Ik schop de kiezelsteentjes voor me uit. Alsof die steentjes er wat aan kunnen doen in welke gemoedstoestand ik me bevind. Wat baal ik van de regels, die me elke dag, zelfs elke minuut worden opgedrongen. Het voelt alsof de regels op mijn voorhoofd zijn getatoeëerd. ‘Jij mag niet uitgaan met mannen, waarmee je niet getrouwd bent.’ Het had zo mooi kunnen zijn: Saoedi-Arabië met zijn vele prinsen. Hoe heb ik me zo mee kunnen laten slepen door de enthousiaste verhalen van mijn collega Chantal met haar Engelse accent. ‘De social life is zo goed, so close…’
Met mijn volle gewicht duw ik de deur open van het personeelsrestaurant van het ziekenhuis, waar ik al vier weken werk. Ik twijfel geen moment, maar steven recht af op het gedeelte, dat alleen toegankelijk is voor mannen. Na een ruk aan de stoel bij de achterste tafel ben ik verzekerd van het beste plekje in het restaurant.
Pal voor me zie ik de vertrouwde lichtblauwe jas over de witte thobe van Abdullah opdoemen.
‘Zou het geoorloofd zijn als we samen een kopje koffie gaan drinken?’ Hij wacht mijn antwoord niet af, maar twee tellen later serveert Abdullah twee dampende koppen koffie en neemt heel dicht bij mij plaats. ‘Ik zou je lippen weleens willen kussen.’
Ik begin te schateren en buig me naar hem toe. ‘Ik zou heel graag willen, maar ben je niet bang voor de gevolgen?’
‘Voor jou ga ik door het vuur, Maria! Kunnen we een keer afspreken? Zeg ja, alsjeblieft.’
Zijn trouwe hondenogen kan ik niet weerstaan. Ik knik.
‘Morgenavond gaat de bus naar Damman. Zullen we elkaar treffen bij de parkeerplaats, waar de bus stopt?’
Even twijfel ik. Durf ik het aan om de heilige regels te negeren? Een beeld dringt zich aan me op. Een religieuze politieman met een superlange baard grijpt me met zijn wandelstok. Nog meer oude mannen gekleed in lange witte jurken met een vreselijke grijns rond hun mond. Ik sluit mijn ogen en wacht totdat de beelden van deze Mutawa verdwijnen.
‘Ja,’ fluister ik.
De bus zou om zes uur naar Damman vertrekken, maar aangezien er zo’n grote groep vrouwen mee gaat, moeten we overstappen naar een grotere bus. Ik kijk om de paar minuten op mijn horloge. Als Abdullah maar niet denkt, dat ik het laat afweten.
In Damman aangekomen blijf ik op de parking hangen. Nadat ik iedere steen van de parkeerplaats onder mijn voeten heb gehad, geef ik de moed op en strompel naar het winkelcentrum. Vlak voor de ingang bots ik bijna tegen een man in spijkerbroek. Ik zie twee kuiltjes in de wangen van de man ontstaan.
‘Abdullah?’
Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden. Wat een stuk. Zo anders dan in zijn lange witte jurk met lichtblauwe jas erover. En wat een mooie bos haar met krullen. Die had hij altijd goed weten te verstoppen achter zijn roodwitte hoofddoek.
‘Dear Maria, I have missed you so much. Ik was bang dat je het niet kon komen. Ik heb vanaf vijf uur rondgedwaald op de parking, zag geen bus en was de wanhoop nabij. Kom, dan gaan we naar mijn auto.’
Hij rent voor me uit. Ik heb moeite om hem bij te houden. Zodra we ingestapt zijn, geeft Abdullah een dot gas, waardoor de banden slippen. Buiten de stad gaan we op zoek naar een rustig plaatsje, maar elke keer als Abdullah wil stoppen, komt er een auto aan en rijdt hij vlug verder.
‘Elke Arabier is een Mutawa!’ antwoordt hij op mijn vragende blik.
Zo gaat het een uur lang door. Steeds als hij de auto wil parkeren, duikt er weer een auto achter ons op. Abdullah weet dan niet hoe snel hij de auto in de vooruit moet zetten, waarbij regelmatig een knarsend geluid te horen is vanuit de versnellingsbak.
Eenmaal voel ik zijn lippen langs mijn oor gaan. Een tinteling gaat door me heen tot aan mijn tenen.
‘Kom we gaan naar de soeks net buiten het centrum, naar een gezellige koffieshop.’
Zijn auto zweeft over de achtbaansweg en geluidloos eindigt de tocht voor het café. Ik volg Abdullah naar het kamerscherm waarboven het bord hangt: ‘Only for families.‘ De koffie is nog aan het afkoelen, of Abdullah staat al weer in de starthouding.
Op de terugweg naar Damman doet Abdullah een hernieuwde poging om mij te kussen, maar geeft het al gauw op, zodra de contouren van een auto naast ons zichtbaar worden. In de bus tel ik mijn zegeningen: met de gratie van Allah heb ik twee kussen van Abdullah gehad. En door de vele rondjes die we er omheen hebben gereden heb ik een zeer goede indruk gekregen van de stad Damman.
Breng hieronder je stem uit of ga nog even terug naar de andere verhalen.
[formidable id=203]
Meer Gratis spullen kijk op Gratisvoorvrouwen.nl
Jill -
Een mooi verhaal over aantrekkingskracht en prille verliefdheid in een wereld waar dat niet mag. Daarmee ook wat beklemmend.