Het is iets waar ze niet graag over praat, maar wat ze tegenwoordig tóch doet: Aafke durft al 20 jaar geen trap te lopen. “Mensen die mij niet kennen geloven het vaak niet als ik zeg dat ik geen trap durf te lopen. Jarenlang schaamde ik me hier enorm voor, maar tegenwoordig vertel ik het gewoon. Vaak denken mensen dat ik een grapje maak en beginnen te lachen als ik dit vertel. Maar als ze horen wat het voor mij betekent, tonen ze medeleven. En ik vind het belangrijk dat dit onderwerp bespreekbaar wordt gemaakt.”
Met baby van de trap
Wanneer Aafke voor het laatst ontspannen op een trap stond, weet ze niet meer precies. “Het lijkt of mijn angst voor traplopen langzaam en geleidelijk is ontstaan. Toen de kinderen geboren werden durfde ik bijvoorbeeld al niet goed met een baby op mijn arm de trap van ons huis af, bang dat ik zou vallen. Destijds deed ik het wel gewoon, puur omdat het vaak niet anders kon.”
Steeds minder vaak
In de loop der jaren wordt Aafke haar angst om trap te lopen steeds groter. “Ik werd zenuwachtig als ik een volle trap zag, waarbij ik geen leuning kon vasthouden. Dingen als met twee kopjes koffie een trap oplopen of toeristische attracties met veel trappen, ging ik vermijden. Steeds vaker nam ik de lift en toen de kinderen allemaal uit huis waren trokken we in een appartement op de begane grond. Steeds minder vaak pakte ik de trap.”
Met de lift
Op veel plekken is tegenwoordig een lift. “In het ziekenhuis, op het station, in grote kantoren en in een warenhuis: je hoeft bijna nergens nog trap te lopen als je dat niet wil. Dat is fijn, want zo hoef ik er niet over na te denken. Zeker nu ik eigenlijk helemaal geen trap meer op durf, is het fijn als ik weet dat iets op de begane grond is of dat er een lift aanwezig is. Helaas is dat echter niet altijd het geval…”
Niet naar de musical
Soms is de trap de enige mogelijkheid. “Dan heb ik een probleem, want eigenlijk wil ik dat gewoon niet. Ik ga daarom al niet meer mee naar plekken waarvan ik weet dat er veel trappen zijn, zoals in een pretpark of dierentuin. Maar soms is het niet te vermijden, zoals bij de basisschool van onze kleindochter. Ze speelde in de musical en wij mochten komen kijken. Heel leuk natuurlijk, maar er was één probleem: de voorstelling was op de eerste verdieping en alleen bereikbaar per trap. Ik ben teruggegaan naar de auto en heb gewacht tot iedereen naar buiten kwam. Mijn zoon en kleindochter waren allebei teleurgesteld. ‘Doe hier nou eens iets aan mam’, zei mijn zoon.”
Man is het zat
De zoon van Aafke is niet de enige die wil dat ze iets aan haar angst voor traplopen doet. “Mijn man is het ook goed zat. ‘Wat als we in een situatie zijn waarin je wel naar boven moet? Dan hebben wij een probleem’ zegt hij dan. Ook vindt hij het jammer dat we op mooie toeristische plekken niet kunnen komen. We zijn allebei klaar met werken en willen graag reizen. Alleen door mijn angst voor traplopen komen we niet bepaald op de meest avontuurlijke plekken.”
Wat als ik niet meer mee kan?
Aafke ziet in dat er iets moet gebeuren. “Ik zie er als een berg tegenop, maar ik zie ook wel in dat ik hulp moet zoeken. Het is gewoon hartstikke vervelend, vooral voor de mensen om mij heen. Iedereen brengt al jaren begrip voor me op, maar ik vraag me ook regelmatig af wanneer de koek op is. Wat als mijn man die reizen alleen gaat maken? Of dat mijn kinderen en kleinkinderen mij niet meer uitnodigen bij belangrijke momenten? Dat zou ik zó erg vinden…”
Afbeelding: Unsplash+
Martin de Witte -
Hallo Aafke,
Een vriendin wees mij op dit artikel.
Ik ben therapeut die mensen helpt om emotionele problemen snel en definitief op te lossen. Praten alleen is niet voldoende, want je zult ook je lichaam in moeten zetten om trauma’s op te lossen.
Met de methode die ik gebruik kan de oorzaak, een energieverstoring in je lichaam, worden verholpen. Die zit op de plek waar jij je angst in je lichaam kunt voelen. Als je na behandeling niets meer op die plek kunt voelen, is die verstoring weg en kun je ook geen angst meer oproepen, als je weer denkt aan traplopen.
Ik verwacht dat 1 behandeling voldoende is, waarbij een 2e nog noodzakelijk is om te controleren of de eerste goed geholpen heeft.
De resultaten zijn zo goed dat ik het mij kan veroorloven om te werken op basis van no cure – no pay.
Zie: http://www.emotietherapeut.nl.