Wat doe je als je nieuwe buren zich niet voorstellen? Ga je er zelf op af of wacht je rustig af tot de nieuwkomers op je bel drukken? Frida twijfelt. Drie maanden ziet ze een jong stel in en uit het huis naast haar lopen, maar ze heeft geen idee wie ze zijn. “Dat is toch raar?”

Bep en Henk

Ach, Frida verlangt zo vaak naar de tijd dat Bep en Henk naast haar woonden.  “Twintig jaar geleden zijn mijn man en ik komen wonen in de Bloemenbuurt. Onze tweeling was toen drie jaar en we wilden een groter huis. Allebei vielen we als een blok voor dit hoekhuis met die prachtige tuin.” Naast het huis van Frida woonden Bep en Henk, een al wat ouder echtpaar met twee dochters. “Thom en ik hadden gelijk een leuke klik met Bep en Henk. Tijdens de verbouwing klaagden ze nooit. Sterker: regelmatig kookten ze voor ons ook zodat we tussen het klussen door even konden eten en daarna weer door.” Er ontstaat een vriendschap tussen de buren, maar niet overdreven. “Het was niet zo dat we bij elkaar in en uit liepen, maar we spraken elkaar eigenlijk wel dagelijks even. Als was het maar in de voortuin.”

Henk huilend uitzwaaien

Het is voor Frida en Thom een grote klap als Bep ziek wordt. “Ze liep al een tijdje te kwakkelen en zat niet goed in haar vel. Van dokters moest ze niks hebben, dus die meed ze als de pest tot het niet meer ging. Bep was heel ziek en overleed. We vingen Henk zoveel mogelijk op, hij was ontroostbaar. Het was zo vreselijk zielig om hem zo verdrietig te zien. Hij at een paar keer per week met ons mee en ik hielp hem waar mogelijk. Henk besloot het huis waarin hij zoveel herinneringen aan Bep had, te verkopen en kocht een woning in het oosten van het land waar zijn twee dochters wonen. Begrijpelijk, maar ik heb echt wel even een traantje moeten laten toen de verhuiswagens de straat uitreden en wij Henk uitzwaaiden.”

Waar blijven nieuwe buurtjes?

Het te koop-bord stond niet lang in de voortuin; al vrij snel werd het huis verkocht. “Naast ons zijn twee jongere mensen komen wonen. Ze zien er heel hip uit, rijden allebei in een dikke BMW en hebben zich nooit voorgesteld. Ze wekken de indruk super afstandelijk te zijn. Ik vind het belachelijk dat ze nu al drie maanden naast ons wonen en zich nooit hebben voorgesteld.” De twee verbouwen het voormalige huis van Bep en Henk als een malle en als ze zich na een week nog niet hebben voorgesteld, spreekt Frida haar twijfel uit tegen haar man. “Thom vond dat ik ze nog even tijd moest gunnen, jonge mensen, waarschijnlijk een drukke baan en een verhuizing. Zij hadden vast wel iets anders aan hun hoofd dan hun buren een hand te geven, zo vond Thom.” Mooie gedachten, maar ze kwamen maar niet.

Ik ga er zelf maar even heen

Soms zat Frida expres voor het raam in de hoop dat als het jonge stel thuiskwam even bij haar aan zou bellen. “Nou en het is niet zo dat ze me niet zagen, maar ze keken gewoon niet. Of ze kwamen luid bellende thuis en keurden mij geen blik waardig. Ik kan me indenken dat je voorstellen aan de buren niet het allerbelangrijkste is, maar ik vind het wel belangrijk. Soms vraag ik me af of ik misschien zelf even naar ze toe zal gaan. Maar ja, het is toch eigenlijk hun taak? Het is toch normaal dat als je ergens nieuw komt wonen je kennismaakt met de buren? Mijn man zegt dat ik het echt aan hen moet overlaten en dat ik niet bij ze langs moet gaan.”

Praatje over de heg

Wat Frida opvalt is dat die twee nauwelijks bezoek krijgen en ook waren er niet veel mensen die hebben geholpen met de verbouwing en verhuizing. “Ze lijken erg op zichzelf. Dat respecteer ik heus wel, maar ik zou het fijn vinden om even contact met ze te hebben. Voor als er bijvoorbeeld een pakje wordt bezorgd en ik niet thuis ben of gewoon voor een praatje over de heg. Deed ik met Bep ook altijd en ik vind dat prettig. Even een paar contactmomentjes op een dag. Bovendien is het toch fijn om elkaars sleutel te hebben voor als je jezelf een keer buitensluit?”

Loes vindt het ook onfatsoenlijk

Thom haalt zijn schouders over de nieuwe buren op en vindt dat zijn vrouw er ook niet zo over moet doordrammen. “Kan wel zijn, maar ik ben niet de enige die het hoogst opmerkelijk vind. Loes van nummer 23 denkt er net zo over. Toen ze laatst koffie bij me kwam drinken vroeg ze naar mijn nieuwe buren. Ik zei dat ik haar niets kon vertellen omdat ik simpelweg niets weet. Haar mond viel open van verbazing. Ook zij vindt dat dat zo onfatsoenlijk is. Dat je dat niet kunt maken. Zie je wel? Ik ben echt niet de enige die het vreemd vind en gewoon niet prettig. Ik wil graag weten wie er naast me woont, het zijn tenslotte wel je buren denk ik dan maar.”

Eens of oneens?

Wat vind jij? Heeft Frida gelijk en is het opmerkelijk dat haar nieuwe buren alleen maar met zichzelf bezig lijken te zijn? Of is het niet meer van deze tijd om je zelf voor te stellen als je ergens nieuw komt wonen? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Pavel Danilyuk via Pexels

Ingrid: ‘Mijn zus had na het overlijden van mijn zwager gelijk een nieuwe liefde’

Ze zou dolblij voor haar zus moeten zijn, dat ze na al die verdrietige en zware jaren eindelijk weer gelukkig is. Maar het valt Ingrid zwaar. “Mijn zwager Joris is drie jaar lang ziek geweest, waarvan het laatste jaar bijna mensonterend was. Hij vocht tot het bittere eind en mijn zus Miranda was zijn rots in de branding. Terwijl hij knokte, huilde zij uit in de armen van een andere man. Hoe kon ze?! …..VERDER LEZEN”