Cora wil een zorgeloos leven. Een leuk leven, zoals zij dat zegt. Ja, wie niet! Het leven laat alleen soms heel wat anders zien. Of het nu voorzienigheid is, toeval of iets spiritueels, we krijgen er allemaal mee te maken. Iedereen op zijn eigen terrein, op zijn eigen manier. En dan ermee leren om te gaan. Voor velen een hele klus!
De druppel die de emmer deed overlopen is, dat Hans weer haar verjaardag is vergeten. Zij heeft het gevoel, dat hij nooit aan haar denkt of met haar bezig is. Ze noemt hem egoïstisch en saai. Ik vraag haar deze twee subjectieve kwalificaties uit elkaar te halen. Van waaruit spreekt zij over zijn vermeende egoïsme en wat houdt saaiheid in?
Samen gaan we op zoek naar een mogelijk patroon. Al snel komt naar boven, dat haar moeder de hele dag op de bank lag. Cora moest altijd grote moeite doen om enige aandacht van haar te krijgen. Moeders had nooit ergens zin in. Haar vader daarentegen deed alles: werken, boodschappen doen, schoonmaken en koken. Ze heeft nooit enig respect voor haar moeder op kunnen brengen. Nooit werd iets leuks ondernomen. Haar eerste echtgenoot vertoonde hetzelfde gedrag als haar moeder. Met man en macht probeerde ze hem van de bank af te krijgen, zonder resultaat. Na een aantal jaren en drie dochters verder nam ze het besluit om bij hem weg te gaan. “Ik wil leuke dingen doen in mijn leven”.
Met haar huidige man heeft ze nog eens twee kinderen gekregen. De situatie is kritiek. Ik vraag Hans wat hij zoal doet in huis, met de kinderen en met haar. Uit zijn verhaal blijkt dat hij zich behoorlijk uitslooft voor Cora. Door alle drukte en plichten erkent hij dat hij sommige afspraken vergeet. Zijn hoofd zit te vol. Een aantal sessies verder waarin we oefeningen gedaan hebben om Hans zich te richten op zowel zichzelf als belangrijke dingen, voelt hij zich vrijer en ruimer in zijn hoofd. Hans werkt hard aan zichzelf en laat overduidelijk zijn intenties zien.
De laatste sessie, dat ik ze zie, zit Hans enigszins gespannen tegenover me. Cora kijkt boos en zit met haar armen over elkaar. Ik voel de spanning in de werkkamer opkomen en vraag hoe het nu na twee maanden met hen gaat. Tot mijn grote verbazing zegt Cora te merken dat Hans er echt is, maar voor haar is het te laat. Zij wil hem geen nieuwe kans meer geven. Ook Hans is verbijsterd. “Het leven is zo niet leuk genoeg voor mij. Ik wil veel meer.” De vraag wat ze nu verder wil, is overbodig.
Cora is als een ‘hole in a bucket’. Zij is niet gewend om veel liefde te krijgen, want zij heeft daarvoor altijd moeten werken. Nu ze het in overvloed krijgt, kan ze het niet behappen en stapt uit deze onwennige, maar helende, rustige relatie die haar een leuk leven kan bieden.
Marcella Hagenaar heeft sinds een aantal jaren een praktijk voor
relatietherapie in Krommenie en Zwanenburg. Zij begeleidt mensen van chaos naar helderheid, zodat nieuwe structuren en hernieuwde liefde voor elkaar kan ontstaan. Via schematherapie worden patronen, die niet meer werken op een integere en liefdevolle wijze duidelijk en bewust gemaakt.
