Het stond toch echt in het interview met Damespraatjes. Geboren in 1963. Je hebt geen rekenmachine nodig om te concluderen dat ik dit jaar vijftig word. Ik ben niet juichend enthousiast, maar het is geen drama. Alhoewel de dag zelf wel een dieptepunt gaat worden als mijn familie besluit om zo’n slappe pop in bloemetjesjurk in de tuin te zetten en ze een mini-affiche met mijn blije hoofd op elke lantaarnpaal gaan plakken.
Nee, dan mijn dertigste verjaardag. Die dag kan ik me nog goed herinneren. Ik lag jankend op de bank met een dekentje. Het was dramatisch. Dertig! Ik wilde het niet. Het was over en uit met de pret en het zou ook nooit meer goed komen. Ik had een vreselijke werkgever, een gammele auto, mijn appartementje was een grote bende en ik was net tegen de allerliefste aangelopen, die elf kinderen wilde. Op de een of andere manier had hij besloten dat ik een geschikte moeder voor dat elftal zou zijn. De wereld van de volwassenen kwam in een sneltreinvaart op me af en ik vond het vreselijk. Dertig!
De allerliefste gaf ik het jawoord, er kwamen twee kinderen, ik werd mijn eigen werkgever, er is nog steeds een gammele auto en ik heb het opgegeven dat mijn huis ook maar ooit gaat lijken op zo’n glossyfoto uit Eigen Huis & Interieur. Het viel uiteindelijk dus reuze mee en ik had op mijn dertigste verjaardag beter iets leuks kunnen gaan doen.
Maar dit is waarschijnlijk wel de reden dat ik graag schrijf over die net dertigers. Het is de fase in je leven waarin alles ingevuld gaat worden. Of je het nou wilt of niet. Bij de een liggen de contouren al vast, bij de ander is het nog een lege bladzijde, maar je moet er hoe dan ook aan geloven. Een baan, een man, een auto, een huis en kinderen.
Je dagdromen over verre reizen, waanzinnige avonturen, beroemd acteurschap en de begeerlijke prins in een Ferrari beginnen steeds meer nachtmerrie-achtige vormen aan te nemen. Het zou maar zo kunnen dat het allemaal niet gaat gebeuren. Aan de andere kant; er is nog van alles mogelijk. Je weet maar nooit!
En terwijl je stukje bij beetje je leven invult met een lening voor een behoorlijke auto, je eerste echte veel te dure bankstel aanschaft en een leuke promotie krijgt, kom je langzaam tot de conclusie dat er een fundament wordt gestort. Eentje waar je verder op gaat bouwen. En dan begint het gegoochel met werk, man, kinderen, vrienden en familie. Van je dertigste tot je veertigste probeer je alleen maar alle ballen in de lucht te houden.
Ik vind het dus niet zo gek dat ik de dertiger op laat draven in mijn boeken. Het is een fase die ruimte biedt voor humor, drama en een onverwachte wending. Maar dat niet alleen, ik heb ook bewondering voor de dertiger van nu. Voor de manier waarop ze in het leven staan en het toch allemaal maar even doen.
Maar een paar weken geleden vroeg ik me opeens af hoe het zou zijn met die veertiger. Wat nou als dat zorgvuldig opgebouwde fundament en het gegoochel met al die ballen als een kaartenhuis in elkaar stort? De ingevulde contouren uiteindelijk enorm blijken tegen te vallen. Dat biedt toch ook best ruimte voor humor, drama en een vluchtpoging?
Voor het eerst in mijn schrijverscarrière vraag ik me af of ik niet eens een keertje moet gaan schrijven over een vriendengroep van veertigers. Misschien moet je eerst vijftig worden om te bedenken dat die fase ook best interessant materiaal oplevert.
Hoe dan ook, over de vijftiger zal ik de komende tijd niet gaan schrijven. Ik vrees dat ik minimaal tien jaar nodig heb om met een glimlach op een fase terug te kunnen kijken.
Copyright © 2013 Astrid Harrewijn
Deze column schreef Astrid Harrewijn speciaal voor Damespraatjes
Astrid Harrewijn woont met haar gezin in Hilversum. Ze heeft rechten gestudeerd en houdt zich nu bezig met vertalen en lesgeven. Zij deed in het voorjaar van 2006 mee aan de Jill Mansell schrijfwedstrijd, georganiseerd door het weekblad Flair en uitgeverij Sijthoff. Uit meer dan honderd inzendingen werd haar werk uitgekozen als de allerbeste en allerleukste roman. Dat was het begin van een zeer succesvolle schrijverscarrière. Inmiddels heeft Astrid 6 boeken op haar naam staan.
Voor meer informatie over Astrid Harrewijn, www.astridharrewijn.nl
foto Astrid Harrewijn: Bonnita Postma
Albert y Mara fotoblog -
Hola Astrid, Wij zijn intussen allebei de 60 gepasseerd en genieten van ons pré-pensioen en onze kleinzoon èn kleindochter en willen jou onze levensspreuk meegeven.
“Het is NIET hoeveel jaren je aan je leven toevoegt,
maar hoeveel leven je aan je jaren toevoegt.”
Vanuit Los Boliches aan de Costa del Sol waar het vandaag 21 graden wordt wensen wij jou fijne Pasen.
En kom eens langs op onze fotoblog, we hebben altijd wel iets te vertellen dat we visueel proberen te maken d.m.v. foto’s.
Salu2 de Albert y Mara