Priscilla: “Ze hebben gevraagd of we mee op winterport gaan, maar ik moet er niet aan denken”

Priscilla zit op de bank met haar warme kop thee in haar handen. De gedachte aan de wintervakantie die kennissen van haar hebben voorgesteld, maakt haar zenuwachtig. “Ze hebben gevraagd of we mee op winterport gaan, maar ik moet er echt niet aan denken,” zegt ze zacht. Terwijl anderen al plannen maken voor skiën, snowboarden of gezellig samen op de piste staan, voelt zij alleen maar druk en spanning.

Het is allemaal te veel

Priscilla herinnert zich nog goed hoe leuk ze wintersport vroeger vond. De sneeuw, de frisse lucht, de gezelligheid van de après-ski – het leek altijd een ontsnapping aan de dagelijkse routine. “Ik ben gewoon niet meer dezelfde persoon die zonder stress een week op de piste kon doorbrengen,” vertelt ze. “Er is zoveel om rekening mee te houden: werk, de kinderen, afspraken met familie… het voelt gewoon alsof ik geen ademruimte heb.”

Een gevoel van verplichting

Wat het extra zwaar maakt, is dat het aanbod van de kennissen aanvoelt als een verplichting. “Het klinkt misschien raar,” zegt Priscilla, “maar ik voel me meteen verantwoordelijk om ja te zeggen. Alsof je weigeren betekent dat je niet sociaal bent of dat je iets mist.” Terwijl ze erover nadenkt, voelt ze haar schouders gespannen worden. “En dan begin ik meteen te piekeren: wat moet ik allemaal regelen, wie past er op de kinderen, hoe moet ik het financieel rondkrijgen? Het stapelt zich allemaal op.”

Vroeger was het anders

Ooit was dat allemaal geen probleem. Priscilla kan zich nog herinneren hoe ze met vriendinnen op wintersport ging, helemaal los van de dagelijkse beslommeringen. “We lachten, maakten fouten op de piste, vielen soms plat van de sneeuw maar stonden altijd weer op. Het voelde licht en vrij,” zegt ze met een kleine glimlach. “Nu lijkt het alsof die vrijheid verdwenen is. Alles wat vroeger leuk was, voelt nu als een lijst van verplichtingen die ik niet aankan.”

De impact op het gezin

Haar gezin merkt ook dat Priscilla er tegenop ziet. De kinderen zijn opgewonden bij het idee van sneeuwpret, maar voelen haar spanning. “Ze vragen wanneer we gaan en waarom ik niet enthousiast ben,” zegt Priscilla. “En ik kan het ze moeilijk uitleggen. Het is niet dat ik ze niet mee wil nemen, maar ik weet gewoon niet of ik het kan organiseren zonder dat ik mezelf volledig voorbijloop.” De druk om alles perfect te regelen, zorgt ervoor dat ze zich schuldig voelt. “Ik wil een leuke vakantie voor mijn kinderen, maar ik merk dat mijn eigen stress hen beïnvloedt. Dat voelt zo dubbel en frustrerend,” zegt ze.

Schuldgevoelens

Priscilla vergelijkt zichzelf vaak met andere ouders. Ze ziet vrienden die spontaan meegaan op wintersport, alles soepel regelen en er ook nog van genieten. “Het voelt alsof ik tekortschiet,” zegt ze. “Waarom kan ik het niet gewoon leuk vinden zoals zij? Waarom voel ik zoveel druk bij iets dat vroeger zo leuk was?” Haar schuldgevoel is een constante metgezel. Ze probeert zichzelf te herinneren dat het normaal is om grenzen te hebben, maar de gedachten aan wat ze ‘zou moeten’ doen, zijn hardnekkig. “Ik weet dat het niet realistisch is om alles te kunnen regelen en overal ja tegen te zeggen,” geeft ze toe. “Maar het voelt alsof ik faal als ik het niet doe.”

Het is oké om nee te zeggen

Priscilla probeert zichzelf nu langzaam te overtuigen dat het oké is om nee te zeggen. “Het is moeilijk, maar ik weet dat het beter is voor mezelf én voor mijn gezin,” zegt ze. “Als ik meeging terwijl ik gestrest en gespannen ben, zouden de kinderen dat ook voelen. Het is beter om iets te kiezen wat haalbaar en plezierig is voor iedereen, inclusief mezelf.” Ze begint kleine alternatieven te overwegen. Misschien een weekendje naar een knusse bergplaats, of een dagje naar een indoor skihal met vrienden en kinderen. Het hoeft niet groot of spectaculair te zijn om memorabel te zijn. “Het gaat erom dat we samen zijn, niet dat we alles perfect doen of de beste skivakantie van het jaar hebben,” zegt Priscilla.

Reflectie

Wat Priscilla’s verhaal zo herkenbaar maakt, is hoe vaak ouders zichzelf voorbijlopen. De druk om het perfecte plaatje neer te zetten, kan leiden tot stress, schuldgevoel en angst voor sociale verplichtingen. Door eerlijk te zijn over haar grenzen, zet Priscilla een belangrijke stap. Ze leert dat zorgen voor jezelf net zo belangrijk is als zorgen voor anderen, en dat het welzijn van haar gezin er uiteindelijk mee gebaat is.

Nieuw: Expert reactie

Priscilla voelt zich gespannen en schuldig omdat ze het gevoel heeft dat ze aan te veel verwachtingen moet voldoen. Ze wil een leuke vakantie voor haar gezin organiseren, maar ziet tegelijkertijd op tegen de praktische en financiële druk die erbij komt kijken. Dat veroorzaakt stress en twijfel: ze vraagt zich af of ze wel “goed genoeg” is als ouder, en of ze haar kinderen teleurstelt door nee te zeggen. Voor veel ouders is dit herkenbaar; de wens om het iedereen naar de zin te maken, botst vaak met de eigen grenzen en behoeften.

Psychologen en gezinstherapeuten zeggen dat Priscilla’s gevoelens normaal zijn. Veel ouders ervaren spanning bij sociale verplichtingen en het organiseren van vakanties, vooral als er kinderen bij betrokken zijn. Experts benadrukken dat het belangrijk is om je eigen grenzen te erkennen en te respecteren. Door eerlijk te zijn over wat haalbaar is, blijft zowel de ouder als het gezin in balans. Het is ook een voorbeeld voor kinderen: leren dat het oké is om keuzes te maken die goed zijn voor jezelf, zonder je schuldig te voelen.

Afbeelding: Freepik