Anita (56) zit aan de keukentafel en wrijft met haar handen over het tafelblad. Ze vertelt zacht: “Ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen, maar mijn dochter wil geen contact meer met me. Het breekt mijn hart, elke dag opnieuw.” Ze neemt even een pauze, zoekt naar woorden. “We hadden altijd een hechte band. Ik was jong toen ik haar kreeg, 24, en vanaf het begin waren we twee handen op één buik. Ze was mijn eerste kind, mijn trots, mijn alles. Ik stond altijd klaar voor haar, op school, bij vriendjes, met sportclubs. Het was nooit te veel.”
De eerste scheurtjes
Volgens Anita kwamen de eerste scheurtjes in hun relatie toen haar dochter Emma naar de middelbare school ging. “Ze kreeg nieuwe vriendinnen en werd zelfstandiger. Dat is normaal, daar had ik me op voorbereid. Maar toch voelde ik dat ze afstand begon te nemen. Soms maakte ze scherpe opmerkingen, zoals: ‘Mam, je bemoeit je overal mee’ of ‘Je begrijpt mij niet.’ Ik dacht dat het puberteit was, dat het vanzelf wel weer goed zou komen.” De jaren gingen voorbij, maar de afstand groeide. Anita vertelt hoe haar dochter steeds vaker koos voor vrienden boven familie, verjaardagen oversloeg en zich terugtrok. “Ik probeerde haar ruimte te geven, maar misschien te veel. Of misschien juist te weinig. Ik weet het niet meer. Wat ik ook deed, het leek altijd verkeerd te zijn.”
Het laatste contact
Het moment dat Emma definitief afstand nam, staat Anita nog helder voor de geest. “Ze was 22 en net afgestudeerd. We kregen een ruzie over iets kleins, ik geloof over haar vriend toen. Ik zei dat ik vond dat hij niet goed voor haar was. Ik had het beter voor me kunnen houden, maar ik was bezorgd. Emma ontplofte. Ze zei: ‘Jij hebt altijd commentaar, je gunt me nooit iets. Ik wil geen contact meer.’ En dat was het. Sindsdien heb ik haar niet meer gezien.” Anita’s ogen vullen zich met tranen. “In eerste instantie dacht ik dat het tijdelijk was. Dat ze na een paar weken of maanden wel weer contact zou zoeken. Maar het is nu al meer dan twee jaar geleden. Ik stuur soms een berichtje, verjaardagswensen, kerstgroeten. Maar ik krijg nooit een antwoord.”
Schuldgevoel en onzekerheid
De stilte maakt Anita wanhopig. “Ik blijf maar piekeren: wat heb ik fout gedaan? Was ik te streng? Te bemoeizuchtig? Ik dacht dat ik haar beschermde, maar misschien heeft ze dat anders ervaren. Het ergste is dat ik het niet kan navragen. Ik krijg de kans niet om het uit te leggen of excuses te maken.” Ze vertelt dat ze inmiddels therapie volgt om met de situatie om te gaan. “Mijn therapeut zegt dat ik niet alles bij mezelf moet neerleggen. Dat Emma ook haar eigen keuzes maakt en dat afstand soms nodig is. Maar als moeder voelt het alsof ik gefaald heb. Alsof ik iets kapot heb gemaakt wat nooit meer te repareren is.”
Het gemis in het dagelijks leven
Het gemis is overal aanwezig in Anita’s leven. “Als ik anderen met hun dochters zie winkelen of samen koffie drinken, doet dat pijn. Ik mis niet alleen Emma zelf, maar ook alles wat ik me had voorgesteld: samen op vakantie, haar trouwjurk passen, misschien ooit oma worden. Dat toekomstbeeld is weg.” Ze haalt een fotoalbum van de plank. Met zachte vingers bladert ze door de foto’s: Emma als peuter met vlechtjes, als tiener bij haar diploma-uitreiking. “Hier was ze zo gelukkig,” zegt Anita. “Ik begrijp niet hoe we van daar naar hier zijn gekomen.”
Onbegrip in haar omgeving
Niet iedereen begrijpt de situatie. “Sommigen zeggen: ‘Ach, ze komt wel terug, geef het tijd.’ Anderen vinden dat ik me moet schikken en haar keuze moet respecteren. Maar hoe respecteer je het als je eigen kind je buitensluit? Het voelt onnatuurlijk. Alsof je een stuk van jezelf moet loslaten.” Anita merkt ook dat mensen er liever niet over praten. “Het is bijna een taboe. Over ruzies met partners of vrienden kun je praten, maar over een kind dat geen contact meer wil, daar rust schaamte op. Ik voel me vaak alleen met mijn verdriet.”
Hoop op verzoening
Ondanks alles blijft Anita hopen op een verzoening. “Elke dag denk ik: misschien vandaag, misschien stuurt ze een bericht. Soms fantaseer ik dat ze ineens voor de deur staat. Dat we elkaar omhelzen en het uitpraten. Het lijkt me zo mooi om opnieuw te beginnen, zonder verwijten, alleen maar met liefde.” Ze weet dat dit niet vanzelf zal gebeuren. “Misschien moet ze ouder worden, meer levenservaring opdoen. Misschien komt er ooit een moment dat ze wél openstaat voor een gesprek. Tot die tijd blijf ik hopen en wachten. Meer kan ik niet doen.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Je lijkt verrast te zijn dat ze niet op je verjaardagswensen en kerstgroetjes reageert. Ik vind het volkomen logisch dat iemand niet reageert als ‘ie heeft aangegeven geen contact meer te willen. Jij respecteert haar grens niet en blijft stug doorgaan. Stalken noemen ze dat.