Babice: “Ik voel me zo ongemakkelijk bij mijn zwager”

Babice en Melle zijn vijf jaar samen en wonen sinds kort in hun eerste gezamenlijke koophuis. “Zo leuk! Eerst huurden we een appartement en vonden het tijd voor de volgende stap. Niet alleen bouwen we nu samen iets op, we wonen ook nog eens op een veel mooiere plek dan eerst”, vertelt Babice. “We verruilden het drukke Utrecht voor een rustig dorp in het noorden van Limburg. Best een grote stap, maar vooral leuk omdat we daar een prachtig huis vonden én Melle nu weer dichterbij zijn familie woont. Maar dus ook bij zijn broertje Sven…” 

Dichterbij de familie van Melle

Het stel woonde jarenlang met veel plezier in Utrecht. “Hier hebben we gestudeerd en elkaar leren kennen. Utrecht is een onwijs gezellige stad, maar het is ook druk en duur. We hadden daar best iets kunnen kopen, maar dan hadden we alsnog heel weinig ruimte gehad. Ook vonden we het prettig om dichterbij de familie van Melle te wonen. We hebben een grote kinderwens en het lijkt ons geweldig om ze in de buurt van opa en oma te laten opgroeien.”

Zo lief

Babice heeft een goede band met haar schoonouders. “Mijn ouders wonen in het buitenland en die zie ik dus weinig. De ouders van Melle voelen echt als familie. Ze zijn lief, betrokken en hartelijk. Toen we vertelden dat wij op slechts 10 minuten rijden een huis hadden gekocht, moesten ze huilen van geluk. Zo lief! Ik ben gezegend met de familie van Melle en ik vind het fijn om dichtbij te wonen.”

Vreemd figuur

Natuurlijk is het niet alleen rozengeur en maneschijn. “Sven, de broer van Melle, is een vreemd figuur. Hij woont in een stacaravan in de achtertuin van mijn schoonouders. Hij werkt als agrarisch medewerker op een van de boerderijen hier in de buurt. Heerlijk vindt hij het om hele dagen op het land te zijn, mede omdat hij dan nauwelijks met mensen hoeft te praten. En heel eerlijk gezegd ben ik blij dat hij niet zo veel zegt: hij is namelijk niet te verstaan.”

Versta er niks van

Sven spreekt in een zwaar Limburgs dialect. “Het lijkt voor mij een combinatie tussen Nederlands, Duits en iets onverstaanbaars. Melle, mijn schoonouders, en de andere ‘locals’ spreken dit ook, maar als ik er ben schakelen ze over naar het ABN. Sven voelt deze behoefte absoluut niet en daardoor versta ik eigenlijk helemaal niets van wat hij zegt. Dat vind ik vervelend, want ik wil graag een band met hem opbouwen. Bovendien voel ik me er heel ongemakkelijk bij dat ik niet weet wat hij zegt.”

Onaangekondigd binnenvallen

In een groter gezelschap maakt het Babice niet zo veel uit dat ze niets van haar zwager verstaat. “Dan ontloop ik hem gewoon een beetje. Maar één op één is het wel een probleem. Sven komt regelmatig, onaangekondigd, even binnenvallen. Hij komt achterom en staat ineens in de keuken. Dat onaangekondigd binnenvallen vind ik niet prettig, maar het ongemak dat ontstaat omdat ik hem niet versta is nóg vervelender. Ik knik beleefd, schenk koffie voor hem in en stel vragen. Maar wat daar de antwoorden op zijn? Ik zou het je niet kunnen vertellen.”

Niet gewend

Babice heeft al een paar keer met Melle gesproken over het feit dat ze zich ongemakkelijk voelt bij zijn broer. Zeker als ze alleen met hem is. “Melle begrijpt dat, maar vindt ook dat ik oog moet hebben voor de situatie van Sven. ‘Hij is 32 jaar oud, woont in de tuin bij papa en mama, werkt op een boerderij en heeft nauwelijks contact met mensen. Sven is het niet gewend om zich aan te passen. En het is al heel wat dat hij uit zichzelf bij ons langskomt. Dan voelt hij zich wél op zijn gemak en dat is best bijzonder bij mijn broertje’, legt Melle uit.”

Ik moet me aanpassen

Er zit niks anders op dan de situatie te accepteren zoals hij is, concludeert Babice. “Ik kan niet van Sven verlangen dat hij zich aan mij aanpast. Ik ben er later bijgekomen en als iemand zich moet aanpassen, ben ik het. Nu probeer ik nog beter naar hem te luisteren en hoop dat ik hem op een dag goed kan verstaan. We wonen hier heerlijk en gaan hier nooit meer weg. Het komt vast goed!”

Afbeelding: Unsplash+