Van een trap afvallen in een druk warenhuis, met je fiets onderuit zeilen omdat het wegdek opeens verraderlijk glad is, een kop koffie op de witte bank van je schoonouders laten vallen tijdens een eerste kennismaking… het zijn situaties waaruit je het liefst zou willen verdwijnen, oplossen in het niets of door de grond wil zakken. Ellen (44) kan daarover meepraten. “Als ik terugdenk aan mijn ‘ik wil dood-moment’ krijgt ik het opnieuw warm.”
Ellen haar ouders wonen sinds tien jaar in Amerika. “Mijn vader werkt voor een internationaal bedrijf en hij werd gevraagd om bij het moederbedrijf in Los Angeles te werken. Hij overlegde met mijn moeder die een verhuizing naar LA wel zag zitten. Mijn zus en ik zijn in Nederland gebleven maar hebben er sinds hun emigratie een prachtige vakantiebestemming bij.” Regelmatig reist Ellen naar haar ouders. “Omdat ik single ben en geen kinderen heb kan ik vaak voordelige tickets boeken. Ik werk voor mezelf, dus ben zo vrij als een vogeltje.”
Ik pak mijn koffer en vertrek
De reizen naar LA combineert Ellen vaak met andere staten of plaatsen omdat vliegtickets voor binnenlandse vluchten vaak niet zoveel kosten. “Ik was nooit zo’n avonturier maar de laatste tien jaar heb ik de smaak te pakken. Ik vind het heerlijk om te gaan en te staan waar ik maar wil. Ik spaar voor de reizen en als ik het bedrag bij elkaar heb gewerkt, pak ik mijn koffer en vertrek. Ik ben een bevoorrecht mens, dat realiseer ik me elke keer weer.”
Nagelschaartje en zakmes
Wat ze altijd spannend blijft vinden, is de controle bij de douane. “Ook al weet ik zeker dat ik niets bij me heb dat niet mag, ben ik steevast nerveus. Want gewone voorwerpen als een nagelschaartje of klein zakmes wil ik nog wel eens over het hoofd zien als verboden spullen in mijn handbagage.” Ellen is dus altijd zeer zorgvuldig. Toch ging het vorig jaar mis. Ze vloog van Portland naar Los Angeles. Bij het inchecken bleek haar koffer te zwaar en ze mocht spullen eruit halen en in haar handbagage doen. “Vond ik erg aardig van de medewerkster anders had ik veel moeten bij betalen. Razendsnel greep ik een tasje met mijn onderbroeken en een tasje met mijn bergschoenen. Daarvan wist ik zeker dat het douaneveilig was.”
Vier man tuurde naar mijn tas
Niets is minder waar. Als Ellen haar tassen in de grijze bakken door de scanner gaan, wordt haar tas met schoenen eruit gepikt. De douanier tuurt naar het scherm en roept een collega. “Niet veel later kijken er vier man naar het scherm. Ik vond het lachwekkend.” Maar na een tijdje wordt Ellen ongeduldig en denkt koortsachtig na waarom haar tas met bergschoenen zo lang aan een grondige inspectie wordt onderworpen. Na een minuut of vijf pakt een potige douanemedewerkster de bak en knikt naar Ellen. Ze vraagt wat er in de tas zit. “Vond ik een domme vraag, dat had ze toch gezien? Ze bleef maar vragen of er ‘something electric or something with batteries’ in mijn tas zat. Ik bleef ontkennen en dacht: schud mijn tas dan leeg, dan zie je het.” Ellen wordt bloednerveus en vraagt zich af of iemand iets, op een onbewaakt moment, in haar tas heeft gestopt. Onmogelijk, want al die tijd had ze haar bagage bij zich en lette ze er goed op. Dan opeens krijgt Ellen het bloedheet en weet ze eindelijk waarover de vrouw het steeds heeft.
Mijn vibrator zat er in!
“Die ochtend pakte ik al mijn spullen en op het laatst zag ik mijn vibrator nog in de badkamer staan. Ik mikte ‘m in mijn tas met schoenen en had daar, toen ik die uit mijn bagage haalde, nooit meer aan gedacht.” Ellen stamelt dat het haar vibrator is en dat ze het onwijs gênant vindt. De potige Amerikaanse vertrekt geen spier, zucht diep en zegt dat het voor haar totaal niet gênant is, maar wel voor Ellen. “Ik voelde me zo ongemakkelijk en ze deed niets om dat gevoel weg te nemen. Geen knipoog, zo van ‘sistas onder elkaar’ ofzo, ze bleef ijzerenheinig.” Als Ellen eindelijk door de douane is, belt ze haar beste vriendin en vertelt ze haar avontuur. “Ik moest ontladen en mijn verhaal kwijt. Vond het nou niet echt een anekdote om mijn ouders tijdens het diner te vertellen. En ik heb mijn les geleerd: volgende keer let ik nog beter op. Zo embarrassing.”
