moeders
Jaloers kijkt ze naar moeders die van hun kinderen houden, erop uitgaan met ze en leuke dingen doen. “Ik kan het niet opbrengen. Mijn kinderen willen alleen maar televisie kijken. Soms dan moeten ze van mij naar buiten, maar dan zijn ze na een half uurtje weer terug omdat ze zich vervelen. Ik weet niet hoe dit verder moet en hoop maar dat als ze ouder zijn, zichzelf beter kunnen vermaken. Laatst zei Henk dat hij nog een kind wilde. Ik schrok me rot. Natuurlijk kan het nog makkelijk, ik ben pas 33. Ik heb enthousiast gereageerd, maar slik zonder dat hij het weet gewoon mijn pil door. Nog een kind, ik moet er werkelijk niet aan denken. Gaat ook niet gebeuren. Ik kan het mezelf en het kind niet aandoen.”
Herken jij je in het verhaal van Ellen? Of totaal niet? Laat het ons weten. Praat mee in de commentes onder dit artikel. We zijn heel benieuwd.
Hanne -
Ik ben het eens met Brenda.
Volgens mij heb je gewoon een depressie. Moederschap is inderdaad niet altijd fijn. Sommige momenten wil ik mijn 3,5 jarige dochter ook achter het behang plakken. Ze kan bv echt niet alleen spelen. Altijd moet ik meedoen. Is wel eens leuk af en toe maar die kinderspelletjes steken vaak ook echt tegen. En andere momenten geniet ik enorm van haar. Als moeder kan je nooit pauze nemen van het moederschap en dat is zwaar. Wat jij beschrijft, zoals heel de dag netflixen en de moed/zin niet meer vinden voor je huishouden en alles negatief zien, komt zwart op wit overeen met een depressie. Dat is niets om je over te schamen, dat komt ook niet plotsklaps dat komt geleidelijk aan zodat we het niet merken. Praat erover met je huisarts. Je zal spoedig weer kunnen genieten!