Brenda (36) kijkt terug op een familiegeschiedenis die haar altijd dierbaar is geweest, maar waar de laatste tien jaar een groot gat in zit. “Mijn broer Jos en ik hadden vroeger een hechte band,” vertelt ze zacht. “We konden alles met elkaar delen, van schoolproblemen tot liefdesverdriet. Hij voelde echt als mijn tweede zelf. Maar toen alles veranderde, was het alsof die verbondenheid ineens verbrijzeld was.”
Het moment dat alles veranderde
Het conflict begon na het overlijden van hun vader. Brenda vertelt: “Mijn vader was altijd een rustige man, maar zijn overlijden liet veel emoties los bij de familie. Ik was verdrietig en overweldigd door alles wat geregeld moest worden. Toen er sprake was van de erfenis, ontstonden er spanningen. Mijn oom vond dat hij recht had op een deel van de erfenis en probeerde meerdere keren aanspraak te maken, terwijl ik alles netjes volgens de wensen van mijn vader regelde.” Die periode was zwaar. “Er werden beschuldigingen geuit, gesprekken liepen hoog op en uiteindelijk leidde het tot een breuk tussen mij en Jos,” zegt Brenda. “Hij koos de kant van onze oom, en sindsdien hebben we elkaar niet meer gesproken. Dat heeft me altijd pijn gedaan. Het voelt alsof we een decennium hebben verloren, terwijl we vroeger alles samen deden.”
Het gemis van de band
Brenda voelt het verlies iedere dag. “Het is raar,” zegt ze, terwijl ze even stil is. “Je zou denken dat tijd alles geneest, maar dat is niet zo. Ik mis hem enorm, zijn humor, onze gesprekken, gewoon zijn aanwezigheid in mijn leven. Het voelt alsof er een leegte is die niemand anders kan vullen.” Ze vertelt dat ze vaak terugdenkt aan hun jeugd. “We waren onafscheidelijk. We speelden buiten, hielpen elkaar met huiswerk, deelden geheimen. Het was een gevoel van veiligheid en verbondenheid. En nu… is het alsof die veiligheid is weggehaald. Dat doet echt pijn.”
De wens om het goed te maken
Toch wil Brenda de relatie herstellen. “Ik heb er lang over nagedacht. Het is moeilijk, want er zit zoveel geschiedenis in, zoveel pijn. Maar ik wil het proberen. Ik wil mijn broer weer in mijn leven hebben, hem weer leren kennen, praten over alles wat er is gebeurd en hopelijk een nieuwe start maken.” Ze weet echter niet precies hoe ze dit moet aanpakken. “Ik wil voorzichtig zijn. Ik wil niet dat het gesprek meteen uitmondt in ruzie of dat oude wonden weer open gaan. Tegelijkertijd wil ik eerlijk zijn over mijn gevoelens. Ik wil dat hij begrijpt dat ik hem mis en dat ik spijt heb van hoe het is gelopen.”
Het dilemma van het eerste contact
Brenda overweegt verschillende manieren om contact te leggen. “Moet ik een brief schrijven, een bericht sturen, of gewoon bellen? Ik weet niet wat hij het prettigst vindt. Ik wil dat het op een manier gebeurt die ruimte laat voor begrip, maar ook duidelijk maakt dat ik het serieus meen. Dat is een ingewikkelde balans.” Ze vertelt dat ze zich afvraagt hoe Jos zal reageren. “Misschien voelt hij nog steeds boosheid of teleurstelling. Misschien denkt hij dat ik hem heb laten vallen of niet genoeg benaderd heb. Dat maakt me onzeker. Ik wil hem geen schuldgevoel geven, maar ik wil wel dat hij ziet dat ik echt een nieuwe start wil.”
Het belang van excuses
Voor Brenda is het ook belangrijk dat er erkenning komt voor de fouten uit het verleden. “Ik hoop dat we elkaar excuses kunnen aanbieden. Niet om alles weg te poetsen, maar om een schone lei te creëren. Dat we kunnen erkennen wat er is gebeurd, het verdriet en de frustratie, en daarna verder kunnen.” Ze realiseert zich dat dit tijd zal kosten. “Het is niet iets wat je in één gesprek oplost. Het zal langzaam moeten groeien. Maar ik denk dat het de moeite waard is. Want een leven zonder mijn broer voelt niet compleet. Ik wil de herinneringen behouden en nieuwe maken, samen met hem.”
Angst voor afwijzing
Ondanks haar verlangen om contact te zoeken, is er ook angst. “Wat als hij niet wil praten? Wat als hij het idee heeft dat ik het niet meen? Dat is het moeilijkste deel: de onzekerheid. Maar ik weet dat ik het niet kan negeren. Ik kan niet blijven leven met dit gemis.” Brenda vertelt dat ze gesprekken met een vriendin heeft gehad om haar gedachten te ordenen. “Zij zegt altijd: ‘Het is nooit te laat om te proberen.’ Dat geeft me moed. Het idee dat het mogelijk is om de band weer op te bouwen, zelfs na tien jaar, geeft me hoop.”
Afbeelding: Freepik
Petra van Dorp -
Verrek zeg, Jos was nog je oom in het verhaal van 16 oktober en stond je er grotendeels alleen voor. Nu is Jos je broer? Ik denk dat een stagiair niet goed opgelet heeft, of de inspiratie is op…