Sinds Karla’s man Frank vorig jaar zijn baan kwijtraakte, speelt er steeds vaker een idee door zijn hoofd: emigreren. Een nieuw begin, weg uit Nederland, naar een land met meer zon, ruimte en kansen. Karla begrijpt zijn verlangen, maar zelf moet ze er niet aan denken. “Mijn ouders wonen hier, mijn kinderen wonen hier, mijn hele leven speelt zich hier af. Hoe kan ik dat zomaar achterlaten?”
Een onverwachte wending
Karla en Frank zijn al twintig jaar getrouwd. Samen hebben ze twee kinderen van 23 en 25 jaar. “We hebben altijd een stabiel en fijn leven gehad. Frank werkte als projectleider in de bouw en ik als administratief medewerkster. We maakten ieder jaar mooie reizen, hadden een hechte vriendenkring en genoten van ons gezin.” Toen Frank zijn baan verloor, veranderde er veel. “Hij kwam in een soort dip terecht. Hij zei vaak dat hij zich nutteloos voelde en dat hij ‘vastzat in Nederland’. Hij begon filmpjes te kijken over emigreren naar Spanje of Portugal. Eerst lachte ik daar een beetje om, maar na een tijdje merkte ik dat hij het serieus bedoelde.”
Zijn droom
Frank schetst een beeld van een leven in de zon. “Hij zegt: ‘Karla, stel je voor: een huis met een zwembad, elke dag mooi weer, geen stress meer. We kunnen een bed & breakfast beginnen of gewoon lekker genieten van ons pensioen dat straks eraan komt.’ Hij praat er zo enthousiast over dat het bijna aanstekelijk werkt. Maar toch voel ik van binnen een enorme weerstand.”
Mijn wortels zijn hier
Voor Karla is het idee ondenkbaar. “Mijn ouders zijn allebei op leeftijd en hebben steeds meer zorg nodig. Mijn moeder heeft reuma en mijn vader vergeetachtig. Ik kan ze niet in de steek laten. Ook mijn kinderen wonen hier. Mijn dochter is net begonnen aan haar eerste baan en mijn zoon woont samen met zijn vriendin. Hoe kan ik vertrekken en duizenden kilometers verderop wonen terwijl hun leven hier doorgaat?” Ze voelt zich verscheurd. “Aan de ene kant wil ik mijn man steunen, ik begrijp zijn behoefte aan verandering. Aan de andere kant voel ik dat mijn plek hier is. Mijn hart ligt bij mijn familie.”
Ruzies en stiltes
Het verschil van mening zorgt voor spanning in hun huwelijk. “Soms praten we er rustig over, maar meestal loopt het uit op ruzie. Dan zegt Frank: ‘Jij houdt me gevangen. Jij gunt mij geen geluk.’ Dat doet me pijn, want ik gun hem alles. Ik wil dat hij gelukkig is, maar niet ten koste van mijn eigen geluk. Daarna kan het dagen stil zijn tussen ons.” Karla merkt dat ze steeds voorzichtiger wordt. “Ik durf er bijna niet meer over te beginnen, want ik weet dat het weer een discussie wordt. Maar het zit constant in mijn hoofd. Wat als hij dit plan ooit gewoon doorzet? Kiest hij dan voor zichzelf en laat hij mij achter?”
Advies van mijn moeder
Gelukkig kan Karla met haar moeder praten. “Mijn moeder zegt altijd: ‘Karla, luister naar je gevoel. Je kunt niemand volgen naar een land waar je niet wilt zijn, hoe moeilijk dat ook voor Frank is. Jouw familie is belangrijk en daar hoort je hart te liggen.’ Ze helpt me beseffen dat het niet egoïstisch is om trouw te blijven aan mijn eigen leven. Ze zegt ook: ‘Misschien moet je Frank uitleggen dat je hem steunt, maar dat je niet kunt verhuizen. Zoek samen naar een compromis, maar ga niet mee als je je er ongelukkig bij voelt.’” Haar moeder voegt er zachtjes aan toe: “Je hoeft het niet alleen te dragen. Praat met Frank over alle opties, en wees eerlijk. Liefde gaat niet altijd over fysiek samen zijn, maar over elkaar steunen en respecteren.”
De druk van vrienden
Wat het ingewikkeld maakt, is dat Frank andere stellen kent die wel zijn droom waagden. “Een stel dat we goed kennen is vorig jaar naar Spanje verhuisd. Ze sturen ons foto’s van hun terras in de zon, het strand om de hoek en hun nieuwe vrienden daar. Frank zegt dan: ‘Kijk, zij doen het gewoon. Waarom wij niet?’ Ik zie alleen maar de keerzijde: het gemis van familie, de eenzaamheid die kan toeslaan.”
Mijn kinderen begrijpen me
Gelukkig voelt Karla zich gesteund door haar kinderen. “Ze zeggen: ‘Mam, we begrijpen dat je niet weg wilt.’ Mijn dochter zei laatst: ‘Je zou ons echt heel verdrietig maken als je zo ver weg zou wonen.’ Dat bevestigt voor mij wat ik eigenlijk al weet: mijn plaats is hier, bij mijn gezin.” Tegelijkertijd voelt Karla zich schuldig. “Soms denk ik: misschien ben ik te koppig. Misschien moet ik meer openstaan voor zijn droom. Maar telkens als ik erover nadenk, voel ik die knoop in mijn maag. Het klopt gewoon niet voor mij.”
Twijfels over de toekomst
Het dilemma drukt zwaar op hun relatie. “Soms fantaseer ik dat hij op een dag zegt: ‘We laten het idee varen, we blijven hier samen.’ Maar ik zie ook dat zijn verlangen groot is. Wat als dit blijft knagen bij hem? Wat als hij ongelukkig blijft in Nederland?” Karla vreest voor hun huwelijk. “Twintig jaar hebben we lief en leed gedeeld. Maar dit voelt als een kloof die we niet zomaar overbruggen. Ik ben bang dat we uit elkaar groeien als we geen middenweg vinden. Alleen: welke middenweg is er? Je kunt niet half emigreren.”
Een zware last
De spanning houdt Karla soms uit haar slaap. “Ik pieker nachtenlang. Ik vraag me af of ik egoïstisch ben, of juist realistisch. Ik voel me verscheurd tussen mijn liefde voor mijn man en mijn loyaliteit naar mijn familie. Het maakt me verdrietig en moe.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Half-emigreren kan juist prima; er zijn zat bejaarden die overwinteren. Google er eens naar. Misschien kan hij lekker een paar maanden per jaar naar de zon, terwijl jij hier in de regen langs je ouders en kinderen fietst. Zien jullie elkaar in de zomer weer hier.