Als Mirja vroeger verdrietig was, werd ze door haar moeder getroost met iets lekkers. “Een plak cake als ik was gevallen, een ijsje als ik een slechte dag had op school of een reep chocolade wanneer mijn vriendje het had uitgemaakt. Zo ging dat bij ons thuis. Destijds zag ik daar het probleem niet van. Maar tegenwoordig kijk ik er anders naar. Zeker nu ik merk dat ik hetzelfde doe bij mijn zoon…”
Onwijs schuldig
Mirja en Bram zijn gelukkig getrouwd en hebben samen één zoon. “In tegenstelling tot veel van mijn vriendinnen, droomde ik niet van een groot gezin. Eén kind vind ik zat en heb ik mijn handen vol aan. Randy is nu negen jaar oud en echt een lieve schat. Des te meer dat ik me onwijs schuldig voel.”
Dol op lekker eten
Het gezin van Mirja is dol op lekker eten. “We gebruiken eten op zo veel manieren. Niet alleen om ons lijf te voeden, maar ook om dingen te vieren en om te troosten. Net als dat ik vroeger een plak cake kreeg van mijn moeder als ik verdrietig was, geef ik mezelf dat nu als ik gestresst, verdrietig of moe ben. En dan neem ik niet één plak, maar het liefst de hele cake. Op het moment zelf voelt dat heerlijk. Alleen achteraf voel ik me schuldig, vies en een mislukkeling.”
Geen controle
Omdat Mirja en Bram altijd veel lekkers in huis hebben, wordt er meer gesnackt en gesnoept dan gezond is. “Chippie op de bank ’s avonds, toastjes met brie na een lange werkweek en in het weekend ham-kaas croissantjes met versgeperste jus. In ons schuurtje staat een frituur en die gaat minstens twee keer per week aan. We weten dat het niet goed is en tóch doen we het. Het zit zo in ons systeem en we krijgen er geen controle over.”
Waarschuwing
Van de huisarts krijgt Mirja al jaren te horen dat ze moet opletten. “Hij zegt dat ik nu nog redelijk gezond ben, maar dat al mijn waardes tegen randje zitten. ‘Uiteindelijk moeten we dan naar middelen grijpen om je lijf normaal te laten functioneren’, waarschuwde hij al meerdere keren. En niet alleen mijn gezondheid laat te wensen over; ook Bram en Randy moeten opletten.”
Lijkt op mij
Waar Mirja vroeger van haar moeder veel lekkers kreeg op de meest uiteenlopende momenten, doet ze nu hetzelfde bij haar zoon. “Ik wéét dat het niet goed is en toch doe ik het. Hierdoor is Randy echt enorm stevig en eet ongezond. Op school wil hij witte boterhammen met chocopasta en thuis laat hij zijn groente liever staan. Soms zie ik dat hij stiekem een zak chips achter zijn bed heeft verstopt en dat hij met vriendjes naar de frietkraam gaat. Zijn eetgedrag lijkt heel erg op dat van mij. Eten om te troosten en eten om te vieren.”
Laatste gekozen
Dat de gezondheid van Mirja niet goed is, kan ze nog accepteren. “Maar dat ik mijn zoon dit ook aandoe, daar heb ik het heel moeilijk mee. Ik wil zó graag dat hij een fit en sterk lijf heeft en niet nu al bijna niet meer in normale kinderkleding past. Dat hij niet als laatste wordt gekozen bij gym en dat hij als een gezonde puber aan de middelbare school kan beginnen. Ik gun hem zo intens dat hij wél de controle krijgt over het eten en zijn gezondheid.”
Mijn taak
Mirja doet heel erg haar best om Randy gezonder te laten opgroeien. “Dan koop ik volkoren brood, fruit en groente. Het gaat dan even goed, maar na een dag of vijf zwichten we weer. Het begint met één keer de frituur aan en leidt tot het loslaten van alle gezonde voornemens. Op het moment zelf zegt het stemmetje in je hoofd: ‘één keer friet kan geen kwaad’ of ‘volgende week gaan we er weer tegenaan’. Alleen iedereen weet: het blijft niet bij die ene keer friet en volgende week zet je je oude patroon gewoon weer door. Ik voel me heel schuldig en machteloos. Ik ben zijn moeder en het is mijn taak hem gezond te laten opgroeien. Maar hoe doe ik dat als ik het zelf niet kan?”
Bovenste afbeelding: Unsplash+
Joris -
Dat moet een gezellige boel zijn bij jullie. Vervelend dat jullie geen maat kunnen houden en niet in staat lijken om gewoon hulp te zoeken. Bel gewoon de huisarts als je echt iets wilt veranderen in plaats van een interview aan een of ander blog. Het is allemaal niet zo moeilijk.