Anke was pas 19 jaar oud toen ze ontdekte zwanger te zijn. “Ik studeerde geneeskunde, had geen vaste relatie en was er niet klaar voor om moeder te worden. En hoewel het dus allesbehalve logisch was om het te houden, is dat toch wat ik heb gedaan. Nu, twintig jaar later, ben ik specialist in een groot ziekenhuis, ben ik getrouwd met Tom en heb ik met hem nog twee kinderen gekregen. Maar naar mijn eerste dochter Pip voel ik me nog altijd schuldig.”
Schoot overal tekort
Inmiddels lacht het leven Anke toe, maar dat is heel lang niet het geval geweest. “Ik was student, had een kind en moest heel hard werken om alle ballen in de lucht te houden. Dankzij financiële steun van mijn ouders kon ik verschillende oppassen inhuren, zodat zij op Pip konden letten als ik mijn co-schappen liep of diensten draaide. Voor mijn gevoel schoot ik overal tekort en ik voelde me een slechte moeder én een waardeloze geneeskundestudent. En dat gevoel heb ik nog steeds wel eens…”
Eindelijk uitademen
Pas toen Pip tien jaar oud was, had Anke het gevoel dat ze een beetje kon uitademen. “Ik was arts, bijna klaar met mijn opleiding en gelukkig in de liefde met Tom. We kregen twee kindjes, konden een fijn huis kopen en deden het echt samen. Voor het eerst stond ik er niet meer alleen voor met mijn batterij aan oppassen, maar was er iemand die thuis de boel kon runnen als ik nachten of weekenden aan het werk was. Tom heeft Pip altijd behandeld alsof het zijn eigen dochter is.”
Moeilijk gehad
Nu is Pip 20 en de trotse grote stiefzus van Borre (8 jaar) en Karel (6 jaar). “Ze is dol op haar broertjes! En wat ook lekker is: ze vindt het leuk om op ze te passen. Natuurlijk betalen we haar hier voor, maar toch doet ze het niet alleen voor het geld. Pip is Tom dankbaar voor de gezelligheid en warmte die hij in ons leven bracht. Pip heeft het er als klein meisje heel moeilijk mee gehad dat ze geen vader had én dat ik veel weg was.”
Egoïstisch?
Pip praat niet vaak met Anke over hoe dingen vroeger gingen. “Maar soms komt het ineens omhoog. Dan vertelt ze hoe streng of gemeen sommige oppassen voor haar waren. Of dat ze zich zo eenzaam voelde als ik iets miste van school omdat ik moest werken. Ik weet dat ik toen heb gedaan wat ik kon en dat ik de tijd niet kan terugdraaien. Maar soms denk ik weleens: was het niet egoïstisch van mij om tóch mijn loodzware studie af te maken? Was het niet beter geweest als ik was gestopt en een beroep had gekozen waarbij er minder van mij wordt gevraagd?”
Geef niet op
Toen Pip klein was, heeft Anke de optie om te stoppen met haar studie en te gaan werken zeker overwogen. “Maar mijn ouders stonden erop dat ik door zou gaan. Zij werkten zelf ook allebei nog, dus fulltime komen oppassen kon niet. Wel steunden ze mij financieel, zodat ik een beroep op de kinderopvang en oppas aan huis kon doen. Op de moeilijkste en zwaarste momenten bleven ze mij motiveren. ‘Anke, je geeft niet op nu. Over een paar jaar kijk je hierop terug en zal je trots zijn op jezelf,’ zeiden ze dan.”
Trots, maar ook pijnlijk
En ja: Anke is trots op zichzelf. “Maar ik voel me ook nog steeds heel erg schuldig tegenover Pip. Ik heb zo veel belangrijke en bijzondere momenten gemist. Dat neem ik mezelf echt wel kwalijk. Zeker ook omdat Pip het er soms moeilijk mee heeft dat ik er niet was. Ze begrijpt het heus en kan er ongelofelijk volwassen mee omgaan. Maar dat maakt het niet altijd minder pijnlijk…”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Van een student geneeskunde zou ik verwachten dat die op de hoogte is van de risico’s van onveilige seks, maar ook van de risico’s van veilige seks (namelijk niet 100% te voorkomen). Een keuze had ook kunnen zijn om de ongeplande zwangerschap die tevens op een onhandig moment kwam, afgebroken had kunnen worden. Dan had je je misschien ook schuldig gevoeld, maar niemand tekort gedaan. Die keuze niet overwogen?
Hebben jullie ook een hond die Pluisdier heet?