Nadat ik op de eerste dag van het nieuwe jaar fris en vrolijk ontwaak, wrijf ik in mijn handen. Zo. Nieuw jaar. Nieuwe kansen. Heerlijk! Ik houd van zo’n blanco blad, zo’n maagdelijk wit vel dat ik zelf kan inkleuren. Het vorige jaar bracht nogal rigoureuze veranderingen met zich mee. Zo werd ik bruut uit mijn comfortabele werkzone getrokken en voor de balie van het UWV gesmeten. Werk aan de winkel, letterlijk en figuurlijk. Niet alleen op zakelijk vlak kan ik dat blanco velletje vrolijk inkleuren, ook privé valt hier en daar een slag te behalen.
De vraag “Hee, Ka, heb je nog goede voornemens?”, beantwoord ik steevast met: “Welnee man, voornemens moet je niet op de eerste dag van het jaar nemen.” Stiekem doe ik dat wel. En maak ik tijdens oudejaarsavond, als ik alle zeilen moet bijzetten om wakker te blijven tot twaalf uur, stilletjes de balans op. Waar ga ik op letten dit jaar? Met stip op 1 staat elk jaar weer: chocola uit mijn leven bannen. Niet aan denken, niet naar kijken en vooral niet eten. Gewoon negeren. De eerste week van het nieuwe jaar gaat het goed. Ik ben dan ook nog straalmisselijk van de zakken kerstkransjes die ik in de laatste maand van het jaar naar binnen heb gestampt. En laat ik vooral de chocoladeletters niet uitvlakken. Vakkundig breek ik zo’n dikke K in stukjes, leg ze, puur voor de vorm, pakklaar op een schoteltje en voor ik het weet, zit die K achter mijn kiezen. Wat een talent!
Mijn chocoladespiegel is dus in december zo torenhoog dat elke hap chocolade die ik in januari neem, mijn dood zou kunnen betekenen. En om mijn omgeving nou gelijk met een begrafenis op te zadelen aan het begin van het jaar, vind ik ook zo wat. Dus. Geen chocola. De tweede week van januari neemt mijn motivatie al wat af. Voorzichtig waag ik me aan een Koetjesreep. Als ik na het nuttigen van dit chocolaatje nog gewoon adem, is het hek een klein beetje van de dam. Klein beetje maar. Want ik kan me beheersen. Elke dag een. De derde week word ik knorrig. Op mijn schouder staat een duiveltje. Uiteraard van chocola. “Psssst… die romige smaak van melkchocolade. Mis je die niet?” Ik duw die ellendeling weg. En houd me een week lang sterk. Maar dan. Dan beland ik in de vierde week van januari. Met als klap op de vuurpijl: Blue Monday. Oftewel: deprimaandag. De dag dat iedereen het spuugzat is. Het geld is op, de goede voornemens zijn niet leuk meer, de rek is eruit, terwijl het nieuwe jaar nog geen vier weken oud is. Ik wil narcissen zien, ik wil de eerste zonnestralen op mijn chagrijnige hoofd voelen, ik wil het dekbed buiten kunnen hangen zonder dat het bevriest. Ik wil lente.
Blue Monday. Ik draai het gelijknamige nummer van New Order op mijn iPod, pak de pot Duo Penotti en begin te lepelen. Niet zomaar, welnee, vakkundig eet ik eerst de witte en dan de bruine chocoladesmurrie op. Al weer zo’n talent. Misselijk, maar voldaan laat ik me op de bank vallen. Erger dan dit wordt het niet.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
Mieke Schepens -
Ik heb daar iedere dag last van: goede voornemens ! LOL