De eerste Moederdag van Romy

“Allemaal commerciële onzin! Ik doe daar niet aan mee!” blufte ik altijd als ik de reclamefolders van Moederdag bekeek. Ik was namelijk van mening dat je moeders elke dag van het jaar zou moeten laten blijken dat je van ze houdt. En dat je dat al helemaal niet moest doen door middel van cadeaus. Omkoperij, vond ik het bijna. En aan de andere kant ook een beetje sneu, die volwassen mannen die gehaast een bos bloemen scoorden bij de lokale benzinepomp op die speciale zondag in mei, omdat het ‘zo hoort’.

Maar ja, toen werd ik zelf moeder. Ik had zelf bedacht dat het een beetje onzinnig was om Moederdag te vieren met een baby van net 6 maanden oud. Dat zou het jaar erop wel weer komen. No big deal. Ik wist van mezelf wel dat ik een goede moeder was, daar kon geen Moederdag tegenop. Nee, ik zou me niet gek laten maken door de commercie.

Misschien was het te wijten aan mijn hormonen dat ik vervolgens toch pontificaal de folder van de parfumerie op de keukentafel legde en mijn man hints gaf dat mijn favoriete luchtje bijna op was. En dat ik daardoor in mijn favoriete kledingzaak net iets te hard riep dat ik een bepaalde armband zo mooi vond. Ik zocht op Google naar luxe ontbijtrecepten en liet mijn laptop vervolgens in het zicht van mijn man aan staan met een Moederdagspecial van 24Kitchen op het scherm. Er verscheen een visioen op mijn netvlies van mezelf liggend in bed, terwijl hij me samen met onze dochter ontbijt kwam brengen. Nadat ik uitgeslapen had tot 9 uur, uiteraard. Ik had er zo’n beeld bij als dat in glossy tijdschriften wordt geschetst: kreukvrij helderwit beddengoed, ik zelf in een modieuze lounge-outfit met perfect zittend glanzend haar en een frisse blos op mijn wangen, en Elise in bijpassend pakje van Petit Bateau. Ja, zo zou het gaan.

Op het kinderdagverblijf, waar Elise toen net gestart was, had ik mijn hoop eigenlijk nog niet gevestigd. Ze was te klein om iets voor me te knutselen. Toch mocht ik er de vrijdag voor Moederdag een klein pakje meenemen, te openen op de zondag erop. Ik legde het op de keukentafel en vrat mezelf bijna op met bedenken wat er toch in zou kunnen zitten. Herhaaldelijk heb ik me af zitten vragen of ik heel onopvallend het plakbandje zou kunnen verwijderen om even te gluren. Ook probeerde ik mijn dochter uit te horen. “Wat heb jij voor mama gemaakt?” vroeg ik om de paar uur aan haar. Ze was niet onder de indruk.

Eindelijk brak de Moederdag zelf aan. Elise had de halve nacht gespookt en mijn visioen van eerder ging definitief in rook op toen ze mijn man en mij ook nog eens op een heel erg onchristelijk tijdstip wekte. Daardoor zaten we op een belachelijk vroeg tijdstip met z’n allen aan de keukentafel: ik met mijn haar recht overeind en wallen tot aan mijn oksels in mijn vale badjas, mijn man die al gapende het laatste nieuws op zijn smartphone aan het checken was en Elise, stralend en topfit in een niet matchende pyjama, die op standje misthoorn haar speltpap aan het opeisen was.

Ik was toch wel een beetje teleurgesteld dat mijn man me droog mededeelde dat ik toch zeker niet ZIJN moeder was, toen bleek dat er van zijn kant geen cadeautje kwam. Chagrijnig dekte ik zelf de tafel. Geen croissantjes, geen verse jus, geen luxe broodbeleg in huis. Ik mikte 2 eitjes in een pan. De donderwolk boven mijn hoofd begon steeds grotere proporties aan te nemen, toen mijn man Elise’s cadeautje van het kinderdagverblijf voor mijn neus neerlegde. Die was ik alweer vergeten! Vol enthousiasme maakte ik het pakje open. Er zat een gedichtje bij. “Lees eens voor!” zei mijn man.

Het was een gedichtje van slechts 4 regels, maar de laatste woorden waren ‘omdat ik zoveel van je hou.’ Er zat een zelfgemaakte ketting in, die ze met verf had bewerkt. En alle clichés waren waar: daar kon geen geurtje van Chanel of een armband tegenop. Opeens had ik niets meer te wensen. Behalve die extra uurtjes slaap, dan.

Romy Meijer (34 jaar) schrijft op haar eigen blog Dochterlief.nl over haar leven als moeder en werkt als casemanager voor een groot bedrijf. Daarnaast schrijft ze blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met haar man en hun dochter Elise in de buurt van de Veluwe.Naast schrijven is lezen een grote hobby. Haar blog kan je vinden op www.dochterlief.nl.