Een paar dagen geleden stuitte ik op het woord oortoilet. Het werd gebruikt in een artikel om te illustreren hoe zorgfraude in zijn werk kan gaan; de arts declareert een vergoeding voor een duurdere, complexere behandeling dan er in werkelijkheid heeft plaats gevonden. Hij declareert bijvoorbeeld een chirurgische ingreep terwijl hij slechts met een wattenstaafje in een oor heeft zitten peuren; deze verrichting noemen artsen onder elkaar een oortoilet. Kijk, daar word ik nou blij van. Niet van die fraude, maar van dat woordgebruik. Verrassende woorden die insiders verzinnen, nieuwe woorden die verzonnen worden voor nieuwe fenomenen of grappige, al dan niet opzettelijke, verhaspelingen, ik kan er geen genoeg van krijgen. Woordvreugd is een fijne aandoening want mijn genot wordt gratis verstrekt, woorden zijn er immers overal en altijd.
Ik werk in een nogal talige omgeving en als ik thuis kom ligt mijn talige krant te wachten. Op dezelfde dag dat ik las over het fenomeen oortoilet, schreef Frits Abrahams in zijn column op de achterpagina een stukje over een man met ‘hoofdredacteurenhaar’; zilvergrijs, weelderig, met een lichte slag erin. Ik zag hem direct voor me, de man met zijn kuif, zijn intellectueel gegroefde voorhoofd en zijn waarschijnlijk oude geld in zijn portemonnee.
En hoewel men op het journaal meestal terugschrikt voor al te technische vaktaal, komen er soms wonderbaarlijke pareltjes voorbij. Zo refereerde Dominique van der Heyde laatst aan een ‘credit-event’, een term waarmee men in de financiële sector het faillissement van een bank of een andere ramp aanduidt. Nou denk ik bij een event eerder aan een feestje, aan een evenement met hippe mensen en muziek dan aan financiële rampspoed. Maar goed de financiële sector heeft ons wel vaker verbaasd.
Met een beetje geluk is Gerrit Hiemstra bij de presentatie van het weerbericht even later ook lekker op dreef en vergast hij ons op een paar fijne meteorologische fenomenen, zoals wolkenstraten en hoogtetroggen. Het valt mij weleens op dat hoe lelijker het weer, hoe mooier en exotischer het woordgebruik wordt; het KNMI geeft ons verbale doekjes voor het bloeden. Een echt mooie dag is het natuurlijk als ik na het journaal nog een complimentje scoor als ik mijn kinderen onderstop. ‘Mooie oorloges, mam’ zei mijn zoontje laatst, terwijl hij naar mijn oorbellen wees. Ware woordvreugd, gratis en voor niks.
Mirjam Brandenburg (1970) werkt bij de rijksoverheid en is schrijfster van de verhalenbundel Vondelingen. Ze werkt aan haar tweede boek, een roman met als werktitel; ‘De baby; een baringsroman’.
www.mirjambrandenburg.nl
Twitter: @mirbrandenburg
foto gemaakt door: Merlijn Doomernik
