Cleo: “Mijn moeder had dit voor mij moeten doen, toch?”

Nu Cleo in verwachting is van haar derde kindje, is ze thuis flink aan het opruimen. “Eigenlijk hadden we het niet in de planning staan om een derde kindje te krijgen. Maar nu het zo loopt, zijn we er natuurlijk heel erg blij mee. Wat wel moest gebeuren, is het maken van meer ruimte. Een groter huis zit er voorlopig niet in, dus moeten we roeien met de riemen die we hebben. Onze oudste gaat naar zolder, de middelste krijgt de kamer van de oudste en de baby de kamer van de middelste. Het opruimen van de zolder kost een stuk meer tijd dan verwacht, ik bewaar namelijk alles van mijn kinderen. Ik heb niks meer van mijn kindertijd en ik gun mijn kinderen dat wel.” 

Heel ongelukkig

De moeder van Cleo kon het moederschap vroeger eigenlijk niet aan. “Ze trouwde op 18-jarige leeftijd met mijn vader, haar jeugdliefde. In zes jaar tijd kreeg ze vier kinderen en later kwamen mijn broer en ik nog. Toen ze dertig was had ze zes kinderen en dat was pittig. Zeker omdat mijn vader zich niet bepaald geroepen voelde haar te helpen. Achteraf denk ik dat ze heel ongelukkig was en nooit haar eigen dromen heeft kunnen waarmaken. Mijn ouders leven allebei niet meer en soms vind ik het jammer dat ik niet als volwassene met haar over die tijd heb kunnen praten.”

Nooit laten ontwikkelen

Toen Cleo en haar broers en zussen het huis van hun ouders leeghaalden, vonden ze heel veel spullen. “Echt, van alles! Van kratten vol lege flessen tot zakken met oude kranten en de postzegelverzameling van mijn vader. Wat ook opviel is dat er nauwelijks fotoboeken waren of oude spullen van ons. ‘Mama maakte vroeger wel veel foto’s, maar papa vond het te duur om te laten ontwikkelen. En al die fotorolletjes hebben ze weggegooid volgens mij’, vertelde mijn oudste zus. Op een paar baby- en vakantiefoto’s na, is er dus nauwelijks beeld van onze jeugd.”

Niet meer te vinden

Ook zijn er geen spullen, zoals babykleren, bedjes of speelgoed meer te vinden. “Dat hebben ze ook allemaal weggedaan. Ze hebben het bewaard totdat mijn oudste zus zwanger was, maar zij wilde het niet hebben. Toen hebben ze het allemaal weggedaan toen ze kleiner gingen wonen. Zo jammer, want ik had mijn kinderen graag eens in mijn oude wiegje laten liggen. Of ze eens willen laten zien welke kleertjes ik vroeger aanhad.”

Bewaar alles

Het doet Cleo pijn dat er echt nauwelijks tastbare herinneringen aan haar jeugd zijn. “Ik ben zo trots op mijn kinderen en bewaar echt alles. Van hun eerste lokje haar tot alle tekeningen en knutselwerkjes; ik stop het in hun eigen doos en bewaar het voor als ze later groot zijn. Ook maak ik voor elk kind elk jaar een eigen fotoboek. Dat is rond hun verjaardag steeds weer even een klusje, maar nu ze ouder worden zie ik hoe leuk ze het vinden om terug te blikken op hun afgelopen levensjaar. Als ze straks volwassen zijn, kunnen ze terugkijken in de boeken. Wat had ik graag gewild dat mijn moeder meer aan dit soort dingen dacht.”

Jammer hoor

Ergens weet Cleo dat ze het haar moeder niet kwalijk kan nemen dat ze niet meer bewaard heeft. “Ze kon het nauwelijks aan en woonde met zes kinderen in een klein arbeidershuisje. We hadden nauwelijks ruimte en geen financiële middelen. Ik begrijp dat het maken van fotoboeken of archiveren van onze spulletjes niet top of mind waren. Neemt niet weg dat ik het wel ontzettend jammer vind. Mijn broers en zussen ervaren dat ook zo, maar zijn zelf ook meer als mijn moeder. Vaak spoor ik ze aan wat meer te bewaren van hun eigen kinderen, maar ook zij laten dat liggen. Jammer hoor!”