Marije (35) brengt elke ochtend en middag haar dochter van zeven naar school. Een routine die voor veel ouders vanzelfsprekend is, maar voor haar voelt het anders. “Ik krijg er letterlijk buikpijn van,” zegt ze eerlijk. “Niet omdat ik mijn dochter niet graag naar school breng, maar vanwege dat hele gedoe op het schoolplein. De groepjes, het geklets, de blikken. Ik voel me er gewoon niet op mijn gemak.”
Onzichtbare scheidslijnen
Marije vertelt dat het begon toen haar dochter naar groep 1 ging. “In het begin dacht ik: iedereen is nieuw, dat komt vanzelf goed. Maar al snel zag ik hoe er groepjes ontstonden. De sportieve moeders die samen koffie gingen drinken, de moeders die elkaar kenden van het kinderdagverblijf, en de vaders die met elkaar grapten bij het hek. Ik stond er vaak een beetje bij. Niet omdat ik niet wilde praten, maar omdat ik gewoon niet wist wat ik moest zeggen.” Ze lacht onzeker. “Soms denk ik dat ik te veel nadenk. Dat ik bang ben iets raars te zeggen, of dat mensen denken dat ik afstandelijk ben. Terwijl ik eigenlijk gewoon verlegen ben. Maar dat ziet niemand natuurlijk. Ze zien alleen iemand die stil is.”
Sociale druk
Wat Marije het lastigst vindt, is de constante sociale druk. “Het voelt soms als een toneelstuk. Alsof er ongeschreven regels zijn over wie bij wie hoort, wie met wie praat. En als je daar niet vanzelf in past, dan val je op. Ik probeer vriendelijk te zijn, glimlach altijd, maar vaak blijft het bij korte beleefdheden. En als ik dan zie dat anderen na school nog gezellig staan te kletsen of samen ergens heen gaan, knaagt dat aan me.” De momenten dat haar dochter enthousiast naar haar toe rent, zijn haar houvast. “Zij voelt zich gelukkig wél thuis op school, heeft vriendinnetjes en plezier. Dat stelt me gerust. Maar soms denk ik: hopelijk merkt ze niet dat ik me ongemakkelijk voel, want ik wil niet dat ze dat overneemt.”
Spanning die blijft
Marije merkt dat haar zenuwen zich ook fysiek uiten. “Als ik richting school loop, voel ik mijn hart sneller kloppen. Mijn handen worden klam. En als ik iemand zie aankomen van wie ik niet weet of ik moet groeten, krijg ik het warm. Het is zo’n raar gevoel, want ik wéét dat het nergens voor nodig is. Niemand is onaardig tegen me. Toch voel ik me gespannen, alsof ik voortdurend beoordeeld word.” Ze probeert zichzelf gerust te stellen. “Ik zeg tegen mezelf: het zijn gewoon ouders, net als jij. Iedereen heeft z’n eigen zorgen. Maar zodra ik op dat plein sta, is die rationele stem weg. Dan voel ik alleen maar spanning.”
Vergelijking met anderen
Een groot deel van die spanning komt door vergelijking, denkt Marije. “Je ziet anderen die alles zo moeiteloos lijken te doen. De moeders die altijd lachen, de vaders die grapjes maken, de ouders die de juffen op de hoogte houden van elk detail. En ik? Ik vergeet soms de luizenzak of weet niet welke traktatie in de mode is. Dat gevoel dat ik tekortschiet, dat blijft.” Ze vertelt over een moment dat haar dochter een speelafspraak wilde met een meisje uit de klas. “Ik kende haar moeder niet goed en moest dus vragen of ze na school wilde afspreken. Ik vond het zó spannend om ernaartoe te lopen. Mijn hart bonsde in mijn keel. Gelukkig reageerde ze vriendelijk, maar daarna heb ik de hele dag nagedacht over hoe ik het gezegd had. Of ik niet te onzeker overkwam.”
Spiegel van oude onzekerheden
Marije denkt dat het schoolplein oude gevoelens oproept. “Ik was vroeger op school ook verlegen. Niet het populaire meisje, eerder degene die in de pauze liever een boek las. En nu sta ik daar, als moeder, en voel me ineens weer dat meisje van toen. Het is confronterend, want je denkt dat je daar overheen bent.” Toch probeert ze het te doorbreken. “Soms dwing ik mezelf om even te blijven staan, een praatje te maken, of iets te vragen over een sporttoernooi. Kleine stapjes. En als iemand dan vriendelijk reageert, ben ik zó opgelucht. Dan denk ik: zie je wel, het is niet zo eng als ik dacht.”
Wens om erbij te horen
Wat Marije het liefst wil, is zich op haar gemak voelen. “Ik hoef geen beste vriendinnen te worden met andere ouders, maar ik wil gewoon niet meer dat nare gevoel hebben. Gewoon even kletsen over het weekend of de kinderen, zonder dat ik me opgelaten voel. Het lijkt zo simpel, maar voor mij is het echt een uitdaging.”
Afbeelding: Freepik
