Feline verbiedt haar 17-jarige dochter op kamers te gaan: “Ik vind haar te jong en te naïef”

Ik was 17 toen ik ging samenwonen met mijn vriend die 22 was
Wat hebben we een commentaar gehad
Nu ben ik 49 en we zijn nog steeds samen

Juist als je ze het verbied loop je de kans dat ze het toch doen en dan kwaad uit huis gaan
Je kunt beter in goede harmonie uit huis gaan en dan helpen en sturen

Mijn beperkte dochter was 18 toen ze uit huis ging
Ze heeft begeleiding
En ik ging er elke week heen schoonmaken en opruimen
Ze heeft nu HO via WMO dus ik hoef niet meer elke week
Maar vaak vraagt ze me of ik even kan helpen iets op te ruimen en een kast op orde te maken
En dan help ik met liefde
Ze is nu bijna 23 maar krijgt het nog niet op regel
Maar dan zou ze nooit op zich mogen wonen?

Hallo Feline,
Hoe fijn is het voor je dochter om zich nu te gaan ontwikkelen en aan jullie (ouders) te laten zien dat ze zelfstandig kan wonen. Ze gaat met meerdere meiden wonen, ik neem aan dat jullie als ouder betrokken blijven en haar vangnet en veilige haven zijn. En hoe fijn is het als ze de weekenden thuis komt en je haar dan kan ontzorgen (verzorgen). Geef haar jullie vertrouwen, dat maakt haar een nog mooier persoon. Of ben je bang voor het empty nest syndroom?
Wij hebben de ervaring, ons kind kon nog geen ei koken, was draaien, maar is nu uitgegroeid tot een heel mooi mens die tegenslag kan handelen. En dat hebben ze nodig om te groeien.

Wat jammer dat u als een Leeuwin u dochter vast houdt. Mijn dochter was 17 jaar toen ze vanuit Drenthe naar Amsterdam ging. Niet haar schoonmaakster maar deze mam ruimde af en toe haar kamer op als het echt niet meer kon en smeerde haar bammetjes met liefde. Haar opleiding was alleen in Amsterdam. Wij hebben haar het vertrouwen gegeven, ik ging het eerste jaar eens in de twee maanden aan het eind van de middag naar haar toe, samen onder een plaidje een film kijken, uit eten, op luchtbedje slapen en af en toe geholpen met de puinzooi. En nu 7 jaar later, binnen het jaar glansrijk de propedeuse, twee keer een half jaar naar het buitenland, afgestudeerd en een baan. Gun haar het op kamers gaan, profiteer er van mee door op bezoek te gaan en heb vertrouwen in elkaar.

“Hier in huis doet ze helemaal niks zelf. […] De schoonmaakster maakt haar kamer schoon, ik doe haar was en mijn man smeert elke ochtend nog haar boterhammen.”

Misschien hadden de ouders haar vanaf de brugklas alvast wat zelfstandiger kunnen laten worden. Een peuter van 3 kan al zelf een boterhammetje smeren…

Dit is toch de omgekeerde wereld? “Ik heb altijd enige vorm van verantwoordelijkheid uit haar handen genomen, dus ik ga hier nu ook zeker niet mee beginnen” lijkt de stelling wel. “Ze is te jong en naïef” maar wilt haar studie voor haar betalen zodat ze ook niet hoeft te werken? Zo houd je haar precies jong en naïef. De meid is compleet wereld vreemd als ze straks op eigen benen moet staan. Haar blik op studeren klopt immers ook niet meer, bij veel opleidingen mag je 2 jaar over de propedeuse doen en krijg je dus bijna drie á vier toetskansen per vak.

Deze maatschappij kent winnaars en verliezers en ik kies ervoor om mijn dochter tot de eerste groep te laten behoren.” Wordt gezegd. Maar waarom krijgt jouw kind niet de ruimte om zelfstandige keuzes te maken, te ervaren, geconfronteerd worden met de gevolgen van deze ervaring en vooral veel fouten maken om te groeien? Want buiten de comfortzone is waar groei ligt.

Ik woon vanaf mijn 17e alleen zonder contact met mijn ouders omdat ik ook de ruimte niet krijg om mijzelf te ontwikkelen. Dus heb ik de ruimte zelf genomen.

Hoe een kind zich gedraagt als die thuis woont is vaak een vastgeroest patroon. Je kind wilt hier zelf uitstappen. Ik zou dat alleen maar aanmoedigen, als je je kind nu niet los laat kan dat grote gevolgen hebben voor de gezonde ontwikkeling op het leven van je kind. Laat ze het script voor hun eigen leven bepalen. Maar vooral, geef je kind de ruimte om levenservaring op te doen.

Ik was ook een 17 jarige puber en hoefde bar weinig te doen thuis. Op kamers gaan maakte dat ik snel leerde. Het voordeel van de jeugd: het gaat spelenderwijs en voelt niet als enorme verantwoordelijkheid.
Ik ben er geen slechter mens van geworden, integendeel. Ik leerde meteen waarderen wat er voor die tijd voor me gedaan werd.

Mams ontneem je dochter deze mooie kans niet, juist omdat ze met vriendinnen gaat is er ook een goed vangnet. En ze is ook met andere studenten die allemaal deze stap maken.

En ik gun haar dat ze een beetje naïeviteit houdt. De wereld is onzeker genoeg. Een vleugje naïef zijn, zorgt voor creativiteit om daarmee om te gaan. Ze klinkt als verstandig genoeg om niet in 7 sloten tegelijk te lopen.